Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը Ամմանից վերադարձին ֆրանսիացի լրագրողների հետ զրույցում, ըստ հեղինակավոր «Ուոլ Սթրիթ Ջորնըլի» տեղեկատվության, խոսել է եվրոպական անվտանգությունը ամերիկյան կախվածությունից դուրս բերելու անհրաժեշտության մասին: Ըստ Մակրոնի, այդ համատեքստում կարևոր է, որպեսզի Եվրոպան լինելով ՆԱՏՕ-ի հովանոցում, նաև լինի ՆԱՏՕ-ից անկախ: Ֆրանսիայի նախագահը արտահայտվել է նաև անվտանգության իր պատկերացումներում Ռուսաստանի հետ անվտանգության հարցեր քննարկելու անհրաժեշտության և Ռուսաստանին անվտանգության երաշխիք տրամադրելու կարևորության մասին՝ եվրոպական անվտանգության նոր ճարտարապետության համատեքստում:
«Այս նոր ճարտարապետության շրջանակներում անվտանգության երաշխիքները, ըստ Մակրոնի, պետք է տարածվեն ոչ միայն Ուկրաինայի և Ռուսաստանի, այլ նաև Ադրբեջանի, Վրաստանի, Մոլդովայի և Հայաստանի վրա»: Հատկանշական է, որ Ֆրանսիայի նախագահը լռում է Թուրքիայի մասին, կամ Թուրքիայի մասին նրա խոսքերի վերաբերյալ լռում է մամուլը: Թեև, մեծ հաշվով գաղտնիք չէ, որ Ֆրանսիայի համար Թուրքիան լրջագույն մարտահրավեր է, որի հետ բախումն իհարկե հազիվ թե մտնի Փարիզի ծրագրերի մեջ, բայց որին պատրաստ լինելու մասին էր թերևս Փարիզի առաջնորդը հայտարարում շաբաթներ առաջ, երբ խոսում էր Ֆրանսիայի անվտանգության նոր ռազմավարության, ինտենսիվ պատերազմի պատրաստ և նախաձեռնողական ռազմուժ և ռազմաարդյունաբերություն ունենալու անհրաժեշտության մասին: Հայաստանի հանրության համար, Հայաստանի անվտանգության միջավայրի և հեռանկարների համատեքստում առավել կարևոր նշանակություն ունեցող են Ֆրանսիայի նախագահի այդ դիտարկումները՝ եվրոպական անվտանգության ճարտարապետության մասին, քան հայալեզու թվիթերյան գրառումները, որոնք առկա իրողությունների կարճատև իլյուստրացիաներ են:
Գործնականում, Հայաստանը Ֆրանսիայի հետ հաղորդակցության համատեքստում ունի քննարկելու կարևորագույն, ռազմավարական նշանակության հարցեր, կապված նույն այդ եվրոպական անվտանգության նոր ճարտարապետության, նաև Ռուսաստանի հետ երաշխիքային երկխոսության Ֆրանսիայի հակվածության, միաժամանակ նաև «եվրոպական սուվերենության», ու անկասկած նաև Թուրքիայի մարտահրավերի թեմայով: Խոսելու թեմաները անչափ են, սակայն սրա փոխարեն կարծես թե բացակայում են խոսողները, թե պետական կառավարման ինտսիտուցիոնալ մակարդակում, թե նաև ընդհանրապես հասարակական-քաղաքական, որտեղ համահայկական ուշադրության և ուրախության առարկա է նախագահ Մակրոնի որևէ հայալեզու գրառում, այլ ոչ թե կոնցեպտուալ որևէ ելույթ: Այն, որ շարքային քաղաքացիները այդ ելույթներից հետո պարբերական անմնացորդությամբ սեր են արտահայտում Ֆրանսիայի, մասնավորապես այդ բարեկամ երկրի նախագահի հասցեին, սա թերևս սոցիոլոգիական օրինաչափություն է: Մինչդեռ հայեցակարգային պետական և հասարակական-քաղաքական անհամարժեքություն է, երբ բացակայում է Ֆրանսիայի հետ բովանդակային խոսակցության տրանսլյատորի դեր և առաքելություն ստանձնելու պատրաստ ինստիտուցիոնալ դաշտը, որի կարևոր հատկանիշը պետք է լիներ ոչ թե միատարությունը, այլ հայեցակարգային բազմազանությունը, որի շնորհիվ հնարավոր է լուրջ քաղաքական մտքի, հետևաբար լուրջ գործընկերոջ իմիջի ձևավորում: Իսկ Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնի հայտարարությունները գործնականում այն մասին է, որ Փարիզը փնտրում է գործընկերության, այլ ոչ խնամակալության հասցե:
