Սեպտեմբերի 6-ը վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի համար, թերևս, հնարավոր է վստահաբար գնահատել Ամուլսարի օր:
Վարչապետը այդ թեմայով փակ հանդիպում է ունեցել «Իմ քայլը» խմբակցության հետ, դրանից հետո հանդիպում է ունեցել Ջերմուկի բնակչության ներկայացուցիչների և բնապահպանների հետ, իսկ հետո «Լիդիան Ինթերնեյշնլ» ընկերության ղեկավարության հետ: Եթե սրան ավելացնենք նաև այն, որ օգոստոսի 5-ին էլ եղել է հանդիպում «Սասնա ծռերի» առաջնորդներ Սեֆիլյանի և Չուգասզյանի հետ և քննարկվող հարցերից է եղել նաև Ամուլսարը, իսկ Սեֆիլյանն ավելի ուշ հայտնել է, որ շահագործման դեպքում Հայաստանում կարող են լինել քաղաքական ցնցումներ, ապա պարզ է դառնում, որ գործ ունենք մոտեցող մի հանգուցալուծման հետ:
Վարչապետի մանևրի ժամանակը սպառվո՞ւմ է, թե՞ Նիկոլ Փաշինյանը փորձում է բոլոր այս կամ այն կերպ ներգրավված կողմերի հետ ձեռք բերել նոր ժամանակի պայմանավորվածություն կամ համաձայնություն, դժվար է ասել: Ամուլսարի հարցը «հեղափոխության ոտքից կառչել» է թավշյա հեղափոխությունից անմիջապես հետո և այս ընթացքում միայն ավելի ու ավելի ծանրացել: Նոր ժամանակը թեթևացնելո՞ւ է այն: Խիստ կասկածելի է: Իսկ ահա ավելի ծանրանալու հավանականությունը շատ ավելի մեծ է: Միաժամանակ, ակնառու է մի բան, որ թե համացանցում, թե՝ ինչպես Փաշինյանի հետ հանդիպումից հետո Սեֆիլյանի հայտարարությունն է վկայում, հրապարակային քաղաքական տիրույթում ավելի բաց է խոսակցություն ծավալվում այն մասին, որ շահագործման որոշման դեպքում կլինի քաղաքական ցնցում: Ավելին, Ժիրայր Սեֆիլյանը խոսել է այն մասին, որ նախկին իշխանությունը սպասում է, որպեսզի լինի շահագործման մասին որոշում, և Ռուսաստանի օգնությամբ գնան ցնցումների՝ շահագործման դեմ պայքարի առիթն օգտագործելով:
Բայց, միևնույն ժամանակ, դրանով հանդերձ հայտարարում, որ իրենք էլ պայքարելու են շահագործման դեմ: Ի՞նչ կլինի չշահագործելու դեպքում: Սա մի կողմից պարզ է, մյուս կողմից՝ ոչ այնքան: Կլինի միջազգային արբիտրաժ, բայց արդյո՞ք միայն արբիտրաժն է հարցը, թե՞ կան այլ քաղաքական տողատակեր հակառակ կողմում: Իսկ արդյո՞ք Հայաստանը քաղաքական ռիսկեր չունի չշահագործելու, պայմանավորվածությունից հրաժարվելու դեպքում: Եթե դրանք չեն արտահայտվելու այսպես ասած՝ ներքաղաքական ցնցման տեսքով, արդյո՞ք դրանից լինելու են ավելի պակաս ռիսկային կամ վտանգավոր: Պետք է արձանագրել, որ այդ հարցը բաց է, միաժամանակ դա մի թեմա է, որի վերաբերյալ հնարավոր էլ չէ կառավարությունից ակնկալել բաց պատասխաններ: Բայց եթե իրավիճակը զարգանում է կոշտ դիմակայության և, այսպես ասած, մուրճի ու սալի արանքի տրամաբանությամբ, ի՞նչն է լինելու առավելագույն բաց խոսակցության այլընտրանքը՝ Հայաստանն այդ արանքում չթողնելու համար:
