Հայաստանը Ռուսաստանի առանցքային դաշնակիցն է Անդրկովկասում, Հայաստանի ԶՈՒ ԳՇ պետ Արտակ Դավթյանի հետ հանդիպմանը հայտարարել է ՌԴ ԶՈՒ ԳՇ պետ Գերասիմովը: Երկկողմ հանդիպումը տեղի է ունեցել ՀԱՊԿ ԳՇ պետերի հավաքի շրջանակում: Գերասիմովի հայտարարությունը խիստ հատկանշական և առանձնահատուկ է Արցախի դեմ պատերազմի ֆոնին, որ պարտադրվեց Հայաստանին ու Արցախին և ավարտվեց հայտնի հետևանքով: Փաստորեն, Գերասիմովի խոսքը նշանակում է, որ Անդրկովկասում պարտվել է Ռուսաստանի գլխավոր դաշնակիցը: Եթե պարտվում է գլխավոր դաշնակիցդ, ուրեմն պարտվում ես դու: Սա ըստ էության աքսիոմատիկ իրողություն է: Ըստ այդմ, ՌԴ ԶՈՒ ԳՇ պետը կամա, թե ակամա արձանագրել է, որ Կովկասում պարտվել է Ռուսաստանը: Կամ նրա հայտարարությունը առանցքային դաշնակցի մասին, այլ բան չէ, քան ընդամենը ականջահաճո ինչ-որ փորձ ու կեղծիք, իսկ իրականում Ռուսաստանը որևէ կերպ Հայաստանը չի դիտարկում գլխավոր դաշնակից ու գործընկեր, այլ դիտարկում է գլխավոր «մանրադրամ» իրականում գլխավոր դիտվող Թուրքիայի հետ հարաբերությունում:
Դիտարկելով իրավիճակը մեկ այլ համատեքստում, անհրաժեշտ է թերևս նաև շոշափել հարցը, թե արդյո՞ք ռուսական քաղաքական վերնախավում այդ առնչությամբ կա մոտեցումների բախում: Մասնավորապես, արդյո՞ք այսպես ասած զինվորական կամ բանակային թևը, կամ գեներալակազմը Հայաստանի հանդեպ քաղաքականությունը պատկերացնում է իրապես դաշնակցային տրամաբանության ներքո և համարում, որ Հայաստանն իրապես Ռուսաստանի առանցքային դաշնակիցն ու գործընկերն է, ըստ այդմ պետք է քաղաքականությունը լինի դրան վայել: Եվ արդյո՞ք այդ հարցում բախվում են զինվորականության և այսպես ասած տնտեսա-քաղաքական շերտի տեսակետները, որոնց համար գլխավորը իշխանությունն է և այն հարյուրավոր միլիարդները, որ նրանք ապահովում են դրա շնորհիվ, և ինչի հարցում անկասկած գործընկեր են Էրդողանն ու Ալիևը, քան փոքր Հայաստանը իր սահմանափակ հնարավորություններով: Ի դեպ, այդ կապակցությամբ թերևս խոսուն փաստերից մեկը ՌԴ արտաքին հետախուզական ծառայության պետ Նարիշկինի և ՌԴ ադրբեջանցի միլիարդատեր Գոդ Նիսանովի կապն է, հաշվի առնելով նաև իր հերթին Նիսանովի կապը Բաքվի ղեկավարության հետ: Կա՞ Ռուսաստանի վերնախավում Հայաստանի հանդեպ քաղաքականության առումով շահերի ու պատկերացումների այդպիսի բախում, Գերասիմովի խոսքը դրա անկեղծ դրսևորո՞ւմ էր, թե՞ հերթական կեղծիք: