«Առաջին լրատվական»- ի զրուցակիցն է ԵՊՀ ռեկտոր Արամ Սիմոնյանը:
– Հարգելի՛ Սիմոնյան, ԵՊՀ-ում կառավարման ճգնաժա՞մ է:
– Մարծում եմ, որ այո:
– Եվ ո՞ւմ մեղքով է այդ իրավիճակը ստեղծվել:
– Այդ իրավիճակն ստեղծվել է Կրթության և գիտության նախարարության մեղքով, որովհետև անցած ամիսների ընթացքում, ճիշտ է, անմիջականորեն չէին զգացվում, որ ճնշումները նախարարության կողմից են, բայց, ըստ էության, 2018թ. ամռանից սկսած՝ ԵՊՀ-ն ենթարկվեց լայնածավալ, լայնամասշտաբ ստուգումների: Ստուգվեց ավելի քան 10,5 մլրդ դրամի շրջանառություն, և դեռ ստուգումները չավարտած, ստուգումների արդյունքները չհրապարակած և մեզ չներկայացրած, գիտեք, որ ստուգող կազմակերպության ղեկավարների կողմից հաղորդումներ եղան այն մասին, որ 800 մլն-ի չարաշահումներ են եղել, հետո բարձրացավ նույնիսկ 1 մլն-ի, հետո իջավ 700 մլն-ի:
– Այսինքն՝ չարաշահումներ ընդհանարպես չե՞ն եղել:
– Խոսքը դրա մասին չէ, ֆինանսական չարաշահումներ չեն եղել՝ իմ կարծիքով, բայց առանձին թերություններ և բացթողումներ, իհարկե, եղել են, մեծ հիմնարկ է, և չի կարող պատահել, որ կառավարման ոլորտում չլինեն նման բացթողումներ, բայց այն, ինչ որ ներկայացվեց, չի համապատասխանում իրականությանը: Հայտարարելուց հետո այդ թիվն իջավ 500 մլն-ի, ամիսներ անցան, երկարաձգվեց ստուգումների ընթացքը ընդհուպ մինչև հունվարի վերջ, և մեզ այդպես էլ չներկայացվեցին դրանց արդյունքները, որպեսզի մենք կարողանայինք պատասխանել և մեր փաստարկները բերել: Այդ ստուգումների արդյունքները ուղարկվեցին դատախազություն: Մենք էլ ստիպված եղանք ստուգումների արդյունքների սևագիր օրինակի հիման վրա, որը մեզ հրամցվել էր անստորագիր, գրել մեր պատասխանը և ուղարկել դատախազություն, որովհետև մենք գտանք, որ եթե մեզ անտեսել են և չեն տվել ստուգումների արդյունքները, ապա ինչու պետք է մենք պատասխաններ ներկայացնեինք իրենց: Այդ ամիսների ընթացքում, բնականաբար, համալսարանը գտնվում էր անհանգիստ վիճակում, չնայած այդ ամենին, պետք է խոստովանեմ, որ ամբողջ կոլեկտիվը, այնուամենայնիվ, աշխատում էր՝ կատարելով իր պարտականությունները, ինչպես վարչակազմը, այնպես էլ դասախոսական կազմը, տեղերում ստորաբաժանումները՝ իրենց ղեկավարներով: Ես կարծում եմ, որ այդ ստուգումները թեև մեծ անհանգստություն պատճառեցին հատկապես ԵՊՀ վարչակազմին, այնուամենայնիվ, էապես չազդեցին համալսարանի հիմնական՝ գիտակրթական գործունեության վրա:
– Կոլեկտիվը ցանկանում է, որ դուք մնա՞ք ռեկտորի պաշտոնում:
– Ես կարծում եմ՝ կոլեկտիվի մեծ մասը հասկանում է, որ ես ընտրված ռեկտոր եմ, և դեռ մեկ տարի կա, որ իմ պաշտոնավարման ժամանակը լրանա, համալսարանն է, որպես ինքավար հաստատություն, ի զորու որոշելու, թե ռեկտորը մնալու է իր դիրքում, թե ոչ: Այդ խնդիրը ոչ նախարարության լուծելիքն է, ոչ էլ որևէ այլ կառույցի, այդ խնդիրը լուծում է համալսարանի կոլեկտիվը և ԵՊՀ հոգաբարձուների խորհուրդը, որը մեր կառավարման բարձրագույն մարմինն է:
– Բայց առաջ այսպես չէինք մտածի՝ ոչ ես, ոչ դուք:
– Իհարկե, երևի այդպես չէինք մտածի, համենայնդեպս վերջին 20 տարիներին այդ խնդիրը Հոգաբարձուների խորհրդի միջոցով է որոշվել, և նախորդ գումարման Հոգաբարձուների խորհուրդները միշտ հարգել են համալսարանի և կոլեկտիվի կարծիքը և իմիջը: Ես մեծ հույս ունեմ, որ մեր նոր հոգաբարձուների խորհուրդը նույնպես կգնա այդ ճանապարհով. չգիտեմ՝ ինչպես կլինի, այնուամենայնիվ, համալսարանի կոլեկտիվի ճնշող մեծամասնությունը գտնում է, որ համալսարանի ամենամեծ ձեռքբերումը ինքնավարությունն է, և համալսարանն ինքը պետք է որոշի իր ներքին գործերը, իհարկե այն օրենսդրական դաշտում, որն այսօր կա ՀՀ-ում:
– Ովքե՞ր են Ձեր դեմ բողոքողները: Մենք մի քանի ակցիաների ականատես եղանք, որտեղ պահանջում էին Ձեր հրաժարականը, բայց դուք հաջողությամբ դիմադրում էիք:
– Մենք 17 հազար ուսանող ունենք, և այդ 17 հազար ուսանողների մեջ հիմնականում բողոքը երկու-երեք տասնյակ ուսանողների կողմից էր նախաձեռնվել, որոնցից զգալի մասը, ճիշտն ասած, մեր բուհից չեն, բայց նրանց մեջ մոտ 10-15 հոգի մեր ուսանողներից են, որոնք շատ ակտիվ են իրենց հույզերն ու հաստատակամությունն արտահայտելու մեջ, բայց բովանդակային առումով հասկանալի չէ իրենց ցանկությունը, այսինքն՝ իրենց ցանկությունը մեկն է՝ չտեսնել տվյալ մարդուն ռեկտորի աթոռին կամ տվյալ մարդկանց դեկանի կամ ամբիոնի վարիչի աթոռին. բայց ինչու, բովանդակային ինչ խնդիրներ են առաջ քաշում: Ես զարմացած եմ, բայց շատ աղոտ պատկերացումներ ունեն այդ մարդիկ, մանավանդ որ՝ նրանց մեջ կան ուսանողներ, որոնք առաջին կուրսեցիներ են:
– Այդ մարդկանց չգիտեմ, բայց նախարարի վերաբերմունքը պարզ է, նա չի թաքցնում, որ դժգոհ է ձեր պաշտոնավարումից:
– Գիտեք ինչ, նախարարը դասախոս եղած ժամանակ էլ, ինչքան գիտեմ, չեմ շփվել իր հետ, դժգոհ էր նրանից, որ համալսարանում ինչ-որ բռնություններ կան, որ համալսարանը գնում է ինչ-որ մի կուսակցության թելադրանքի ճանապարհով, բայց այդպիսի բան չկա:
– Դուք ՀՀԿ անդամ եք:
– Ես ՀՀԿ անդամ եմ և շարունակում եմ մնալ, բայց դա իմ անձնական գործն է, և ես երբեք իմ կուսակցական գործունեությունը չեմ խառնել իմ պաշտոնավարման հետ: Ես ՀՀԿ-ական եմ դարձել 1997-ին… Ես այդ կուսակցություն գնացել եմ՝ բացարձակ նկատի չունենալով կարիերան, այդ ժամանակ ՀՀԿ-ն իշխող կուսակցություն չէր… Ես այդ կուսակցություն գնացել եմ՝ նկատի ունենալով, որ ՀՀԿ-ն դավանում էր և հիմա էլ դավանում է Նժդեհի ազգային, պահպանողական գաղափարները, և այդ գաղափարները ինձ շատ հոգեհարազատ են:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:
