Ռուսաստանի Դաշնության նախագահ Դմիտրի Մեդվեդևը «Վեդոմոստի» թերթին տված հարցազրույցում ասել է, որ կոռուպցիայի դեմ պայքարի հարցում ձեռքբերումները գրեթե զրոյական են: Այդ խոստովանությունն իհարկե արժանի է դրվատանքի, բայց «ազնիվ խոստովանությունից» երկրի կյանքը չի թեթևանում: Իսկ կոռումպացված կյանքի ծանրությունն էլ հաճախ զգացվում է ոչ միայն սոցիալ-տնտեսական դժվարությունների, այլ ողբերգությունների տեսքով: Օրինակ` Դոմոդեդովո օդանավակայանում օրերս տեղի ունեցած ահաբեկությունը: Ինչ էր այն, եթե ոչ Ռուսաստանի ուժային համակարգերի վերից վար կոռումպացվածության հետևանք: Կոռումպացվածություն, որը բացառում է ահաբեկչության դեմ պայքարի արդյունավետությունը և դառնում է սեփական երկրի քաղաքացիների մահվան պատճառ:
Այդ ամենն իհարկե Ռուսաստանի ներքին հարցեր են, որոնք պետք է առաջին հերթին Ռուսաստանի հասարակությանը հուզեն: Սակայն այստեղ անշուշտ հուզվելու բան կա նաև մեզ համար: Ընդ որում, ոչ թե հայ-ռուսական բարեկամության հողի վրա, այլ զուտ պրագմատիկ պատկերացումների: Բանն այն է, որ Հայաստանը, որպես պետական օրգանիզմ, ըստ էության ներկայիս ռուսական պետական օրգանիզմի շարունակությունն է, փոքր մոդելը: Հայաստանը կառավարվում է գրեթե նույն մեթոդաբանությամբ` բոլոր ոլորտներում, ինչպես որ կառավարվում է Ռուսաստանը:
Իսկ դա նշանակում է, որ եթե Ռուսաստանում կոռուպցիայի դեմ պայքարի արդյունքը զրոյական է, և դա խոստովանվում է նախագահական մակարդակով, ապա Հայաստանում անիմաստ է մտածել կոռուպցիայի դեմ իրական պայքարի մասին: Քանի դեռ Ռուսաստանը կոռումպացված է վերից վար, Հայաստանն էլ լինելու է այդպիսին: Այդպիսին չլինելու համար Հայաստանը պետք է գտնվի ռուսական կառավարման մոդելի մեթոդաբանությունից դուրս: Այլ կերպ ասած, Հայաստանը պետք է դադարի լինել ռուսական քաղաքականության, ռուսական հոգեբանության, ռուսական աշխարհընկալման ֆորպոստ, որպեսզի այստեղ շանս առաջանա արդյունավետ պայքար մղել կոռուպցիայի դեմ: Բարեբախտաբար Հայաստանի իշխանական համակարգի կոռումպացվածությունը ունենում է առավելապես սոցիալ-տնտեսական ազդեցություն բնակչության վրա, և բանը չի հասնում նաև ահաբեկությունների, ինչպես Ռուսաստանում: Բայց դա շատ թույլ մխիթարություն է, առավել ևս, որ եթե հարցին նայենք գլոբալ առումով, ապա կոռուպցիայի մեջ խրված երկրի քաղաքացիները որևէ դեպքում չեն կարող իրենց անվտանգ զգալ: Այդ իմաստով է, որ կոռուպցիան ազգային անվտանգության հարց է:
Իսկ ելնելով այն իրողությունից, որ Հայաստանում առկա կոռուպցիան հոգևոր և նաև ֆիզիկական սնունդ է ստանում հենց Ռուսաստանից, բոլոր հիմքերն ունենում ենք ենթադրելու, որ Ռուսաստանի հետ հարաբերության որակական վերանայումը Հայաստանի համար ազգային անվտանգության հարց է, պահանջ:
