Երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի որդին հատնել է, որ սեպտեմբերի 9-ին հայրը կհանդիպի քաղաքացիների հեը: Ըստ տեղեկության, քաղաքացիները հայտնել են նրա հետ հանդիպման ցանկություն: Երկրորդ նախագահի տարածած այդ տեղեկությունը հատկանշական է սեպտեմբերի 14-ին երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանից եկած տեղեկության ֆոնին: Սերժ Սարգսյանի գրասենյակն արձագանքել էր հայ-ադրբեջանական սահմանին ստեղծված իրադրությանը, հայտնելով, որ Սարգսյանը հետևում է իրադարձություններին, փորձում գոտեպնդել հայկական զինուժի ստորաբաժանումներին՝ որպես բանակի ակունքում կանգնած գործիչ, նաև ստանալով սահմանամերձ բնակավայրերից տեղեկատվություն, դիտարկում օգնության, օժանդակության հնարավորությունները: Միաժամանակ, ըստ երրորդ նախագահի գրասենյակի, Սերժ Սարգսյանը կուսակցականների հետ աշխատում է ՀՀԿ միջազգային գործընկերների ուղղությամբ, իրավիճակի առնչությամբ Հայաստանի համար անհրաժեշտ արձագանք և դիրքորոշում ապահովելու համար:
Վերջում իհարկե Սերժ Սարգսյանի գրասենյակը «ժանրի կանոնի» համաձայն քննադատում է գործող իշխանությանը, համարելով, որ քանի դեռ բանակցողն է թույլ և վախկոտ իշխանությունը, հետևանքները միշտ լինելու են ցավոտ: Չնայած այդ շեշտադրմանը, որը հասկանալիորեն բխում է կամ պայմանավորված է Սերժ Սարգսյանի քաղաքական դիրքավորմամբ, նրա գրասենյակի արձագանքը կարծես թե ավելի մրցակային էր ոչ թե իշխանության հետ, այլ ընդդիմության մյուս թևի կամ լիդերի՝ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի, որը փաստորեն լռում էր մի քանի օր շարունակ:
Սերժ Սարգսյանն իր արձագանքով «հարց էր առաջացնում», թե ինչով է զբաղված խորհրդարանական ընդդիմության ավելի մեծ թևի՝ Հայաստան դաշինքի առաջնորդ, երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը, ում հետ և ինչ ուղղությամբ է նա աշխատում: Այստեղ «ինտրիգը» թերևս այն էր, որ Ռոբերտ Քոչարյանի քաղաքական գործունեության և դիրքավորման առանցքային դաշտը Ռուսաստանն է, ի տարբերություն օրինակ ՀՀԿ-ի: Մասնավորապես, Հանրապետականը ԵԺԿ անդամ է և խոսելով միջազգային ուղղության մասին, Սարգսյանը թերևս նկատի ունի նախ և առաջ հենց այդ կառույցի հետ աշխատանքը: Սակայն, գոնե առայժմ կարծես թե չեղավ Ադրբեջանի գործողությունների միարժեք ու հստակ դատապարտում այդ կառույցից, որն ինչպես հայտնի է գլխավորում է Լեհաստանի նախկին վարչապետ, ԵԽ նախկին նախագահ Դոնալդ Տուսկը: Տուսկը, որն ի դեպ մի քանի տարի առաջ ընդունելով Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին, նրան հայտնել էր, թե կարող է հույս դնել իր վրա: Այդուհանդերձ, իրադարձությունների ընդհանուր տրամաբանության համատեքստում ակնառու է, որ եվրոպական ուղղությունից ստացվող արձագանքները շատ ավելի հասցեական էին, այդ թվում Հայաստանի տարածքային ամբողջության և սահմանների անձեռնմխելիության մասով, քան Ռուսաստանից և ՀԱՊԿ-ից ստացվածը, այսինքն այն ուղղությունից եղածը, որում դիրքավորված է Ռոբերտ Քոչարյանը:
Հավանաբար այստեղ է նաև լռության պատճառը, որովհետև երկրորդ նախագահի ակտիվությունը կամ ընդգծելու է տեղի ունեցողի համար ՌԴ պատասխանատվությունը կամ դաշնակցային անպատասխանատվությունը: Կամ նա փորձելու է «մաքրել» Ռուսաստանն այդ պատասխանատվությունից, ինչը մեղմ ասած բավականին «սևագործ» աշխատանք է այն վարքագծի պայմաններում, որ Ռուսաստանն ունի նվազագույնը տասնամյակ շարունակ: Սերժ Սարգսյանը այդ իմաստով կարծես թե գործեց իրեն հատուկ «նուրբ» կամ «թավշյա» տրամաբանությամբ: Մյուս կողմից, այս իրադրության մեջ առավել ուշադրության է արժանի այն ցավալի հանգամանքը, որ Հայաստանի խնդիրների, մարտահրավերների, հասունացող և կուտակվող ռազմա-քաղաքական սպառնալիքների դինամիկայի և ծավալների համեմատությամբ անարդյունավետ է եղել նախկին նախագահների ոչ միայն կառավարման երկու տասնամյակը, այլ գործնականում անարդյունավետ է նաև նրանց հետնախագահական գործունեությունը: Պետության ճկունության և ամրության դրսևորում պետք է լինեն ոչ միայն գործող իշխանության ինստիտուտներն ու դերակատարները, այլ նաև նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյաներն ու առաջին դեմքերը: Ի վերջո դա է նաև պատառը, որ պետականորեն սահմանվում է պատշաճ վերաբերմունք նախկին նախագահի ինստիտուտի հանդեպ: Ցավոք, Հայաստանի նախկին նախագահները անցել են պետական գործունեության այնպիսի ճանապարհ, որից հետո իրենք իրենց չեն թողել հրապարակային ռեժիմում հանրօգուտ ծառայության հնարավորություն: Ավելին, նրանք այդ «անհնարինությունը» խորացրել են նաև 2018-ից հետո գործունեությամբ: Գործնականում երբեք ուշ չէ գտնել այդ իրավիճակն ուղղելու տարբերակ, ու այդ հարցում հնարավորություն շոշափելու պարագայում իրենից հասանելիքը պետք է կարողանա անել նաև քաղաքական իշխանությունը: Սակայն, հայաստանյան հասարակական-քաղաքական օրգանիզմը թերևս վաղուց անցել է անդառնալի կամ անշրջելի կետը և Հայաստանին անհրաժեշտ են նոր որակի համակարգեր և ինստիտուտներ, հանրային և պետական դիմադրության ռազմավարական խնդիրը սպասարկելու համար: Դժբախտաբար, ներկայիս հարաբերակցությունն ու տրամաբանությունն այնպիսին է, որ, գուցե թվա տարօրինակ, սակայն էֆեկտիվությունը բխում է նախկին-ներկա տրամաբանությունից, քանի որ չկա որևէ նոր տրամաբանության ամուր հենման կետ:
