Ադրբեջանում Մեծ Բրիտանիայի դեսպան Օլդը ներկա է գտնվել «Մեծ Բրիտանիայի եւ Ադրբեջանի կիբերանվտանգությունը» կարգախոսով միջոցառման բացմանը եւ չափազանց ուշագրավ տեսակետ հնչեցրել: Դեսպանի գնահատմամբ՝ Ադրբեջանը բարդ հարեւանություն ունի եւ հասկանում է, որ պետք է ավելի մեծ ուշադրություն դարձնի կիբերանվտանգությանը, քանի որ երբ կիբերհարձակման են ենթարկվում կրիտիկական ենթակառուցվածքները, դրանք սպառնում են տնտեսությանը, հանրությանը, վտանգում մարդկանց կյանքը: Օլդը եզրափակել է, որ Մեծ Բրիտանիան պատրաստ է «որպես մերձավոր գործընկերոջ՝ Ադրբեջանի հետ կիսել փորձը»:
Մեծ Բրիտանիայի դեսպանը փաստացի հրապարակայնացրել է, որ Ադրբեջանի կրիտիկական ենթակառուցվածքները գտնվում են բրիտանական պաշտպանվածության ներքո:
Իսկ դա նշանակում է, որ Մեծ Բրիտանին մի որոշակի մասով Ադրբեջանին հետախուզական բնույթի տեղեկատվություն է փոխանցում: Ակնհայտ է, որ կիբերհարձակումները կանխարգելել հնարավոր է միայն այն դեպքում, եթե առկա է այդ մասին հետախուզական ծառայությունների հայթայթած տեղեկատվություն:
Պարզ է, թե խոսքն ինչի մասին է. Ադրբեջանում կրիտիկական ենթակառուցվածքները հիմնական նավթա-գազային խողովակաշարերն են:
Աշնանը լրանում է «դարի պայմանագրի» ժամկետը: Տեսակետ կա, որ կոնսորցիումի կողմերը կարող են դեկլարատիվ համաձայնության գալ, որ առկա պայմանավորվածությունները կգործեն մինչեւ 2050 թվականը: Միաժամանակ Ադրբեջանի կառավարությունը հայտարարել է «մասնավորեցման մեծ ծրագրի» մասին:
Խոսքը ենթադրաբար նաեւ Socar պետական ընկերության կամ նրա նավթա-քիմիական դուստր ձեռնարկությունների մասին է:
Այստեղ առանց սուր մրցակցության չի ստացվի: 2022թ. փետրվարի 22-ի «Դաշնակցային հարաբերությունների մասին» Հռչակագրով Ադրբեջանը պարտավորված է էներգետիկ ծրագրերը Ռուսաստանի հետ համաձայնեցնել: 1994թ. «դարի պայմանագրից» Ռուսաստանը գրեթե լիովին դուրս է մնացել: Պայմանագրի ժամկետի դե-ֆակտո երկարաձգումը նշանակում է Կասպից ավազանի էներգետիկ ծրագրերից Ռուսաստանի մասնակցության բացառում:
Ըստ երեւույթին, Մեծ Բրիտանիան Ալիեւին վստահություն է ներշնչում, որ երաշխավորում է բոլոր նախագծերի կիբերանվտանգությունը: Գործնականում դա նշանակում է Ադրբեջանի էներգետիկ ենթակառուցվածքների նկատմամբ կիբերվերահսկողություն, ինչը չեզոքացնում կամ նվազագույնի է հասցնում դրանք նաեւ Ռուսաստանի կողմից օգտագործելու հավանականությունը: Ըստ էության, Մեծ Բրիտանիան Ադրբեջանի միջոցով ձգտում է տնտեսա-տեխնոլոգիական եւ կոմունիկացիոն հետախուզություն իրականացնել Ռուսաստանի դեմ:
Լոնդոնը տեղեկություն ունի՞, որ Socar-ի կամ նրա նավթա-քիմիական դուստր ձեռնարկությունների մասնավորեցման հայտ կներկայացնեն նաեւ ռուսաստանյան պետական կամ մասնավոր ընկերությունները: Ըստ երեւույթին, առնվազն մտավախություն առկա է: Իսկ ինչպե՞ս է Ալիեւը հաղթահարելու Ռուսաստանի նկատմամբ պարտավորվածությունը: Լոնդոնը, կոնսորցիումի մասնակից մյուս կողմերը քննարկու՞մ են Կասպից ավազանի էներգակիրների տարանցման նոր երթուղիների հարցը, Հայաստանը որպես տրանզիտային երկիր դիտարկվու՞մ է: Ալիեւը կգնա՞ պարտավորվածության դիմաց Հայաստանի դեմ նոր պատերազմով Ռուսաստանին վճարելու որոշման:
