Իրաքի մայրաքաղաք Բաղդադում գործնականում քաղաքացիական, կամ քաղաքացիա-քաղաքական պատերազմ է: Շիա իմամ առաջնորդ Մուհթադի Աս-Սադրայի կողմնակիցները պահանջում են Իրաքի խորհրդարանի լուծարում և արտահերթ ընտրության անցկացում: Բաղդադում անկարգություններ են, ցուցարարները գրոհում են կառավարական հաստատությունները, որոնք գտնվում են Բաղդադի այսպես ասած «կանաչ գոտում»: ՄԱԿ-ը կոչ է արել նրանց լքել այդ գոտին և ազատել կառավարական շենքերը, Իրաքի կառավարությունը Բաղդադ է մտցրել բանակային զորամիավորումներ՝ իրավիճակը վերահսկողության տակ վերցնելու համար:
Իրադարձությունների այդ ընթացքի առնչությամբ մտահոգություն է հայտնել Իրաքյան Քուրդիստանի ինքնավարության վարչապետ Բարզանին: Ինչպե՞ս կզարգանա իրադրությունն Իրաքում, պարզ կլինի թերևս ժամերի կամ օրերի ընթացքում, բայց կարծես թե կասկածից վեր է, որ Իրաքում ծավալման շատ մոտ է հերթական աշխարհաքաղաքական պարտիան, որն իհարկե ավելի մեծ խաղատախտակում տեղի ունեցողի մի մասն է: Ընդ որում, կա թերևս բավականին ուշագրավ մի զուգահեռ: Նախորդ տարի օգոստոսի վերջին Իրաքի նախաձեռնությամբ կազմակերպված ռեգիոնալ անվտանգության իրաքյան համաժողովը, որին մասնակցեցին ռեգիոնի մի շարք երկրների նախագահներ և արտգործնախարարներ՝ Իրան, Թուրքիա, ԱՄԷ, Սաուդյան Արաբիա, Եգիպտոս, Հորդանան, և դրան մասնակցեց նաև ռեգիոնից «հեռու» գտնվող Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը: Ընդ որում, իրաքյան այդ համաժողովի մասին հայտարարվեց Իրաքի վարչապետի ԱՄՆ այցից հետո, ինչը թույլ էր տալիս փորձագետներին դա գնահատել իբրև ԱՄՆ հետ համաձայնեցված նախաձեռնություն, կամ պարզապես՝ ԱՄՆ հուշում: Գրեթե ուղիղ մեկ տարի անց Իրաքում անհանգիստ է և Իրաքի անվտանգությունն է սպառնալիքի տակ:
Բանն այն է, որ իրադարձությունների թեժ զարգացումը կարող է բերել Իրաքի մասնատման գործընթացի: Այդ ամենը թվում է Հայաստաննից հեռու, սակայն տեղի ունեցողը ունի մեզանում աչալուրջ ուշադրության անհրաժեշտություն: Եվ բանը լոկ այն չէ, որ Իրաքն ու Իրաքյան Քուրդիստանը Հայաստանի տնտեսության համար կարևոր ուղղություններից և շուկաներից մեկն են, կան տնտեսական կայուն կապեր, որոնք բնականաբար օգտակար են Հայաստանի տնտեսության համար: Այստեղ կա նաև ռեգիոնալ «դետոնացիայի» խնդիրը, թե ինչպես կարող է Իրաքում իրավիճակի հետագա լարումն ու դրա որևէ հանգուցալուծում արտացոլվել հարակից ռեգիոններում, որոնց թվում է Կովկասը և որտեղ դերակատար են երկրներ, որոնք էական դեր ունեն նաև Իրաքի ուղղությամբ: Միևնույն ժամանակ, ռիսկի գործոններից զատ, այստեղ կարող են առաջանալ նաև հնարավորություններ, եթե Իրաքում զարգացումները ընթանան հանգուցալուծման «բազմասուբյեկտ» մոդելի որևէ ճանապարհով: Իհարկե որևէ հեռանկարի մասին խոսելն այսօր բավականին մշուշոտ է, սակայն գործնականում անկասկած է մի բան, որ Իրաքում տեղի ունեցողն իր ազդեցությամբ չի մնալու այդ երկրի տարածքում: Ինչ տեսքով է լինելու «արտահանումը» և ո՞ր ուղղությամբ, սա է այսօր դառնում մերձավորարևելյան մեծ ռեգիոնի առանցքային հարցերից մեկը:
