Մի պահ վերանանք ներքաղաքական երկխոսության, Կոնգրեսի և իշխանության միջև սկսված ինչ-որ գործընթացի, առաջարկների, մերժումների դաշտից: Համարենք, որ այդ ամենը չկա, չի եղել, ու չի էլ լինի: Հետևաբար, պետք է մոռանանք նաև այդ պրիզմայով իշխանությանը ներկայացվող պահանջների, առաջարկների և ընդդիմախոսության մասին: Իսկ ինչի՞ մասին հիշել այդ դեպքում:
Հիշելու բան կա, շատ կա: Պետք է հիշել Սերժ Սարգսյանի ելույթները, հարցազրույցները, հայտարարությունները երկրում բարեփոխում իրականացնելու, փոփոխությունները հենց իրենցից սկսելու, կառավարման նոր որակի անցնելու, կառավարումը ինտելեկտի, գիտելիքների վրա հիմնելու, տնտեսական ռազմավարական ծրագրեր իրականացնելու, արտաքին քաղաքական նախաձեռնողականության մասին: Այդ ամենն այս երեք տարիների ընթացքում մի հսկայական արխիվ է, որն ինքնին բավական է իշխանությանը չափելու, իշխանության գործողությունները կշռելու համար:
Սերժ Սարգսյանն ընդդիմությանն ընդառաջելու կամ ընդդիմության հանդեպ հանդուրժող երևալու համար չէ, որ պետք է երկրում քայլեր անի իրավիճակի փոփոխության շուրջ, կամ առավել ևս հրաժարական տա ու նշանակի արտահերթ ընտրություններ: Սերժ Սարգսյանը պետք է այդ ամենն անի, որովհետև ի վերջո ինքն է իր կամքով երեք տարի շարունակ հասարակության ունկը ծանրացրել իր ռեֆորմատորական ելույթներով, իսկ աչքը ծանրացրել քրեաօլիգարխիկ համակարգին իր հավատարմությամբ: Ու քանի որ նա իր հրապարակային ելույթների անգամ քառորդ մասը չի կարողացել կյանքի կոչել երեք տարվա ընթացքում, այդպես էլ չմատնանշելով հստակ խոչընդոտ, թե ահա՛, սա է ինձ խանգարում, կամ նա, կամ Պողոսը, կամ Պետրոսը, ուրեմն պետք է պարզապես հրաժարական տա հասարակության առջև իր խոսքը գործի վերածել չկարողանալու համար:
Այդպես է ամբողջ աշխարհում՝ կամ դու ասում ես և անում, կամ դու հրաժարական ես տալիս, այլապես ստացվում է, որ ընդամենը զբաղված ես հասարակությանը խաբելով: Սա է խնդիրը, կամ ավելի շուտ՝ սա է Հայաստանի խնդիրների առանցքը:
Ներքաղաքական երկխոսություն կա, չկա, կլինի, չի լինի՝ այդ առանցքը դրանից չի փոխվում, հետևաբար լուծման վեկտորն էլ չի փոխվում դրանից։ Կամ Սերժ Սարգսյանը հրապարակավ տեր է կանգնում իր հրապարակային ելույթներին և բացատրություններ տալիս արածի ու չարածի համար՝ մեկ առ մեկ, թե ինչու այս բան արվեց, այս բանը կիսատ արվեց, կամ այս բանը չարվեց, ով խանգարեց, ինու խանգարեց, ինչու ինքը չկարողացավ ձերբազատվել խանգարողներից, կամ հրաժարական է տալիս, եթե չի ուզում համարվել սովորական խաբեբա:
