ԿԳՄՍ նախարարությունը մայիսին հարցում է իրականացրել ՀՀ բոլոր դպրոցներում՝ որպես 3-րդ օտար լեզու և (կամ) խմբակ տարածաշրջանային որևէ լեզվի ուսուցում կազմակերպելու պատրաստակամության մասին՝ հաշվի առնելով հաստատության ինքնավարությունը: Հարցման արդյունքում ստացվել է շուրջ 400 դրական արձագանք, որի մեծ մասը եղել է ադրբեջաներենի և թուրքերենի ուսուցում կազմակերպելու ցանկության մասին:
«Մասնագիտական քննարկումների արդյունքում որոշում է կայացվել ադրբեջաներենի և թուրքերենի ուսուցումը կազմակերպել բացառապես 10-12-րդ դասարանների սովորողների համար, սակայն սա նաև ցույց է տալիս դպրոցների և հանրության շրջանում այն գիտակցումը, որ լեզուների իմացությունը կարող է լինել կարևոր խնդիրներին առնչվելու ճանապարհներից մեկը»,-ասել է ԿԳՄՍ փոխնախարար Ժաննա Անդրեասյանը»:
Այս առնչությամբ քաղաքագետ Արմեն Հովհաննիսյանն «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում նշեց, որ որևէ լեզվի իմացության բացասաբար չի կարելի մոտենալ, քանի որ լեզվի իմացությունն աշխարհընկալում է, աշխարհը հասկանալու ևս մեկ հմտության ավելացում:
«Այլ խնդիր է ինձ մտահոգում. Նախ, որ մենք ունենք ռուսաց լեզվի պարտադիր ուսուցում ցածր դասարաններից, և որքան գնում, դրա ժամերը շատացնում են: Ես կարծում եմ, որ երեխաները ժամանակը սահմանափակ է, և մենք պետք է մի քիչ վերանայենք դա: Ես ամենևին չեմ ասում, որ ռուսերեն պետք չի սովորել, կամ ընդհանրապես պետք է հանել, բայց մոտեցումը պետք է լինի նույնը, ինչ ցանկացած օտար լեզվի պարագայում: Երկրորդը, օտար լեզվի ուսուցման մեթոդիկան Հայաստանում շատ թույլ է, կաղում է և դա բոլորը գիտեն: Մարդիկ դպրոցում օտար լեզու անցնելով պետք է ունենան այնքան գիտելիք, որ ասենք, եթե դրսում մի զբոսաշրջիկ մոտենում ու քեզ հարց է տալիս, ապա երեխան կամ պատանին ազատ պետք է կարողանան պատասխանել: Մեզ մոտ մարդիկ 10 տարի սովորում են օտար լեզու, և չեն կարողանում արտասահմանում անգամ մոտենալ տոմսարկղին ու տոմս գնել այդ լեզվով հաղորդակցվելով: Այդ թույլ մեթոդիկայով որ պլանավորում են այդ լեզուներն ավելացնել, ո՞վ է դասավանդելու: Հանրապետությունում կա՞ ադրբեջաներենի ու թուրքերենի այդքան մասնագետ: Մենք ընդամենը ԵՊՀ-ում թուրքագիտության մի բաժին ունենք, որը շատ քիչ շրջանավարտ է տալիս տարեկան: Թուրքեր ու ադրբեջանցինե՞ր են բերելու:
Երրորդը, ցանկացած լեզու, երբ ուսուցանում ենք, լինի անգլերեն, արաբերեն, ֆրանսերեն, թուրքերեն, այնտեղ կա երկրագիտական ինչ-որ մի մաս՝ տեքստեր այդ լեզվով խոսող երկրի մասին, իրենց մշակույթի, արժեքների մասին: Օրինակ, անգլերեն ուսուցանելիս պատմում են Լոնդոնի, Մեծ Բրիտանիայի մասին: Ի՞նչ պետք է պատմեն մեր երեխաներին Ադրբեջանի և Թուրքիայի մասին, արդյոք այդ ինֆորմացիան պետք է համապատասխանի թուրքերի ու ադրբեջանցիների պատկերացումներին իրենց մասին, թե՞ դա պետք է լինի ավելի օբյեկտիվ և ավելի համապատասխանող իրական պատմությանը՝ իր բոլոր ծանրագույն ելևէջներով»,-ասաց քաղաքագետը:
Նա կասկած հայտնեց, թե այս ծրագիրը հնարավոր է լինելու իրականություն դարձնել. «Քանի որ ես խորը անվստահություն ունեմ այս կառավարության ունակությունների նկատմամբ ցանկացած ոլորտում, ես չեմ տեսնում հնարավորություն, որ իրենք կարող են այդ ամենը կազմակերպել: Իսկ դա նշանակում է, որ կամ դա չի լինելու, դա հերթական ինֆորմացիան է, որ գցում են ժողովրդի մեջ, հետո մի տարուց մոռացվում է, կամ արվելու է շատ թերի կերպով: Զուտ կազմակերպչական փուլում այդ ամենը տապալվելու է, ես դրանում համոզված եմ»,-ընդգծեց Արմեն Հովհաննիսյանը:
