Ռուս խաղաղապահներն ավարտին կհասցնեն հայ ռազմագերիների վերադարձի գործընթացը, հայտարարել է Արցախում ՌԴ խաղաղապահ կոնտինգենտի նախկին հրամանատար, այժմ ՌԴ հարավկովկասյան ռազմական օկրուգի հրամանատարի տեղակալ Ռուստամ Մուրադովը: Նա նշել է, թե այդ հարցում կա ընդհանուր դրական ըմբռնում: Անկասկած, բոլորիս սպասումն է, որպեսզի հնարավորինս արագ լուծվի գերիների վերադարձի հարցը: Դա կլուծվի ռուս խաղաղապահների օգնությամբ, թե այլ միջնորդների, էական չէ: Սակայն այստեղ կա հետաքրքիր պատկեր այն առումով, որ Ռուստամ Մուրադովը գերիների վերադարձի հարցը մինչև վերջ լուծելու մասին հայտարարում է Բրյուսելում Փաշինյան-Ալիև հանդիպմանն ընդառաջ, որտեղ, համենայնդեպս ըստ Հայաստանի վարչապետի ավելի վաղ հայտնած տեղեկության, օրակարգում լինելու են մարդասիրական հարցերը: Դա ենթադրում է նաև գերիների հարցի քննարկում: Եվ այստեղ առաջանում է հարց՝ Բրյուսելում այդ քննարկումները լինելու են Ռուսաստանի ջանքերի հետ համադրված և համակարգվա՞ծ, թե՞ Մուրադովի հայտարարությունը կարող է խոսել այն մասին, որ Ռուսաստանը մտադիր չէ այդ հարցի լուծումը թողնել որևէ այլ ձևաչափի: Այս հարցի «հիմքը» անշուշտ միայն Մուրադովի հայտարարությունը չէ, այլ նաև այն, որ Բրյուսելից առաջ Հայաստանում ԱԺ նախագահի մասնակցությամբ հայտնի տեսանյութի տարածումով խթանվեց բավականին աղմկոտ մի զարգացում, որտեղ թեման ծավալվեց Հայաստանի համար բավականին անցանկալի շեշտադրումներով:
ԱԺ պատվիրակության Ֆրանսիա կատարած այցի ժամանակ կատարված տեսագրությունը հանրայնացվեց մի քանի օր անց՝ Ֆրանսիա այցից ավելի հեռու և Բրյուսել այցին ավելի մոտ, ինչը ևս տալիս է մտորումների տեղիք: Այդ հանգամանքն է, որ հիմք է տալիս մտածել, թե արդյո՞ք իրականացված «օպերացիան» զուտ ներքաղաքական էր, թե՞ ավելի լայն շրջանակ ունեցող մի զարգացում, որտեղ խնդիրը Բրյուսելում հարցի հնարավոր քննարկումից առաջ Հայաստանի դիրքը որոշակիորեն թուլացնելն ու մթնոլորտը լարելն էր, ինչը անկասկած իր ազդեցությունը կարող էր թողնել բրյուսելյան հանդիպման ընթացքի և արդյունավետության վրա: Սրանք իհարկե կանխավարկածային դիտարկումներ են, որոնք սակայն վերջին օրերի հայաստանյան զարգացումներում ստացան գոյություն ունենալու որոշակի հիմք:
Մեծ հաշվով իհարկե, կրկնենք, մեզ համար կարևորը գերիների վերադարձի հարցն ամբողջապես լուծելն է և այն, թե ով կլուծի դա՝ Մոսկվան, Բրյուսելը, Վաշինգտոնը թե որևէ այլ մայրաքաղաք, էական չէ: Սակայն էական է այն, որ հարցը չդառնա աշխարհաքաղաքական պայքարի թեկուզ փոքր, բայց ենթակա տարր, առավել ևս այն դեպքում, երբ Ադրբեջանն էլ իր հերթին հենց սկզբից գերիների հարցը դիտարկում է քաղաքական գործիք:
