Երեկ Հայաստանի թիվ մեկ քաղաքական իրադարձությունը լինելուն հավակնում էր Կոնգրեսի հանրահավաքը, սակայն հանրահավաքից առաջ բավական էական իրադարձություն տեղի ունեցավ իշխանական ճամբարում. աշխատանքից ազատվեց Սերժ Սագսյանի աշխատակազմի ղեկավար Կարեն Կարապետյանը:
Այս պաշտոնանկությունը թերևս կարելի է համարել ամենից առանցքայինը Երևանի քաղաքապետի պաշտոնանկությունից հետո: Կարեն Կարապետյանը Հայաստանի իշխանական համակարգի կլանա-օլիգարխիկ բնույթի հիմնական կրողներից, ներիշխանական բևեռներից մեկն է: Եվ անկասկած նրա պաշտոնանկությունը վկայում է Հայաստանի իշխանական համակարգում կամ տեղի ունեցող, կամ սպասվող լուրջ վերադասավորումների մասին:
Եվ այս առումով հատկապես հետաքրքրական է դառնում Ռոբերտ Քոչարյանի քարոզչական ակտիվացման պարագան: Կարեն Կարապետյանի պաշտոնանկությունը հետաքրքրական է դառնում նաև WikiLeaks-յան բացահայտումների և ընդդիմության հետ ընդհատված երկխոսության ֆոնին:
Ըստ ամենայնի, ներիշխանական ճամբարում վերադասավորումների և խմորումների գործընթացին է պատրաստվում նաև ընդդիմությունը, որը սեպտեմբերի 9-ի հանրահավաքում զգալիորեն կոշտացրել էր իր հռետորաբանությունը` նաև ուշագրավ շեշտադրում անելով իշխանության ոչ լեգիտիմության իրավական փաստարկների վրա:
Այստեղ գուցե խնդիրը ոչ այնքան երկխոսության առկախման մասով իշխանության վրա ճնշում գործադրելն ու նրան վերստին երկխոսության բերելն է, որքան ներիշխանական խմորումների պարագայում իշխանության վրա ճնշումն ավելացնելը: Սեպտեմբերի 9-ի հանրահավաքի հռետորաբանությունից հետո Կոնգրեսի համար թերևս քաղաքականապես ձեռնտու է առժամանակ չնստել իշխանության հետ երկխոսության և ավելացնել ճնշումը:
Մյուս կողմից` չի բացառվում նաև, որ ի դեմս ընդդիմության հանրահավաքի նախաշեմին կատարված այդ` իսկապես աղմկոտ պաշտոնանկությամբ իշխանությունը փորձ է անում ինչ-որ մեսիջներ հղել նաև ընդդիմությանը` ակնարկելով, որ պետք է թերևս առժամանակ առկախել ռադիկալ պայքարը, սպասելով իշխանության ներսում տեղի ունեցող պայքարի արդյունքին, երբ Սերժ Սարգսյանը փորձում է իր անմիջական շրջապատից հեռացնել կլանա-օլիգարխիկ համակարգը խորհրդանշող կարկառուն դեմքերին: Այլ կերպ ասած` Սերժ Սարգսյանը փորձեց ընդդիմությանը համոզել զերծ մնալ ռադիկալ քայլերից, ցույց տալով, թե ինքը պատրաստ է և գնում է իշխանության մեջ ռադիկալ վերադասավորումների, որպեսզի կարողանա հետագայում իր համար առանց մեծ վտանգի շարունակել, այսպես ասած, երկխոսությունն իշխանության հետ:
Սակայն, միևնույն ժամանակ, սա կարող է անկասկած լինել ժամանակ շահելու իշխանական մարտավարության հերթական դրսևորումը, ինչին մենք արդեն իսկ մի քանի կադրային անպտուղ փոփոխությունների օրինակով ականատես ենք եղել: Ամեն դեպքում, հետաքրքրական էր, որ ընդդիմությունն ու իշխանությունը ներքաղաքական աշունը սկսեցին զուգահեռ, գրեթե միաժամանակ, և ամեն մեկը յուրովի ռադիկալությամբ: Հարցն այն է, թե ո՞վ՝ իշխանությո՞ւնը, թե՞ ընդդիմությունն է պատրաստ դրանում ավելի հեռուն գնալուն, և ով ում է իր հետ հեռու տանելու: