Շիրակի մարզի Աշոցք համայնքի Մեծ Սեպասար բնակավայրում հունիսի 12-ին նշվեց հայ կաթողիկէ Սուրբ Փրկիչ եկեղեցու հիմնադրման 130-ամյակը: Ձեռամբ Հայր Գառնիկ Ծայրագույն վարդապետ Հովսեփյանի և Մեծ Սեպասարի ժողովրդապետ Տեր Հովսեփ քահանա Գալստյանի տոնի առթիվ մատուցվեց Սուրբ Պատարագ, որի ընթացքում եղավ նաև մանուկների առաջին Սուրբ Հաղորդության արարողություն: Տոնին ներկա էր Հայաստանի և Արևելյան Եվրոպայի Հայ Կաթողիկէ Առաջնորդության Առաքելական Կառավարիչ՝ Գերպատվելի Հայր Միքայել Վրդ. Բասսալեն:
Ողջունելով ներկաներին ու մեծսեպասարցիներին՝ Հայր Գառնիկ Ծայրագույն վարդապետ Հովսեփյանը շնորհավորեց գյուղի հոգևոր տան հիմնադրման 130-ամյակի առթիվ՝ նշելով, որ, չնայած դժվարություններին, եկեղեցին ոչ միայն ավելի քան մեկ դար կանգուն է մնացել, այլ նաև զարթոնք է ապրում՝ ի շնորհիվ գյուղի հավատավոր ժողովրդի ու հոգևոր հովվի: «Մեր գյուղում դժվար թե գտնեք մեկ երեխա, ով մկրտված չէ՝ հավատը մեծ է, բաց չենք թողնում պատարագներն ու ժամերգությունները»,- «Արմենպրես»-ի հետ ունեցած զրույցի ժամանակ նշեց գյուղի բնակիչ Պետրոս Մելիքյանը՝ պատմելով, որ գյուղի բնակիչները հաստատվել են տարածքում 1828-1831 թվականներին՝ գաղթելով Արևմտյան Հայաստանի Ալաշկերտ գավառի Մոլեսլման գյուղի հայ կաթողիկէ համայնքից: 1870 թվականին գյուղում նախաձեռնում են եկեղեցու շինարարությունը:
«Եկեղեցու շինարարությունը տևել է յոթ տարի, իսկ շինարարության ուշ սկսելու պատճառն Ալաշկերտ վերադառնալու ցանկությունն էր, բացի այդ, հենց եկեղեցու տարածքում մինչ այդ եղել է մատուռ, որն էլ ծառայել է որպես հոգևոր աղոթատեղի»- ասում է Պետրոս Մելիքյանը:
Եկեղեցու շինարարության նախաձեռնողը Տեր Պողոս քահանա Տեր-Վարդանյանն է եղել, ով եղել է գյուղի առաջին հոգևոր հովիվը, ով մինչ ձեռնադրվելն իր հոգևոր ուսումը ստացել է Վենետիկի Սուրբ Ղազար կղզում: Եկեղեցին կառուցվել է գյուղացիների հանգանակություններով:
Մեծ Սեպասարը Ալեքսանդրապոլ գավառի շատ գյուղերի նման 1918-1920 ենթարկվել է թալանի ու հարձակման. 1920 հունվարի 6-ին գյուղի բնակիչները ոտքի են կանգնել ու փորձել պաշտպանել գյուղը, ինչի արդյունքում 8 գյուղացի զոհվում է, իսկ հոգևոր հովիվը, ով այդ ժամանակ Տեր Դավիթն էր, դաժանաբար սպանվում եկեղեցու բակում, իսկ խորհրդային տարիներին եկեղեցին վերածվել է նախ պահեստի, ապա՝ թանգարանի:
Կառույցը մեծ վնասներ էր կրել Սպիտակի երկրաշարժի պատճառով: Այն վերանորոգվել է 1993 թվականին Իտալիայի Կարիտասի աջակցությամբ. երկարատև դադարից հետո տեղի ունեցավ եկեղեցու վերաօծումը և վերսկսվեցին հոգևոր արարողությունները:
