ԱՄՆ տարածել է տեղեկություն, որով իր քաղաքացիներին հորդորել է ձեռնպահ մնալ ՌԴ այցելությունից, իսկ այնտեղ գտնվողներին՝ անհապաղ հեռանալ Ռուսաստանից: Այդ հորդորը Վաշինգտոնը պայմանավորել է սպասվող նոր մոբիլիզացիայի հանգամանքով: Դրան զուգահեռ, ՌԴ արտաքին հետախուզական ծառայությունը հայտարարել է, թե հավաստի տեղեկություն է ստացել, որ ԱՄՆ-ն հավաքագրում է Ալ Ղաիդա կամ Իսլամական պետություն ահաբեկչական կազմակերպությունների հետ կապ ունեցած զինյալների, նրանց պատրաստելով ՌԴ կամ ԱՊՀ երկրների տարածքում ահաբեկչություն իրականացնելու համար՝ դիվանագետների, պետական ծառայողների, զիվորականների, անվտանգության աշխատակիցների դեմ:
Ըստ ՌԴ հետախուզության, արդեն իսկ կա մոտ 60 հավաքագրված, որոնք անցնում են պատրաստություն: Ի՞նչ է այդ հայտարարությունը, իրապե՞ս տեղեկատվություն, որը ԱՄՆ և Ռուսաստանի միջև ընթացող հիբրիդային պատերազմի մասին է, թե՞ այդ պատերազմի մասին, բայց զուտ քարոզչական տեղեկատվություն՝ քարոզչական պատերազմի տրամաբանության մեջ: Բոլոր դեպքերում տեղեկատվությունն անհանգստացնող է, թե այն իրականություն լինելու, թե՞ պարզապես քարոզչական հնարք լինելու պարագայում: Որովհետև, ինքնին այն, որ ՌԴ հետախուզությունը հարկ է համարում այդօրինակ տեղեկատվությամբ հստակ մեղադրանք կամ կասկած հանրայնացնել ԱՄՆ հասցեին, թույլ է տալիս դիտարկել մի քանի սցենարներ, որոնցից ամենամեղմը թերևս կարող է լինել պարզապես տեղեկատվա-քարոզչական գրոհը:
Որովհետև, բացի հնարավոր ուղիղ սցենարից, որի մասին խոսում է Սերգեյ Նարիշկինի ղեկավարած գրասենյակը, կարող է լինել նաև այլ տրամաբանությամբ համանման սցենար: Մասնավորապես, ազդարարելով ԱՄՆ որևէ այդպիսի մտադրության կամ արդեն իսկ գործընթացի մասին, կարող է հող նախապատրաստվել ԱՊՀ տարածքում որոշակի գործողություններ իրականացնելու և պատասխանատվությունը ԱՄՆ վրա դնելու ուղղությամբ, այդ կերպ փորձելով «գործուն հակաքարոզչություն» իրականացնել ԱՄՆ դեմ Ռուսաստանի ազդեցության այն գոտում, որտեղ Նահանգները փորձում է թուլացնել ՌԴ ազդեցությունը, իսկ Ռուսաստանը՝ պահպանել իր դիրքերը: Դրվագը ԱՄՆ-ՌԴ հիբրիդային պատերազմի թեժության աստիճանը բարձրացնելու շոշափելի միտումի ևս մեկ վկայություն, ի թիվս այն խոսուն ցուցիչների, որ դրսևորվում են ուկրաինական պատերազմի թատերաբեմի ուղղությամբ:
Իսկ դա մարտահրավեր է հետխորհրդային գոտում գտնվող բոլոր երկրների համար, անկախ նրանց քաղաքական դիրքորոշումներից ու դիրքավորումներից: Հետևաբար, առնվազն այդ՝ ԱՄՆ-Ռուսաստան պատերազմը սեփական տիրույթ չբերելու հարցում նրանք պետք է ունենան ընդհանուր նպատակ և շահ, կարողանալով աշխատել այդ խնդիրը լուծելու ուղղությամբ: Միևնույն ժամանակ անկասկած է, որ նրանցից ոմանք ակնկալում են խնդիրը լուծել «անհատապես», պատերազմի թատերաբեմ դարձնելով հետխորհրդային այլ երկիր: Մասնավորապես, Ադրբեջանի պարագայում ակնառու է, որ կա Հայաստանն այդպիսի թատերաբեմ դարձնելու ցանկություն և պաշտոնական Երևանն էլ մի քանի անգամ բարձր մակարդակով հայտարարել է, որ Ադրբեջանն այդ ուղղությամբ աշխույժ աշխատում է թե Ռուսաստանում, թե Արևմուտքում, յուրաքանչյուրի մոտ Հայաստանը ներկայացնելով իբրև «հակառակ ճամբարի» կցորդ: Երևանի համար այդ մարտահրավերը առավել պահանջված է դարձնում հավասարակշռված քաղաքականության կարևորությունը, և այդ գործում ըստ էության բոլոր հասարակական-քաղաքական դերակատարների հավասարակշռված աշխատանքի անհրաժեշտությունը:
