Պետական հաստատություններ այցելելու և Արցախի հարցի վերաբերյալ իրենց դիրքորոշման առնչությամբ «հստակ պատասխան» ստանալու խորհրդարանական ընդդիմության արտախորհրդարանական հերթական նախաձեռնությունը ունի թերևս մարտավարական երկու նպատակ: Նախ, ըստ էության ավելի քան մեկ ամիս շարունակ չփոխվող դինամիկայի պայմաններում հնարավոր չէ անվերջ շարունակել փողոցների արգելափակման անարդյունավետ փորձը, հետևաբար կա «անհնազանդության» շարժումն այլ փաթեթավորումով շարունակելու խնդիր, համակիրների «տոնուսը» պահելու համար, քանի դեռ չի գտնվել դադարի վերաբերյալ հիմնավոր բացատրություն-պատճառաբանություն: Իսկ այդ առումով, խորհրդարանական ընդդիմությունը հայտնվել է իրապես անելանելի վիճակում, ինչից էլ սկսել են դրսևորվել ներքին տարակարծություններն ու տարաձայնությունները:
Մյուս նկատառումն այն է, որ չկարողանալով մեկամսյա շարժման ընթացքում ազդեցություն գործել լայն հանրային շերտերի վրա և ներգրավել նրանց, թեկուզ պասիվ աջակցության իմաստով՝ և ավելին, ըստ էության պատճառված անհարմարությունների առաջացնելով դժգոհություն, խորհրդարանական ընդդիմությունն այժմ թերևս փորձում է աշխատել պետական հաստատություններում ծառայողների վրա ներգործելու ուղղությամբ, այդ կերպ առաջ ձգտելով ազդել պետական կառավարման համակարգի աշխատանքի արդյունավետության վրա, առաջ բերել խզումներ, հետագայում թերևս դիտարկելով այդ հանգամանքի քաղաքական կապիտալիզացիայի որևէ տարբերակ: Այդ հանգամանքը պետական կառավարման համակարգի կամ քաղաքական մեծամասնության համար շատ ավելի ուղիղ մարտահրավեր է, քանի որ այստեղ իրավիճակի վերահսկելիության հարցում որևէ վրիպում կամ հապաղում կարող է բերել «դոմինոյի էֆեկտի»:
Գործնականում, դրված խնդիրը Հայաստանի համար նոր չէ: Դեռևս 2008 թվականին այն փորձում էր կիրառել Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, իհարկե ոչ այն մեթոդաբանությամբ, ինչ կիրառում է խորհրդարանական ընդդիմությունն այժմ, կամ փորձում է կիրառել: 2008 թվականի նախագահի ընտրության պաշտոնական արդյունքը վիճարկող առաջին նախագահը ձգտում էր պետական կառավարման համակարգի «մոնոլիտը» կազմաքանդել այդ համակարգի բարձրաստիճան և այլ օղակներում համախոհների հետ աշխատելու և նրանց՝ իր առաջնորդած շարժմանը միանալու որոշման բերելու:
Ընդ որում, Տեր-Պետրոսյանի այդ ջանքը հատկապես առաջին օրերին տալիս էր որոշակի արդյունք, հետագայում սակայն նկատելի էր արդյունավետության նվազումը, թեև դժվար է ասել, թե ինչ կլիներ միջնաժամկետ հեռանկարում, եթե Ռոբերտ Քոչարյանը տասն օր անց չկայացներ իրավիճակը ուժի կիրառմամբ հանգուցալուծելու որոշումը, ինչի հետևանքը եղավ մարտիմեկյան արյունահեղությունը:
Ընդ որում, ներկայումս խորհրդարանական ընդդիմության, կամ այլ կերպ ասած՝ արդեն ընդդիմության առաջնորդի հավակնություն ունեցող Ռոբերտ Քոչարյանի և նրա թիմակիցների ներկայիս գործողությունները ունեն ոչ միայն պետական կառավարման համակարգի վրա ներգործելու միտում, այլ նաև իրավապահ համակարգի ուժային հակազդեցություն հրահրելու, կամ քաղաքական իշխանությանը ուժային հանգուցալուծման որոշման մղելու: Ընդ որում, անգամ բարդ է ասել, թե ինչն է ընդդիմության համար այդ առումով առաջնային՝ պետական համակարգը կաթվածահար անե՞լը, թե՞ իշխանությանը ուժի կիրառումով իրավիճակը հանգուցալուծելու որոշման մղելը: Ընդ որում, հարցն այն չէ, որ դա կբերի երաշխավորված իշխանափոխության, այլ կերպ ասած՝ ընդդիմության լիակատար հաջողության: Դա կբերի Հայաստանում իշխանության բնույթի փոփոխության, հետևաբար նաև Հայաստանի իշխանության քաղաքական «փաթեթի» տրամաբանության հիմնարար փոփոխության: Դա արդեն էապես նվազեցնելու է Հայաստանի՝ պատերազմի հետևանքով առանց այդ էլ խիստ հարաբերական դարձած քաղաքական կշիռը, որի թերևս առանցքը ներկայումս հենց իշխանության հասարակական լեգիտիմության շատ, թե քիչ կայուն հանգամանքն է: Ըստ այդմ հարց է առաջանում, թե ինչի՞ կամ ու՞մ համար կարող է լինել Հայաստանի քաղաքական իշխանության լեգիտիմության հանգամանքը որևէ ուժային գործողությամբ ծանրաբեռնելու անհրաժեշտություն: Ի վերջո, Հայաստանում 2008 թվականին էլ հասունացվեց մի գործընթաց՝ տարաբնույթ ներգործության բազմազան սխեմաների կիրառումով, որոնք հանգեցրին Հայաստանի քաղաքական իշխանությանը մարտիմեկյան ողբերգության բեռի տակ գցելուն, որից այդ իշխանությունը ըստ էության դուրս գալ այդպես էլ չկարողացավ, այդ կերպ զրկվելով Հայաստանին պարտադրվելիք եվրասիա-թյուրքական նախագծի հանդեպ բավարար դիմադրունակությունից:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
