Ընդհանրապես քաղաքական գործիչների, հատկապես բարձրաստիճան պաշտոնյաների հրաժարականը հանրօգուտ ինստիտուտ է, որի գոյությունն իրենց թույլ են տալիս միայն քաղաքականապես հասուն և գրագետ հասարակությունները, քանի որ հրաժարականի ինստիտուտի գոյությունը հասարակությանն ու պետությանը ընձեռում է քաղաքական ճկունություն: Խոսքը հատկապես վերաբերում է այն երկրներին, որոնք իրենց ռազմաաշխարհագրական և տնտեսաքաղաքական մասշտաբների համեմատ ունեն բավական բարդ ներքին ու արտաքին խնդիրներ:
Հրաժարականի, նախագահների կամ վարչապետների, խորհրդարանական մեծամասնությունների արագ փոփոխության մեխանիզմի շնորհիվ այդօրինակ պետությունները կարողանում են ճկունություն ցուցաբերել արտաքին ու ներքին մարտահրավերներին դիմագրավելու հարցում: Եվ եթե այդ երկրներում դա, այսինքն` հրաժարականի միջոցով պետական ներուժի ճկուն գեներացումը դիտվում է որպես կենսակերպ, քաղաքական մշակույթ, ապա օրինակ` Հայաստանի համար դա անկայունության դրսևորում է, օտարների ջրաղացին ջուր լցնել:
Դժվար է պատկերացնել, որ ասենք` Իսրայելում խորհրդարանի լուծարումը կամ կառավարության հրաժարականի իրականացած պահանջը ներկայացվի որպես արաբների ջրաղացին ջուր լցնել: Դժվար է նաև պատկերացնել, որ ասենք` նույն Իսրայելում, արաբա-իսրայելական չկարգավորված հակամարտության պայմաններում, որևէ կառավարության, որևէ վարչապետի հրաժարական կամ պաշտոնանկություն գնահատվի իբրև անպատասխանատվության դրսևորում: Մինչդեռ Հայաստանում, երբ որևէ մեկը խոսում է այն մասին, որ Ղարաբաղի հարցում ստեղծված վիճակից պետության համար լավագույն ելքը կարող է լինել նախագահի հրաժարականը, այդ նախագահի մերձավոր կամ մերձավորի մերձավոր շրջապատից հայտնվում են անձինք, ովքեր ասում են, թե նախագահ Սարգսյանը պատասխանատու մարդ է և հրաժարական չի տա:
Շատ լավ է, որ Սերժ Սարգսյանն ու իր իշխանությունն իրենց պատասխանատու են համարում: Բայց կարևոր է, թե հատկապես ում առաջ: Բանն այն է, որ գուցե նա պատասխանատու է միայն իր մերձավոր կամ մերձավորի մերձավոր շրջապատի, դրա ֆինանսատնտեսական բազայի պահպանման համար: Այդ դեպքում հրաժարականն, իհարկե, վերին աստիճանի անպատասխանատվություն է: Բայց եթե նա և իր իշխանությունը պատասխանատու է պետության և հասարակության առաջ, ապա մեծագույն պատասխանատվության դրսևորում կարող է լինել հենց հրաժարական տալն ու պետությանն այդպիսով ճկունության լրացուցիչ լիցք հաղորդելը: