Հայաստանը երեկ իրար էր անցել, այսպես ասած, ադրբեջանական սխտորի պատմությունից, որ վաճառվում էր Երևանի խանութներում: Այդպես էլ, իհարկե, կարծես թե հստակ չեղավ, թե դա ինչ սխտոր էր, դրա ինչն էր ադրբեջանական, կամ ինչու էր ադրբեջանական, և այլն: Բայց աղմուկը, ինչպես լինում է միշտ նման դեպքերում, բավական մեծ էր: Եվ հատկանշականն այն է, որ այդ աղմուկը մեծ էր այն օրը, երբ Հայաստանում նշվում էր ազգային անվտանգության ծառայության աշխատողի օրը:
Երբ Երևանում, այսպես կոչված, ադրբեջանական սխտորի հետ կապված աղմուկն էր տարածվում, նույն այդ ժամանակամիջոցում նույն Երևանում ԱԱԾ ղեկավարությունը և Հայաստանի իշխանության այլ առաջին դեմքեր ճառեր էին ասում ԱԱԾ աշխատանքի բարձր մակարդակի և թուրք-ադրբեջանական լրտեսների դեմ արդյունավետ պայքարի մասին: Այս երկու զուգահեռ զարգացող սյուժեները բավական հետաքրքրական էին, ու նաև բավական խորհրդանշական: Խորհրդանշական այն իմաստով, որ այսպես կոչված` ադրբեջանական սխտորի պատմությունը ծավալվում էր առանց պաշտոնական որևէ մեկնաբանության, մինչդեռ տրամաբանությունը հուշում է, որ կամ պետք է այդ սխտորը Հայաստանում չհայտնվեր, եթե այն ադրբեջանական էր, կամ էլ պետք է աղմուկը չլիներ, եթե սխտորը ադրբեջանական չէր:
Երկու դեպքում էլ պետք է գործ աներ հենց ԱԱԾ-ն, որը կամ պետք է թույլ չտար, որ ինչ-որ մարդիկ ինչ-որ ադրբեջանական ծագման սխտոր ներմուծեն ու վաճառեն Հայաստանում, կամ էլ պետք է առաջին իսկ տեղեկատվությունից հետո հստակ և սպառիչ պատասխան տար սխտորի պատմության կապակցությամբ` պարզեցնելով իրավիճակն ու կանխելով հասարակության մեջ ասեկոսեների և տեղեկատվական աղմուկի հետագա տարածումը: Չեղավ թե՛ մեկը, թե՛ մյուսը, ու երևի թե հայաստանյան հասարակությունը մինչև այժմ էլ չունի իրավիճակի մասին սպառիչ պատասխան, հստակ բացատրություն և բավարարվածություն այդ ամենից:
Սխտորն, իհարկե, ողբերգություն չէ: Բայց մտահոգիչ է իրավիճակն ու երևույթը ինքնին, որովհետև այսօր սխտոր է, վաղը կարող է մի ուրիշ բան լինել, մինչդեռ անվտանգության կայացած համակարգը պահանջում է համարժեք և արագ արձագանք թե՛ սխտորին, թե՛ որևէ ուրիշ բանի, որովհետև ինչպես սխտորին են արձագանքում, այնպես էլ կարձագանքեն լուրջ իրավիճակների դեպքում: Ավելին, իրականում այդ, այսպես ասած, անլուրջ իրավիճակների հանդեպ արձագանքներն են բնորոշում իրապես կայացած համակարգերը: