Ֆեյսբուքի մի օգտատեր երեկ գրառմանս մեկնաբանություն էր թողել. «Տեսնես Վահրամ Աթանեսյանն իր կյանքը կգրի՞, սխալները, հանցավոր որոշումներին իր մասնակցությունը կխոստովանի՞»: Իմ «կյանքը» ես գրել եմ՝ «Երկրի ժամանակը» գիրքը, համացանցում, կարծեմ, կա: Բայց մարդուն անպատասխան չթողնեմ:
-Բարեւ, պարոն: Կյանքում ճակատագրական մի քանի որոշման մասնակից եմ եղել՝ 1989թ. դեկտեմբերի 1-ի, որով ԼՂԻՄ-ն միավորվել է ՀԽՍՀ-ին, քվեարկել եմ Հայաստանի ԳԽ նախագահի պաշտոնում Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ընտրության օգտին: 1992թ. հուլիսի 8-ին կողմ եմ եղել, որ ՀՀ Գերագույն խորհուրդն անընդունելի ճանաչի միջազգային եւ միջպետական որեւէ փաստաթուղթ, որտեղ Լենային Ղարաբաղը նշված կլինի Ադրբեջանի մաս, քվեարկել եմ Հայաստանի առաջին սահմանադրությունը հանրաքվեի դնելու որոշման կողմ:
Եթե համարում եք, որ սրանք հանցավոր որոշումներ են, պատրաստ եմ կրել իմ բաժին պատասխանատվությունը: Լինի դա քրեական, թե՝ բարոյական:
Սխալներ թույլ եմ տվել եւ քառասունչորսօրյա պատերազմից հետո ԱրցախԹՎ-ի եթերում հրապարակային ներողություն եմ խնդրել՝ մինչ այդ հինգ տարի հանդիսացած չլինելով քաղաքական դեմք, զբաղեցրած չլինելով որեւէ պաշտոն:
Ինչու՞:
Ասեմ, պարոն: 2014թ. նոյեմբերի 7-ին ԼՂՀ Ազգային ժողովի պատվիրակությունը, որ գլխավորում էր Աշոտ Ղուլյանը, 45 րոպեանոց աուդիենցիա է ունեցել Հայաստանի Հանրապետության նախագահ Սերժ Սարգսյանի մոտ, որի ընթացքում նա կես ժամ պատմել է ՌԴ նախագահի միջնորդությամբ Իլհամ Ալիեւի հետ հանդիպման մասին: Անկեղծորեն ասել է, որ Ադրբեջանը ԼՂ-ում կարգավիճակի հարցով հանրաքվեի ժամկետ նշելու առաջարկությունը մերժում է: Այդ հանդիպման մասնակիցներից այսօր մեզանից միայն Վարդգես Բաղրյանն է բացակայում: Երբ նախագահ Սարգսյանը հարցրել է մեր կարծիքը, ասել եմ, որ անձամբ լիովին կիսում եւ պաշտպանում եմ իր տեսակետը:
Նախագահական նստավայրից մեզ անմիջապես ուղեկցել են պաշտոնական ընթրիքի, որի ընթացքում Աշոտ Ղուլյանին հարցրել եմ. «Հիմա էս ճշմարտությունը մենք Ստեփանակերտում ինչպե՞ս ենք ներկայացնելու»: Պատասխանել է՝ չգիտեմ: Վերադառնալով Ստեփանակերտ, հանդիպում եմ խնդրել նախագահ Բակո Սահակյանից, ասել եմ հետեւյալը. «Պարոն նախագահ, եթե Հայաստանի նախագահը հարմար է գտել մեզ՝ ԼՂՀ ԱԺ պատգամավորներիս այդքան բաց ինֆորմացիա փոխանցել, Ձեզ, համոզված եմ, ավելին է ասում, ե՞րբ ենք իրավիճակը ներկայացնելու մեր ժողովրդին»:
Լսել եմ այս պատասխանը. «Չենք կարող մարդկանց թեւաթափ անել, արտագաղթ կսկսվի»: Ասել եմ. «Այդ դեպքում, պարոն նախագահ, ես հաջորդ ընտրություններին չեմ մասնակցի, քաղաքականությունից հեռանում եմ»: Ասել է՝ բարի: Վերադարձել եմ ժուռնալիստիկայի, թղթակցել եմ «Հրապարակ» եւ «Ազատ Արցախ» թերթերին, հեղինակային հաղորդում եմ վարել ԱրցախԹՎ-ում եւ Մ «Մեդատոն» հեռուստատեսությունում:
Հիմնադրել եմ «Պոստ-ֆակտում» տեղեկետվական-վերլուծական կենտրոն, որի հովանավորը եղել է Ղտելեկոմ ընկերությունը: Ամեն ինչ եղել է թափանցիկ, փոխանցումները կատարվել են «Արցախբանկի» միջոցով, որ, փառք աստծո՝ Երեւանում է, կարող եք ստուգել: Ի դեպ, առայսօր եւ թոշակս, եւ լրագրողական աշխատանքից վճարումները դարձյալ «Արցախբանկի» միջոցով եմ ստանում:
2006թ. ապրիլին կազմակերպել եմ ԼՂ կարգավորման հարցով առաջին եւ միակ խորհրդարանական լսումները, որից հետո Ստեփանակերտ է գործուղվել Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Վարդան Օսկանյանը եւ փակ հանդիպման ժամանակ ասել բառացիորեն այսքանը. «Եթե մենք կարողանանք պահել նախկին ԼՂԻՄ եւ Լաչինի միջանցքի տարածքը ու հասնենք կարգավիճակովի հարցով նոր ռեֆերենդումի համաձայնեցման եւ անցկացման, կհամարենք, որ մեր նպատակին հասել ենք»:
Կարելի էր, իհարկե, հրապարակայնացնել եւ Օսկանյանի, եւ նախագահ Սերժ Սարգսյանի խոսքը: Բայց ես մինչեւ 2016թ. ՊՊԾ գնդի գրավումը հավատում էի, որ նախագահ Սերժ Սարգսյանը գնում է ԼՂ հարցի խաղաղ-բանակցային, փոխզիջումային եւ արժանապատիվ կարգավորման: Երբ 2017թ.խորհրդարանական ընտրությունների պատկերը հստակվեց, հասկացա, որ այդպես չէ: Կարելի՞ էր այդ մասին խոսել: Գուցե, բայց իմաստ ունե՞ր ճակատով ստեփանակերտյան «արդար պահանջ՝ ոչ մի նահանջ» պատին խփվել: Չգիտեմ:
Հ.Գ. Եթե Վարդան Օսկանյանի եւ նախագահ Սերժ Սարգսյանի հետ հանդիպման մասնակիցները կուզենան հերքել, պատրաստ եմ հրապարակային բանավեճի:
