Այսօր Պրահայում տեղի է ունենալու ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի, Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնի, Եվրոպական խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելի և Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի քառակողմ հանդիպումը:
Նման բարձր մակարդակի հանդիպման հավանականությունն արդեն իսկ խոսում է հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացում աննշան առաջընթացի մասին:
Արդյո՞ք նման հանդիպման կազմակերպումը կամ դրա մտահղացումը ծագել է հենց փարիզյան հանդիպման ժամանակ։ Տպավորություն է, որ Փարիզն արել է առավելագույնը՝ հավասարեցնելու Հայաստանի շանսերն այս հանդիպման ժամանակ։ Մի կողմից Հայաստանն է, որը պարտվել է վերջին պատերազմում ու օգնության կարիք ունի, մյուս կողմից Ադրբեջանը, որը հաղթանակ է տոնել իր ավագ բարեկամ Թուրքիայի աջակցությամբ, և Ֆրանսիան, որ գալիս է սեղանի շուրջ՝ մեղմելու ճնշումները Հայաստանի նկատմամբ ու գուցե նաև ավելի ամուր դիրքեր ապահովելու համար։ Արդյո՞ք Փաշինյան-Էրդողան-Ալիև հանդիպման ժամանակ Մակրոնը դառնալու է զսպող կողմ, թե Փարիզը չունի նման պոտենցյալ։ Վերջապես, 2008 թվականի Սարգսյան-Գյուլ հանդիպումից հետո որևէ հանդիպում նման մակարդակով տեղի չի ունեցել։ Եթե այդ տարիներ Հայաստանի դիրքերն անհամեմատ ավելի ամուր էին, ապա հիմա դրան ահագին խարխուլ են, հետևապես մեզ իրոք ամուր թիկունք է անհրաժեշտ։ Արդյոք Փարիզը կարող է դառնալ նման թիկունք։ Փաստ է, որ այդպիսի դեր ստանձնել Մոսկվան չկարողացավ կամ չցանկացավ։ Ինչ սպասել հիմա. պարզ կդառնա այսօր։
Փաստ է նաև, որ ադրբեջանական վերջին ագրեսիվ գործողություններից հետո, ըստ էության, դադարել էին նաև ամեն տեսակ բանակցությունները Ռուբեն-Ռուբինյան-Սերդար Քըլըչ մակարդակում։ Մի քանի հանդիպումներից հետո կարծես փակուղային իրավիճակ էր ստեղծվել։ Թեպետ դրանից առաջ հայտարարվում էր, որ պայմանավորվածություն է ձեռք բերվել հայ-թուրքական ցամաքային սահմանը բացել երրորդ երկրների համար։ Կային տեղեկություններ, թե թուրքական կողմն արդեն ականազերծման աշխատանքներ է սկսել սահմանային հատվածներում։ Շոշափվում էր նաև հնարավորությունը կողմերի հանդիպումները կազմակերպել Անկարայում կամ Երևանում։ Սակայն Բաքուն կարծես այս դեպքում ևս իր գործն արդեն արեց ու լարվածություն հրահրելով սահմանին՝ անդադար պատերազմական գործողություններ կազմակերպելով՝ խոշոր հաշվով վիժեցրեց բանակցային գործընթացը։ Վերջապես, սա հստակ ռիսկեր է պարունակում նաև Բաքվի համար։ Եթե Անկարան ու Երևանը դիվանագիտական լեզու գտնեն, ապա հնարավոր կլինի որոշակիորեն նվազեցնել Անկարայից եկող վտանգները։ Հետևապես նաև թուրքական աջակցությունը Ադրբեջանին ռազմական ուղղությամբ կնվազի։ Դժվար է, իհարկե, սրան հավատալ, սակայն այս տրամաբանությամբ էր շարժվում նաև Սերժ Սարգսյանը՝ նախաձեռնելով ֆուտբոլային դիվանագիտությունը, որն ի դեպ Հայաստանում վիժեցվեց արդեն դաշնակցության կողմից։ Կային դրա համար խորքային պատճառներ, բայց ոչ թե հայրենասիրական, այլ բացառապես ներքաղաքական ու արտաքին քաղաքական։
