Ըստ ամենայնի, Արևմուտքը որոշակի թայմաութ է վերցրել Հայաստանի իշխանությանը պահանջներ ներկայացնելու գործում: Դա գուցե պայմանավորված է նրանով, որ իշխանությունը բավական աշխուժորեն սկսեց քայլեր անել այդ պահանջների կատարման ուղղությամբ, որոնք եթե ընդհանրորեն բնութագրենք, թերևս, կարելի է ասել այսպես` իրավիճակը բերել այսպես ասած «զրոյական» մեկնակետի և փորձել ամեն ինչ սկսել նորից: Ներկայումս Հայաստանում կարծես թե հենց այդ էլ տեղի է ունենում: Ընդդիմությունը վերադառնում է Ազատության հրապարակ, քաղբանտարկյալները վերադառնում են ընդդիմություն: Ստանում ենք այն վիճակը, որ կար մինչև 2008 թվականի նախագահական ընտրությունները: Ինչո՞ւ՝ ո՛չ մինչև մարտի 1-ը: Որովհետև մինչև մարտի 1-ը կար նախագահի ընտրությունը, որը թելադրել էր որոշակի արտակարգ զարգացումներ, շուրջօրյա հանրահավաքներ և այլն:
Փաստացի, Հայաստանի ներքաղաքական ստատուս-քվոն տեղափոխում են 2008 թվականի փետրվարի 19-ից առաջ: Եվ այստեղ կարծես թե էական է դառնում մի հանգամանք` Ռոբերտ Քոչարյանի բացակայությունը, կամ` նախագահի կարգավիճակով բացակայությունը: Ստացում է այնպիսի պատկեր, որ Հայաստանում, ըստ էության, տեղի է ունենալու այն, ինչ 2007-ի վերջին և 2008-ի սկզբին, բայց՝ առանց Ռոբերտ Քոչարյանի: Հայաստանի ներքաղաքական գործընթացները կարծես ինչ-որ աներևույթ ձեռքով հասցվում են այդ վիճակին: Եվ նկատի առնելով այն, որ այդ գործընթացների մեկնարկին Հայաստանի հանդեպ կար բավական կոշտ արևմտյան արձագանք` զեկույցների, ելույթների տեսքով, ապա ներկայումս Արևմուտքը կարծես թե բավարարված է արդյունքով և սպասում է այս փուլի ամփոփմանը: Համենայն դեպս, նկատելի էր, որ Հայաստան այցելած ԱՄՆ «Հազարամյակի մարտահրավերներ» կորպորացիայի գործադիր տնօրենը Հայաստանում կարծես թե չարեց կոշտ հայտարարություններ, ինչի առիթ կամ պատճառ ցանկության կամ նպատակահարմարության դեպքում, անշուշտ, կգտնվեր:
Հատկանշական է, որ Հայաստանի մասին զեկույցը որոշել է հետաձգել նաև ԵԽ մարդու իրավունքի հանձնակատար Համմարբերգը: Ահա այդ նախանշանները թերևս վկայում են Հայաստանի հանդեպ արևմտյան թայմաութի մասին, թերևս՝ մինչև քաղբանտարկյալների ազատ արձակումը: Իսկ մարտի 1-ի մասին հայտնի զարգացումների միջոցով թերևս ջանացին «զրոյական» կետից տրվելիք մեկնարկը զերծ պահել միջամտության քոչարյանական փորձերից, որոնք անշուշտ կլինեին, իսկ գուցեև դեռ կլինեն: Բայց, ակնհայտ է, որ դրանք, անկասկած, չեն կարող լինել այնպիսին, ինչպիսին 2008-ին էին: Դա աներկբա է, այլապես Հայաստանի իշխանությանը կսպասի ճնշումների և պահանջների հաջորդ ալիքը, որը, ամենայն հավանականությամբ, կլինի առավել խիստ: Կա մտայնություն, որ արևմտյան ճնշումները Հայաստանի իշխանությունը մեծ հաշվով երբեք էլ բանի տեղ չի դրել, այլապես հիմա վաղուց արդեն Հայաստանում ժողովրդավարություն կլիներ: Թվում է, որ առաջին հայացքից դա հենց այդպես է, քանի որ Արևմուտքը Հայաստանի առաջ վաղուց է պարտավորություններ դրել և դնում, վաղուց է քննադատական մոտեցումներով հանդես գալիս: Բայց խնդիրն իրականում այն է, որ Հայաստանի իշխանությունն Արևմուտքի պահանջները կարող է մեծ հաշվով անտեսել այնքան, քանի դեռ Հայաստանին անտեսում է Արևմուտքը:
Եթե Արևմուտքը լրջորեն սկսի հետաքրքրվել Հայաստանի հարցով, ապա այդ դեպքում նույն պահանջները կունենան էապես այլ քաշ: Իսկ որ ներկայումս Հայաստանի հանդեպ արևմտյան քաղաքականությունն արդեն ամենևին էլ արարողակարգային, այսպես ասած՝ հերթապահ քաղաքականություն չէ, թերևս պայմանավորվում է ներկայումս արաբական աշխարհից դեպի Մերձավոր Արևելք ու, ամենայն հավանականությամբ, դեպի Կովկաս տեղափոխվելիք լրջագույն գործընթացով: Դա ամենևին չի նշանակում, որ այդ գործընթացը, որ մասնավորապես բնութագրվում է հուզումների դրսևորումներով, հասնելու է նաև Հայաստան: Կարող է իհարկե հասնել և այդ տեսքով, բայց նաև կարող է Հայաստանը պարզապես այդ գործընթացների ծիրում ունենալ որակապես այլ նշանակություն, ինչի համար Հայաստանում անհրաժեշտ է որակապես այլ մթնոլորտ:
