Երբ շատերը մտածում էին, թե ձմեռն արդեն հրաժեշտ է տվել, այն անսպասելի թակեց բոլորիս դռներն ու հրավիրեց մի լավ ձնագնդի խաղալու:
Ձյունն ուրախացրեց միայն երեխաներին, ուշացրեց աշխատանքի շտապողներին, իսկ հասարակական տրանսպորտի աշխատանքը պարզապես կաթվածահար արեց:
Փետրվարի 1-ի քաղաքապետարանի մամլո հաղորդագրություններում կարելի էր կարդալ միայն հուսադրող և իրենց աշխատանքը գովերգող հայտարարություններ.
«Մայրաքաղաքի բոլոր վարչական շրջաններում մաքրվում են փողոցները և մայթերը: Աշխատանքներում ներգրավված է 46 ձյուն մաքրող, 23 աղցան և 19 մայթ մաքրող հատուկ տեխնիկա»:
Երեկ ողջ օրվա ընթացքում իրենց աշխատանքը կատարող ոչ մի հատուկ տեխնիկա այդպես էլ չտեսանք և չֆիքսեցինք, այնուամենայնիվ, քաղաքապետարանը վստահեցնում է, որ աշխատանքներ տարվել են:
Ինչևէ, օրն անցավ: Երևանցու համար բացվեց նոր առավոտ այն հույսով, որ այսօր գոնե ճիշտ ժամանակին աշխատանքի կհասնի և նկատողություն չի ստանա:
Բայց այսօր քաղաքացիները մեկ այլ խնդրի առնչվեցին. առավոտյան բառիս բուն իմաստով անանցանելի էին մայթեր, իսկ կեսօրին, երբ արևը փայլում էր երկնքում, հալչող ձյունն էր դժվարացնում էր մարդկանց տեղաշարժը:
Փորձեցինք քաղաքապետարանի համապատասխան վարչությունից պարզել, թե այսօր ինչ աշխատանքներ են տարվում մայթերը մաքրելու. կոմունալ տնտեսության վարչությունից մենք պատասխան չստացանք, քանի որ վարչության պետ Գագիկ Խաչատրյանը նախ քննարկման էր, հետո` ընդմիջման, իսկ հետո էլ ընդհանրապես ընդունարանում մարդ չկար:
Ինչ արած, մնում է միայն հույսը դնել սեփական կոշիկների և հավասարակշռության վրա, այլապես ընկնելն ու վնասվելը անխուսափելի կլինի: