Թավշյա հեղափոխությունից հետո տնտեսական հեղափոխության մասին Նիկոլ Փաշինյանի բարձրաձայնումը լայնորեն ընկալվեց իբրև զուտ տնտեսական արդյունքի վերաբերյալ ազդարարում տնտեսական ցուցանիշների, տնտեսական ռեֆորմացիայի տրամաբանության շրջանակում: Տնտեսական հեղափոխությունը, սակայն, դրանից զատ՝ ուներ քաղաքական հիմնարար նշանակություն ենթադրող բաղադրիչ:
Բանն այն է, որ Հայաստանում քաղաքական հեղափոխությամբ տեղի ունեցած փոփոխությունը չի ենթադրել փոփոխություն տնտեսական դաշտում: Այսինքն՝ քաղաքական ստատուս-քվոյի փոփոխությունը չի բերել տնտեսական ստատուս-քվոյի փոփոխության, քանի որ նոր իշխանությունը չի դրել սեփականության վերաբաշխման կամ ազգայնացման հարց: Այն, որ այդ հարցը չի դրվել, միանգամայն ողջունելի է, որքան էլ Հայաստանում խոշոր կապիտալը ունի լեգիտիմության ահռելի խնդիր: Տնտեսական քաոսի ճանապարհով գնալն այդ խնդիրը լուծելու, մեղմ ասած, լավագույն միջոցը չէ, և Հայաստանը չունի ժամանակ դրա միջով անցնելու համար:
Միևնույն ժամանակ անկասկած է, որ եթե փոխվում է քաղաքական ստատուս-քվոն, իսկ տնտեսականը մնում է նույնը, ապա այդ դեպքում էլ ժամանակն ավելի շատ աշխատում է տնտեսականում եղած հարաբերակցության օգտին կամ այլ կերպ ասած՝ նախկին կառավարող կամ իշխող համակարգի: Տնտեսական հեղափոխության մասին ազդարարումը մեծ հաշվով այդ ստատուս-քվոն փոխելու հարցն էր՝ ձեռնպահ մնալ սեփականության վերաբաշխման կամ ազգայնացման վտանգավոր ու անհեռանկար քաղաքականությունից, միաժամանակ հասնել նրան, որ Հայաստանում էապես նվազի նախկին կառավարող համակարգը ներկայացնող կապիտալի տեսակարար կշիռը, առավել ևս՝ քաղաքական զանազան հավակնություն ունեցող կապիտալի տեսակարար կշիռը: Դրա համար անհրաժեշտ են ներդրումներ ոչ այն համակարգից կամ ոչ այն համակարգի հետ առնչվող, որ իշխել է Հայաստանում:
Այստեղ պետք է նկատել, որ տնտեսական հեղափոխությունը կանգ է առել: Պատճառն անշուշտ թե՛ օբյեկտիվ է, թե՛ սուբյեկտիվ, բայց խնդրի էությունը դրանից չի փոխվում՝ եթե կա Հայաստանում քաղաքական խորքային փոփոխության խնդիր, ապա դա հնարավոր չէ իրագործել լոկ քաղաքական ստատուս-քվոյի փոփոխությամբ և դրա արդյունքում ընդունվող օրենքներով, որովհետև մեծ հաշվով ոչ մի օրենք սկզբունքորեն չի չեզոքացնում տնտեսական բաղադրիչների օբյեկտիվ ներգործությունը հանրության տրամադրության և քաղաքական պատկերի ձևավորման հարցում: