Հայաստանում հենց ակտիվանում է քաղաքացիական անհնազանդության ֆոնը, անմիջապես ակտիվանում են նաև «համաշխարհային դավադրության» տեսության կողմնակիցները, որոնք փորձում են այս կամ այն քաղաքացիական շարժման, այս կամ այն ակցիայի, այս կամ այն դրսևորման հետևում անպայմանորեն տեսնել օտար ուժերի, օտարերկրյա պատվիրատուների:
Օրինակ՝ վերջին օրերին իշխանական ճամբարից, որտեղ էլ հենց հիմնականում ծվարել են «համաշխարհային դավադրության» տեսության կողմնակիցները, «Ժառանգություն»-ոստիկանություն հայտնի միջադեպի կապակցությամբ սկսել են խոսել, թե «Ժառանգությունը» օտար պատվեր էր կատարում այդ օրը, թե «Ժառանգությանը» մեսիջ է ուղղել փետրվարի 28-ին իր հայտնի ելույթն ունեցած ԱՄՆ դեսպանը, և այլն, և այլն:
Այդ ամենը` «համաշխարհային դավադրություն», օտար ուժեր, օտարերկրյա պատվերներ և այլն, կարելի էր պարզապես միջակ զառանցանք կամ հիվանդագին երևակայություն համարել, եթե դա դրված չլիներ պետական քարոզչության հիմքում և չհանդիսանար իշխանական քարոզչամեքենայի անկյունաքարերից մեկը: Դա հասարակական ընդվզմանը իշխանական լավագույն արձագանքն է, երբ սեփական իրավունքի համար, սեփական երկրի Սահմանադրության շրջանակում պայքարող քաղաքացիները որակվում են օտարերկրյա լրտեսներ, գործակալներ, կամակատարներ և այլն:
Փաստարկների բացակայությունն իշխանությունը փորձում է փոխհատուցել այդ էժանագին շահարկումներով, որոնք սակայն, չնայած իրենց էժանությանը, ինչ-որ դեր կատարում են, ազդում են հասարակության մի զգալի մասի վրա, քանի որ այդ քարոզչական ուղեղների լվացումը տասնամյակներ շարունակ տեղի է ունեցել նաև ԽՍՀՄ-ում: Չէ՞ որ խորհրդային կուսակցական նոմենկլատուրային բոսերը նույն կերպ էին կերակրում սեփական քաղաքացիներին՝ իրավունքի ամեն մի հիշատակում տեղավորելով «համաշխարհային դավադրության» շրջանակի մեջ: Հասարակության զգալի մասը դեռևս տրվում է այդ ստերեոտիպերին, ինչն էլ փորձում է օգտագործել Հայաստանի խորհրդա-ռուսական էությամբ իշխանությունը: Իրականում, սակայն, այդ զանազան տեսությունները բացարձակ դատարկաբանություն են, խավարամտություն:
Դրանք բացահայտելը պարզից էլ պարզ է: Ուղղակի պետք են հստակ չափանիշներ, որոնք անհրաժեշտ է սահմանել հասարակական-քաղաքական կյանքի համար: Դրանք են իրավունքը և օրենքը: Չկան «համաշխարհային դավադրություններ»: Կա օրենք և իրավունք, կա Սահմանադրություն: Կան դրանց շրջանակում գործող քաղաքացիներ, և կա դրանց շրջանակից դուրս գտնվող իշխանական համակարգ: Դավադրությունը հենց դա է, այսինքն՝ օրենքի, Սահմանադրության, իրավունքի շրջանակից դուրս գործելը: Եվ դա ոչ թե «համաշխարհային», այլ պետական դավադրություն է` դավադրություն սեփական պետության և ժողովրդի դեմ:
