«Այս գարնանը ես Ազատության հրապաարակում հարցազրույց էի վերցնում հացադուլի նստած Րաֆֆի Հովհաննիսյանից և հանկարծ մոտակայքում լսեցի մի տարեց կնոջ ճիչ. «Րաֆֆի, փրկիր մեզ սրանցից» («սրանք», բնականաբար, իշխանություններն են):
Դա բնորոշ վարքագիծ է հայաստանցիներից շատերի համար՝ նույն տառապալից բացականչությունները հնչել և հնչում են այս 20 տարվա ընթացքում ընդդիմության գրեթե բոլոր առաջնորդների հասցեով:
Առաջնորդներն էլ այս կամ այն չափով մտնում են փրկչի դերի ճեջ և իրենց գլխի շրջակայքում լուսապսակի նման ինչ-որ բան են զգում: Համենայնդեպս, չեն ասում՝ «Մենք Ձեզ որևէ բանից չենք կարող փրկել, ինքներդ փրկվեք, եթե կարող եք»,- գրում է «Առավոտ»-ի խմբագիրը և հավելում.
«Ի՞նչ պիտի անի սպիտակ ձիու վրա նստած փրկիչը: Նա պիտի «գործարանները խոդ տա, որ մարդիկ գործ ունենան»: Օրինակ, «ԵրԱզ» գործարանը, որի մեքենաները սովետի ժամանակ էլ Սևանից այն կողմ չէին անցնում, փչանում էին՝ հաստատ այդ գործարանի արտադրանքը մեծ պահանջարկ կունենա աշխարհում:
Փրկիչը պիտի նաև հավաքի բոլոր իշխանավորներին և մեծահարուստներին ու խիստ ձայնով ասի՝ «Ինչքան որ թալանել եք ժողովրդից, այս րոպեին դրեք սեղանին, թողեք գնացեք ու բոմժ դարձեք»: Նրանք էլ, բնականաբար, կդնեն, կգնան ու կդառնան, իսկ դրանից հետո փրկիչը ամբողջ թալանածը կվերադարձնի ժողովրդին: Կամ էլ մի հատ ավտոմատ կվերցնի…
Ով հայ ժողովուրդ, քո միակ փրկությունը փրկչին չսպասելու մեջ է»: