Ռուսաստանի արտգործնախարարությունը հայտնել է, որ Հայաստանի արտգործնախարար Միրզոյանը հրաժարվել է դեկտեմբերի 23-ին մասնակցել Մոսկվայում տեղի ունենալիք արտգործնախարարական եռակողմ հանդիպմանը՝ Միրզոյան-Լավրով-Բայրամով: Ըստ ՌԴ ԱԳՆ-ի, իրենք ափսոսում են, որ Հայաստանի արտգործնախարարը հրաժարվել է մասնակցել բանակցության, որտեղ քննարկվելու էին խաղաղության պայմանագրին վերաբերող հարցեր: Երևանն արձագանքել է Մոսկվային, ասելով, որ Հայաստանի արտգործնախարարը խնդրել է հետաձգել հանդիպումը, որի վերաբերյալ պայմանավորվածությունը կայացել էր մինչև Լաչինի միջանցքի արգելափակումը: Հայաստանի արտգործնախարարության խոսնակը հայտնում է, որ Հայաստանի համար ներկայումս առաջնահերթ է Լաչինի միջանցքի արգելափակման հարցը լուծելն ու միջանցքը բացելու խնդիրը:
Փաստացի ստացվում է, որ Երևանը այդ հարցում հրաժարվում է Ռուսաստանի միջնորդությունից, եթե հայտարարում է, որ Մոսկվայի հանդիպումը խնդրել է հետաձգել, որովհետև իր համար առաջնային է Լաչինի հարցի լուծումը: Դա նշանակում է, որ Հայաստանը Մոսկվային չի տեսնում այդ հարցի լուծման միջնորդ: Երևանի քայլը կամ դիրքավորումը իհարկե տալիս է տարբեր եզրահանգումների կամ դիտարկումների տեղիք, որոնց ինքս փորձում եմ անդրադառնալ պարբերաբար: Այդ շարքում թերևս հարկ է դիտարկել և այն, որ հրաժարվելով Մոսկվայի միջնորդությունից, Երևանը հնարավոր է նաև ինչ որ իմաստով նույն Մոսկվային ազատում է Բաքվի հանդեպ որոշակի կաշկանդվածությունից:
Իհարկե, կրկնեմ, որ այստեղ լարը, որի վրայով քայլում ենք, չափազանց բարակ է, որովհետև հնարավոր է նաև, որ Երևանի հրաժարումը էլ ավելի մերձեցնի Մոսկվային ու Բաքվին և այդ իմաստով ավելի շուտ Մոսկվայի ձեռքերն ազատի հենց Հայաստանի հանդեպ: Սա իհարկե կախված է այն հանգամանքից, թե Լաչինի միջանցքի հարցի լուծման գործում Երևանն առարկայական ինչ այլընտրանք ունի, որը կարող է մտածելու տեղիք տա Բաքվին: Հրապարակային դաշտում այդ այլընտրանքը ցավոք սրտի չի նշմարվում, բայց նաև պետք է նկատի ունենալ, որ մեծ քաղաքականության անցուդարձի ոչ ամբողջական պատկերն է տեսանելի հրապարակային մակարդակում և շատ գործոններ դրսևորվում են ժամանակի ընթացքում: Խնդիրն այն է, թե որքան ժամանակ կա և մինչ այդ դրսևորումները, Հայաստանն ինչ ռիսկեր ունի և դրանց կառավարման օպերատիվ ինչ հնարավորություններ կան Հայաստանի տնօրինության ներքո: Մյուս կողմից, ինչպես առիթ եմ ունեցել ասելու, Երևանի համար այլընտրանքի ուղղությամբ գործողությունները ունեն նաև այլ նշանակություն՝ փաստարկային բազա ապահովել նաև հենց այլընտրանքի տեսքով ներկայացող կողմերի համար, ցույց տալով, որ Երևանը դրսևորել է որոշակի պատրաստակամություն, ընդ որում քաղաքական նկատելի համարձակությամբ, հետևաբար հարցը այն է, թե գործնական ինչ պատրաստակամություն ունեն նրանք, որոնք ներկայանում են այդպիսի հռետորաբանությամբ: Խոսքից գործի անցման ի՞նչ իրական ցանկություն և մտադրություն ունեն այդ սուբյեկտները:
