Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը Բաքվում տեղի ունեցած «Չմիավորված երկրների շարժման» խորհրդարանական Վեհաժողովի աշխատանքի մեկնարկին ունեցած ելույթում վերստին հիշել է Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափը, հայտարարելով, որ այն չկա, դրա իմաստը չկա, հարցը փակված է և այդ թեման շոշափելը ավելի շուտ խանգարում է խաղաղ գործընթացին: Ադրբեջանը «Չմիավորվածների շարժման» վրա տարիներ ի վեր արել է բավականին մեծ խաղադրույք, որն ի դեպ, որոշակիորեն արդարացել է, այդ թվում 2020 թվականին Արցախի դեմ ագրեսիայի համատեքստում: ՄԱԿ անվտանգության խորհրդում այդ շրջանում բավականին մեծ թիվ էին կազմում այդ շարժման անդամ երկրները՝ Խորհրդի ոչ մշտական անդամի կարգավիճակում, որոնց հանգամանքը սակայն էական ազդեցություն ուներ ՄԱԿ ԱԽ ընդհանուր մթնոլորտի վրա: Իսկ Ադրբեջանն այդ շրջանում նախագահում էր Չմիավորվածների շարժումը: Այդ իմաստով հատկանշական է, որ այժմ էլ Ալիևը այդ շարժման խորհրդարանական Վեհաժողովում շոշափում է Մինսկի խմբի համանախագահության հարցը, որը թվում է, թե Ադրբեջանի նախագահի համար այդուհանդեձ ավելի շուտ մղձավանջ է, քան փակված թեմա: Որովհետև, հազիվ թե որևէ մեկը այդպես փակված թեմայի մասին կհիշեր ամեն պատեհ կամ անպատեհ առիթի՝ կրկնելով, թե հարցը չկա, թեման չկա, ձևաչափը չկա և ոչ մեկին պետք չէ: Պետք չեղած, գոյություն չունեցող, վերջացած բանը մոռանում են, ոչ թե հիշում ամեն օր և բարձրաձայն կրկնում, որ այն չկա, այդ կերպ այդուհանդերձ ավելի շուտ ցույց տալով, որ իրականում «չլինելու» մասին հավաստիացումները այդքան էլ իրական չեն:
Իհարկե, ակնառու է, որ չկա համանախագահության ձևաչափի աշխատանք, սակայն աշխատանքի և ձևաչափի բացակայությունը այդուհանդեձ տարբեր բաներ են: Իսկ Ալիևը դա իհարկե լավ է հասկանում: Որքան էլ նա փորձում է օգտագործել ներկայիս պահն ու օգտվել համանախագահ երկրների միջև խորը մերժման հանգամանքից, ձգտելով հասնել համանախագահության ձևաչափի այսպես ասած պաշտոնական ավարտի, այդուհանդերձ նրա մոտ դա չի ստացվում և բարձրաձայնումները դրա վկայությունն են: Չնայախ հանգամանքին, որ Ռուսաստանը հրաժարվում է ԱՄՆ նոր համանախագահի հետ հաղորդակցվելուց, միաժամանակ համանախագահության աշխատանքի համար պատասխանատվությունը թողնում ԱՄն և Ֆրանսիայի վրա, այդուհանդերձ Մոսկվան էլ չի ասում Իլհամ Ալիևի համար «բաղձալի միտքը»՝ չի արձանագրում, որ Մինսկի խմբի համանախագահությունն այլևս պատմություն է:
Որովհետև պատմությունը շարունակում է իր ընթացքը և որևէ մեկը չի կարող բացառել, որ իքս կետում այն կարող է համանախագահ երկրներին բերել նոր ընդհանուր հայտարարի և առաջացնել ընդհանուր հարթակի վերակենդանացման մոտիվ, կամ համանախագահության «պատմական հենքի» վրա արդիականացված ձևաչափի մոտիվ, որի հիմքում սակայն կլինի ոչ թե «մաքուր էջը», այլ մինչ այդ եղած քննարկումներն ու պատերազմից հետո մնացած հարցերը, իսկ այդտեղ առաջննայինն անշուշտ Արցախի կարգավիճակի և իրավա-քաղաքական սուբյեկտության հարցերն են, որոնք հասցեագրվում են անգամ զուտ մարդասիրական խնդիրներից:
