Հուլիսի 22-ին Հայաստանում տեղի է ունեցել ԱՄՆ Միջազգային զարգացման գործակալության՝ Հայաստանի էկոնոմիկայի նախարարության պատվերով մշակած ներդրումային բարեփոխումների ճանապարհային քարտեզի շնորհանդեսը, որ մշակվել է գործակալության՝ «Հայաստանի գործարար միջավայրի բարելավում» ծրագրի շրջանակում: Էկոնոմիկայի նախարար Վահան Քերոբյանը հայտարարել է, որ Հայաստանի կառավարությունը դնում է տնտեսության կառուցվածքը փոխելու, սպառման հիմնված տնտեսական աճից անցնելով ներդրումների վրա հիմնված աճի կառուցվածքի: Ոչ միայն ողջունելի, ոչ միայն լավ, այլ ըստ էության ռազմավարական կարևորության նպատակ է, այլ կերպ ասած՝ ավելին, քան զուտ տնտեսական խնդիր:
Մյուս կողմից սակայն, Հայաստանի որևէ կառավարություն թերևս այլ խնդիր չի էլ դրել և հարցն այն է, թե դրված խնդիրը որքանով է հաջողվել իրագործել: Իհարկե այսօր թերևս կա մի առանձնահատկություն՝ չկա վերից վար համակարգված և մեխանիզացված կոռուպցիոն համակարգ, ինչի բացակայությունը ներդրումային աճի գրավականն է: Սակայն, լոկ այդ հանգամանքը անշուշտ բավարար չէ, որովհետև ժամանակակից աշխարհում տնտեսության ու քաղաքականության սերտ փոխազդեցությունը անվիճելի իրողություն է, հետևաբար այստեղ տնտեսական կառուցվածքի, մոդելի, տնտեսության բնույթի հիմնարար փոփոխությանն ուղղված քաղաքականությունը հաջողություն կարող է ունենալ մի շարք այլ գործոնների առկայության պարագայում, ինչպես օրինակ տնտեսական քաղաքականության կոմպետենտության աստիճանը: Իսկ դա պայմանավորված է թերևս ամենևին ոչ միայն զուտ տնտեսական, և կամ առավել ևս՝ զուտ տնտեսվարման գիտելիքներով: Դա պահանջում է նաև հենց ժամանակակից համաշխարհային քաղաքականության մեջ տնտեսական և քաղաքական գործոնների փոխազդեցության բազմաբնույթ, հյուսվածքային տրամաբանությանը քաջատեղյակ անձանց առկայություն, հատկապես մի փուլում, երբ Հայաստանի տնտեսական վերափոխումները համընկնում են համաշխարհային տնտեսա-քաղաքական և ռազմա-քաղաքական խորքային վերափոխումների պատմական, ճակատագրական փուլին: Այդ առումով, ճանապարհային քարտեզի մշակմանը ԱՄՆ ՄԶԳ ներգրավումն օրինակ կարևոր և ողջունելի հանգամանք է, թեև բոլոր դեպքերում, քարտեզի հաջողությունն ու արդյունավետությունը պահանջում է Հայաստանի կոմպետենտությունն ու հետևողականությունը: Այդուհանդերձ, աշխատանքը մի օրինակ է, թե ինչպես է հնարավոր հայ-ամերիկյան հարաբերությունը բերել առարկայական և շատ կոնկրետ ռազմավարական հեռանկար պարունակող աշխատանքի դաշտ, առանց վերամբարձության և «աչք ծակող» աշխարհաքաղաքականության, ինչը ապահովելով գուցե բավարար աղմուկ, իր հետ բերում է նաև բավարար «հակազդեցություն» տարբեր ուղղություններից, ոչ միայն խնդիրներ ստանալով Հայաստանի համար էֆեկտիվության տեսանկյունից, այլ ստեղծելով ավելորդ խնդիրներ: Ի դեպ, այդ տեսանկյունից, նախորդ տարի աշնանն էլ Երևանի ու Փարիզի միջև ստորագրվեց հայ-ֆրանսիական տնտեսական գործակցության խորացման ճանապարհային քարտեզը: Շատ կարևոր է իհարկե, որ այդօրինակ միանգամայն ողջունելի քարտեզները չվերածվեն «պատմական քարտեզների», որոնք առանց այդ էլ լի են հայ ժողովրդի հետագծում և ներկայում:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
