Հայաստանում ոգևորությամբ է արձանագրվում The Economist մեդիաընկերության վերլուծական կենտրոնի (Economist Intelligence Unit) հրապարակած 2021 թվականի ժողովրդավարության ցուցիչը (Democracy Index 2021), ըստ որի Հայաստանը առաջատարն է Կովկասում: Այդ հանգամանքը իհարկե բավականին անդուր է խորհրդարանական ընդդիմության և մի շարք այլ ընդդիմադիր դիրքավորում ունեցող ուժերի համար, եւ իհարկե հրապարակված գնահատականը բավականին բարձր է պահում քաղաքական մեծամասնությունն իր համակիրների հետ: Գործնականում սակայն, հեղինակավոր կազմակերպության գնահատականը լինելով իրապես ոգեւորիչ, և քաղաքական որևէ իշխանության համար իրապես վեր պարզելու հանգամանք, այդուհանդերձ խորքային առումով չափազանց պատասխանատու եւ պարտավորեցնող իրողություն է, ընդ որում մի շարք առումներով: Բանն այն է, որ ժողովրդավարություն ասվածը լոկ խոսքի ազատության, բազմակարծության, իշխանության թևերի հավասարակշռվածության, ազատ և օրինական ընտրական համակարգի և դատական անկախ համակարգի շրջանակ չէ:
Գուցե հնչի տարօրինակ, սակայն ժողովրդավարության գործնական հիմքը տնտեսությունն է: Եթե այդ ասպարեզում չկան հիմնարար հաջողություններ և վերափոխումներ, ուրեմն չկա ժողովրդավարության բազա: Հայաստանի տնտեսությունն այդ առումով ունի լրջագույն ռեֆորմացիայի կարիք, սկսած տնտեսության բնույթից և կապիտալի բաշխվածությունից, ազգային հարստության ու արժեքի բաշխվածությունից, մինչև աշխատանքային իրավունքների պաշտպանություն:
Երկրում, որտեղ չկա աշխատանքային իրավունքի պաշտպանության կուռ համակարգ, գործնականում չի կարող լինել ժողովրդավարության կայուն հեռանկար: Ըստ այդմ, այն հաջողությունը, որ Հայաստանն արձանագրել է կամ Հայաստանի կատարմամբ արձանագրվել է միջազգային հեղինակավոր սուբյեկտի գնահատականում, ընդամենը շատ ավելի լուրջ և խորքային անելիքների սկիզբն է, որը կարող է լինել շատ խաբուսիկ, ինչպես դպրոցի տարրական դասարանի անբեկանելի գերազանցիկությունը, որը արդեն հաջորդ փուլում կարող է շատ արագ և կտրուկ վերածվել միջակության: Հետևաբար, առավել քան առաջնային պլան է գալիս կամ պետք է գա Հայաստանում տնտեսական հարաբերությունների ռեֆորմացիայի խնդիրն ու դրա շուրջ առարկայական քննարկումը հանրային լայն ընդգրկումով: Իհարկե պատրանք ունենալ պետք չէ, որ ինչպես բոլոր թեմաների պարագայում, այս դեպքում էլ դաշտը լցված է լինելու էժան և պարզունակ դեկլարացիաներով ու տեղեկատվական մանիպուլյացիաներով: Սակայն, այդուհանդերձ՝ ժողովրդավարության բազայի խնդիրը հրատապ է, հատկապես այն պարագայում, որ դրա լուծումները անշուշտ ենթադրում կամ պահանջում են տեւականություն, ըստ այդմ պետք է սկսել խնդրի հանրային-քաղաքական առաջնահերթացումը առանց ժամանակ կորցնելու: Հատկապես, որ դա ոչ միայն ժողովրդավարության, այլ նաև ընդհանրապես պետական կեսունակության, ինքնիշխանության, արդյունավետ և մրցունակ արտաքին քաղաքականության և պաշտպանունակության բազան է:
