Հունիսի 28-ին, երբ անասելի լարված էր իրավիճակը Բաղրամյան փողոցում և ամեն րոպե կարող էր տեղի ունենալ բռնության տանող որևէ սադրանք, հանրությանը հայտարարությամբ դիմեց վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը՝ փորձելով «վերլուծել» ստեղծված իրավիճակը, գտնել սադրիչներ, խառնակիչներ, կոչ անել սահմանադրական շրջանակների և դրվատել այն երիտասարդներին, ովքեր Բաղրամյան փողոցից հեռացել էին Ազատության հրապարակ: Հովիկ Աբրահամյանի այդ հայտարարությունն անակնկալ էր, քանի որ այդ ժամանակահատվածում հասարակությունը կարող էր ամեն ինչ սպասել, բացի Հովիկ Աբրահամյանի հայտարարությունից:
Խնդիրն այն է, որ Հովիկ Աբրահամյանը նման հայտարարությունների փոխարեն, երևի թե պետք է զբաղված լիներ հանրապետությունում տնտեսական խնդիրները լուծելով: Եթե Հովիկ Աբրահամյանի կառավարությունը զբաղվեր այդ խնդիրներով, ապա Հայաստանի Հանրապետությունում դժգոհ քաղաքացիների թիվը կնվազեր, կնվազեր սոցիալական լարվածությունը, ինչն էլ իր հերթին կնվազեցներ այդ լարվածությունից բխող վտանգները: Եթե որևէ բազմամարդ հանրահավաքում հայտնվում են նույնիսկ սադրիչներ, խառնակիչներ, հետին նպատակներ հետապնդողներ, որոնց մատնացույց էր արել Հովիկ Աբրահամյանը, ապա նախ՝ հարկավոր է այդպիսի մարդկանց թվարկել անուն առ անուն, մատնանշելով հստակ, թե ովքեր են սադրիչները, ինչ են սադրում, ինչպես են սադրում: Որովհետև հասարակության անդամները սադրանքի խոշոր մասնագետներ չեն, որպեսզի զանազանեն սադրանքը իրավիճակային տրամաբանական ու օրինաչափ զարգացումից, որը կարող է ունենալ ցանկացած դրսևորում, երբ իշխանությունը վերջնագրեր է ներկայացնում դժգոհ՝ միանգամայն հիմնավոր դժգոհություն ունեցող քաղաքացիներին: Միևնույն ժամանակ, քաղաքացիները պարտավոր չեն ունենալ սադրանքի և խառնակչության մասին նույն պատկերացումները, ինչ որ ունի Հովիկ Աբրահամյանը:
Նույնը վերաբերում է ոստիկանությանը, որը ևս պնդում էր, թե կան սադրիչներ, խառնակիչներ՝ հասարակությունից պահանջելով հեռացնել այդ մարդկանց: Եթե կան այդ մասին հստակ տեղեկություններ և ապօրինի գործողություններ, ապա թե՛ Հովիկ Աբրահամյանը, թե՛ ոստիկանությունը, եթե չունեն այդ հռչակումները հանրության դեմ ուժի կիրառման հիմնավորում դարձնելու հետին նպատակ, պետք է խոսեն հստակ, անուններով՝ մատնացույց անելով սադրիչներին և նրանց գործողությունները, մատնացույց անելով, թե որն է սադրանք, ինչու է սադրանք: Եթե գիտեն, կարող են իմանալ նաև սադրանքի հետևում կանգնած անձանց, որոնք գուցե և Բաղրամյան փողոցում չեն: Այլապես, իշխանությունն այդ առումով ցուցաբերում է ծայրահեղ անհամարժեքություն, անընդհատ հասարակության որևէ բողոքի հակադրելով սադրանքի «գաղափարը»:
Իրականում ամենամեծ սադրիչը, ըստ էության, հենց իշխանությունն ու իշխող համակարգն է, որն իր, մեղմ ասած, անարդյունավետ քաղաքականությամբ հասարակությանը «սադրում» է տարբեր բողոքի և դժգոհության դրսևորումների: Վերջին հաշվով, եթե իշխանությունը անարդյունավետ քաղաքականության փոխարեն զբաղվի երկրի առաջ ծառացած իրավական և տնտեսական խնդիրների արդյունավետ լուծում փնտրելով, ապա եթե անգամ սադրիչների բանակներ գան Հայաստան, նրանցից որևէ մեկը չի կարող հաջողություն ունենալ: Որովհետև կառավարության գործունեության արդյունավետ ընթացք տեսնող քաղաքացին չի ենթարկվի որևէ սադրանքի, այլ ինքն առաջին հերթին կկանխի ցանկացած սադրանք, որպեսզի կառավարությանը որևէ բան չխանգարի լուծել հանրության և պետության համար կարևոր խնդիրներ:
Սրանք պարզ իրողություններ են, որոնք Հայաստանի իշխանությունը փորձում է նենգափոխել պարզունակ մոտեցումներով, որ կրկնվում են արդեն տասնամյակներ: Այդ պարզունակ մոտեցումների հետևանքով Հայաստանում խնդիրները ավելի ու ավելի են կուտակվում և այսօր ռիսկի տակ է Հայաստանի, ըստ էության, արյունատար համակարգ հանդիսացող էներգետիկան: Դա հենց այն արդյունքն է, որ իշխանությունը, կառավարությունը լուծումներ փնտրելու փոխարեն, սադրիչներ է փնտրում քաղաքացիների հիմնավոր բողոքներն ու դժգոհությունը նենգափոխելու համար: Այս խնդիրը հիմնարար խնդիր է, սա իրավիճակի հարց չէ, իրավիճակում իշխանության սխալ կողմնորոշման հարց չէ: Սա գլոբալ կառավարման անարդյունավետության հարց է, որը վերաբերում է պետական կենսագործունեության բոլոր ոլորտներին:
Այսօր էներգետիկան է հայտնվել կոլապսի շեմին և հանրությանը ստիպել դուրս գալ փողոց, վաղը այդ շեմին կհայտնվի մեկ այլ կարևոր ոլորտ, և կրկին հարված ստացող հանրությունը դուրս կգա փողոց: Եվ կրկին իշխանությունները հասարակությանը ոչ թե հիմնավոր լուծումներ կառաջարկեն, որոնք կներառեն իսկապես ընդգրկուն համակարգային մեխանիզմներ, այլ կսկսեն սադրիչներ փնտրել նույն ոգով, նույն տրամաբանությամբ, նույն դեմքով: Ադեկվատ իշխանությունը հասարակության մեջ եղած սադրիչներ փնտրելու փոխարեն, պետք է ինքը փայփայեր հասարակությանը և այդ հասարակությանը աներ մեծ առաջարկություն, բայց գործնական առաջարկություն՝ միանալ և իշխանությանն օգնել լուծել համակարգաին խնդիրները: Այդ խնդիրները, իհարկե, բավական բարդ են, ներառում են քաղաքական նուրբ ասպեկտներ, ի վերջո՝ այստեղ գործ ունենք ոչ միայն հայաստանյան համակարգի հետ, այլ նաև ռուսական մեծ կորպորացիայի, որն էլ իր թելերով կապված է, բնականաբար, ռուսական իշխանական շրջանակների հետ:
Այստեղ բարդ տնտեսաքաղաքական և նույնիսկ աշարհաքաղաքական սարդոստայն է, որից Հայաստանը դուրս բերել կարող է միայն հասարակությունը: Եվ հասարակությունը գիտակցաբար, թե ակամա, բնազդաբար, թե ենթագիտակցորեն ձեռնամուխ է եղել Հայաստանի ինքնապահպանությանը: Ինքնապահպանության այդ առողջ օրգանական գործընթացին միանալու փոխարեն, Հայաստանի իշխանությունը միացրել է իր համակարգային ինքնապահպանության ռեժիմը, և երկրի վարչապետը ծանր ու լարված պահին ոչ թե հանդես է գալիս հասարակությանն ուղղված որևէ կոնկրետ տնտեսական համակարգային առաջարկով, այդ առաջարկը եթե ոչ միասին իրագործելու, ապա գոնե քննարկելու կոչով, այլ խոսում է սադրիչների և խառնակիչների մասին: Սա մտածողության, պատկերացումների դրսևորում է, որը վկայում է, թե որքան անկենսունակ է Հայաստանի իշխանությունը առկա ներքին ու արտաքին մարտահրավերներին ընդառաջ:
Երկու տասնամյակ շարունակ այդ իշխանությունը չի գտել քաղաքացու հետ հարաբերության որևէ նոր մեխանիզմ, քան ուժը կամ պարզունակ մանիպուլյացիաները: Թեև այստեղ, իհարկե, կա խնդիր՝ այն տեսանկյունից, որ պատճառներից է ինքը հանրությունը, քանի որ իշխանությունը միշտ կարողացել է հարցերը լուծել ուժով կամ նմանօրինակ պարզունակ մանիպուլյացիաներով, կամ երկուսի համադրությամբ: Եթե հանրությունը թույլ չտա նման կերպով լուծել խնդիրները, ապա իշխանությունը ստիպված կլինի գնալ համարժեք մոտեցումների ճանապարհով: Եվ նաև այս տեսանկյունից է առայժմ առանձնահատուկ առկա շարժումը՝ հասարակությունը կարծեք թե փորձում է ցույց տալ, որ այս անգամ ուժը կամ մանիպուլյացիան կարող է չանցնել, և իշխանությունը խնդիրը կարող է լուծել միայն կոնկրետ քայլեր առաջարկելով: Խնդիրն այն է, թե ով ավելի հեևողական կգտնվի՝ իշխանությո՞ւնն իր հին մոտեցումներն առաջ մղելով, թե՞ հասարակությունը՝ առաջ մղելով նոր մոտեցումները:
