Ֆրանսիայում տեղի ունեցած ահաբեկչությունը շատերն են հասցրել գնահատել որպես քաղաքակրթությունների բախում: Շատերը՝ և՛ Հայաստանում, և՛ աշխարհում: Ըստ որում, արձանագրվում է, որ այս բախումը նոր չէ, ուղղակի ստանում է նորանոր և ավելի ու ավելի դաժան դրսևորումներ:
Կհամաձայնենք մենք այս բնորոշմանը, թե ոչ, կփորձենք վեր հանել այս իրողության տարբեր կողմերը՝ սա մի հարց է, սակայն բոլոր դեպքերում ակնհայտ է, որ աշխարհում անվտանգության խնդիրը ստանում է լիովին նոր բնույթ, և արդեն էական է դառնում երկրի ոչ միայն արտաքին սահմանների պաշտպանությունը, այլ նույնքան կարևոր նաև ներքին սահմանները:
Ինչքանով են պաշտպանված Հայաստանի ներքին սահմանները, այսինքն՝ ինչքանով է ապահովված Հայաստանի անվտանգությունը թիկունքից: Այս հարցը, անշուշտ, նոր չէ, որ պետք է հրատապորեն դրվի հասարակական-քաղաքական օրակարգում, սակայն կարևորությունն ավելի ու ավելի է ակնառու դառնում՝ հատկապես, երբ զուգահեռ ենք անցկացնում Ֆրանսիայում տեղի ունեցածի և այն տեղեկատվության միջև, որ այս օրերին եղավ՝ Հայաստանում քրեական հեղինակությունների, «օրենքով գողերի» մեծ հավաքի մասին:
Այս տեղեկատվությունը իշխանությունները ոչ միայն ըստ էության չհերքեցին, այլև տարբեր կերպ, տարբեր դեմքերով սկսեցին նույնիսկ ինչ-ինչ արդարացումներ գտնել Հայաստանում նման իրադարձության հնարավորության կապակցությամբ: Այլ կերպ ասած՝ իշխանություններն ըստ էության ընդունեցին, որ Հայաստանը կարող է այսպես բացեիբաց վերածվել հանցաշխարհի կենտրոնի, կայանատեղիի, կենտրոնական «շտաբի»: Իսկ սա ուղղակիորեն վերաբերում է պետության անվտանգությանը, որովհետև ըստ էության մեծ նշանակություն չունի՝ ահաբեկիչնե՞ր են հավաքվողները, թե՞ քրեական հանցագործությունների այլ տեսակների հետևորդներ: Միևնույն է՝ անվտանգությունը խախտված է, Հայաստանի անվտանգությունը ոտնձգության է ենթարկվել, և իշխանությունները սրան արձագանքել են գրեթե արդարացման անհաջող փորձերով:
Եթե նման բան է հնարավոր, ապա ով գիտե, թե հնարավորի սահմանը որտեղ է և էլ ինչ է հնարավոր, կամ արդեն ինչը հնարավոր չէ Հայաստանում: Ու սա մի համաշխարհային իրավիճակում, երբ մենք տեսնում ենք, թե մարտահրավերները ինչքան ավելի ու ավելի կոնտակտային բնույթ են կրում բոլոր մակարդակներում: Ավելին՝ մենք այդ կոնտակտները զգում ենք մեր ձևով նաև արտաքին սահմանների վրա, հայ-ադրբեջանական լարվածության պայմաններում: Սակայն այստեղ էլ մենք չենք տեսնում անվտանգության ադեկվատ միջոցառումներ:
Մեր երկրի համար կարծես թե շատ սովորական է դարձել, որ, օրինակ, սահմանամերձ գյուղերի բնակիչները պետք է ապրեն մշտական տեռորի ենթակայության տակ՝ անընդհատ սպասելով ադրբեջանական հրետակոծումների և գնդակոծումների: Հայաստանում կարծես թե որևէ պատկան մարմնի չի հետաքրքրում, թե ինչ է տեղի ունենում այդ ընթացքում այն երեխաների հոգեբանության հետ, որոնք ապրում են սահմաններում:
Նմանօրինակ իրավիճակներում, միջազգային նմանօրինակ իրադրության պայմաններում և այս պարագայում՝ Հայաստանի մարտահրավերների բազմության առկայության պարագայում Հայաստանի անվտանգության խորհուրդը պետք է հավաքվեր ոչ թե հաճախ, այլ պարզապես կանոնավոր պարբերականությամբ, և այդ հավաքներից հետո հասարակությունը պետք է առարկայական մեսիջներ ստանար իր անվտանգության խնդրի ուղղությամբ իսկապես գործնական քայլերի մասով:
Սակայն Հայաստանի անվտանգության խորհրդի վերջին նիստի օրը դժվար է անգամ միանգամից հիշել՝ առանց համացանցային որոնման, իսկ այդ խորհուրդը առ այսօր նույնիսկ քարտուղար չունի, ինչը ևս վառ վկայությունն է այն վերաբերմունքի, որը անվտանգության ապահովման մեխանիզմի հարցերի հանդեպ առկա է Հայաստանի իշխանությունների մոտ:
