Լիբանանի արտգործնախարարի հետ Բեյրութում տեղի ունեցած հանդիպումից հետո մամուլի ասուլիսում Իրանի արտգործնախարար Հուսեյն Ամիր Աբդոլահիանը հայտարարել է, որ Թեհրանը շարունակում է դրական գնահատել Սաուդյան Արաբիայի հետ հարաբերության կարգավորման ուղղությամբ աշխատանքը: Իրանի արտգործնախարարը հայտարարել է Էր Ռիյադի հետ հարաբերությունը կարգավորելու ուղղությամբ աշխատելու պատրաստակամությունը: Իրանի արտգործնախարարի Լիբանանյան այցի համատեքստում կա հետաքրքրության արժանի մի նրբերանգ, որը դիտարկելի է նաև Հայաստանի պրիզմայով:
Հուսեյն Աբդոլահիանի այցից մի քանի օր առաջ Կիլիկիո կաթողիկոս Արամ Առաջինին հյուր էր գնացել Լիբանանում Իրանի դեսպանը: Հանդիպմանը քննարկվել են թե ներլիբանանյան հարցեր, մասնավորապես կապված այդ երկրում սպասվող նախագահի ընտրության հետ, և թե հարցեր, կապված Լաչինի միջանցքի հետ, որ դեսպանի հետ հանդիպմանը բարձրաձայնել է Արամ Վեհափառը: Իրանի դեսպանի այցից երկու օր անց՝ հունվարի 11-ին, Արամ Առաջինի հետ հանդիպման է գնացել Լիբանանում ԱՄՆ դեսպանը, և քննարկվող հարցերի շրջանակը, ըստ Անթիլիասի հաղորդագրության, եղել է նույնը: Թե ինչ կոնկրետ բովանդակություն են ունեցել քննարկումները, այդ թվում Արամ Առաջինի բարձրաձայնումով քննարկված Լաչինի միջանցքի հարցը, հայտնի չէ, սակայն համենայն դեպս իրողությունը բավականին ուշագրավ է թե Իրանի արտգործնախարարի լիբանանյան այցին ընդառաջ, որից օրեր առաջ փաստորեն Արամ Առաջինի հետ հանդիպում են Իրանի, երկու օր անց ԱՄՆ դեսպանները, և թե ընդհանրապես մերձավորարևելյան ռեգիոնում ծավալվող զարգացումների, և այդ շարքում անշուշտ նաև իրան-սաուդական հարաբերության առումով:
Ի դեպ, հատկանշական է, որ Արամ Առաջինի հետ ամիսներ առաջ հանդիպում էր ունեցել նաև Լիվանանում Սաուդյան Արաբիայի դեսպանը: Ընդհանրապես, Կիլիկիո Կաթողիկոսի հետ Լիբանանում հավատարմագրված դեսպանների հանդիպումները այսպես ասած աշխատանքային պրակտիկա են, որոնք պայմանավորված են անշուշտ այն դերով, որ ունի հայկական գործոնը Լիբանանի կյանքում: Իսկ Լիբանանը, չնայած այսօր չափազանց թուլացած պետություն լինելու հանգամանքին, այդուհանդերձ շարունակում է լինել առանցքային շահերի հատման էական խաչմերուկ՝ «արևելյան նուրբ գործերի» տրամաբանությամբ: Իսկ այդ առումով, Կիլիկիո կաթողիկոսական տունն ըստ էության դառնում է մի ինստիտուտ, որն ընդհուպ Հայաստանի համար կարող է ունենալ ոչ միայն զուտ կրոնական նշանակություն: Առավել ևս, որ համաշխարհային հարաբերություններում դավանական բաղադրիչը եղել և շարունակում է լինել առանցքային շարժիչներից, մոտիվատորներից և միաժամանակ սուբյեկտության ձևավորման ռեսուրսներից մեկը: Եվ աայդ իմաստով, լիբանանյան «խաչմերուկի» երթևեկության մասնակից կարող է լինել նաև Հայաստանը, այդ կերպ փորձելով լուծել և «հայկական խաչմերուկի» անվտանգ երթևեկությանն առնչվող կարևոր հարցեր:
