Թատրոնն աշխարհի մոդելն է, որը գեղարվեստական միջոցներով ներկայացնում է իրականությունը: Ինչպիսի՞ն է իրականությունն այսօր, և ինչպիսի՞ն է թատրոնի արձագանքն այսօր: «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում, անդրադառնալով այս հարցերին, դերասան ռեժիսոր Սամսոն Ստեփանյանն ընդգծեց. «Մեր իրականությունն այսօր շատ ավելի թատերական է, քան թատրոնը, այսինքն՝ իրականությունը շատ ավելի ցայտուն է, շատ ավելի խաղարկային է և էմոցիոնալ: Իրականությունն աներևակայելի արագությամբ փոփոխվում է, և հաճախ թատրոնը չի էլ հասցնում այդ փոփոխություններն արտացոլել գեղարվեստական ձևով»:
Սամսոն Ստեփանյանի դիտարկմամբ՝ կինոն, ինտերնետը, հեռուստատեսությունը չեն կարող սպառնալ թատրոնի գոյությանը, քանի որ տարբեր ձևաչափեր են. «Այն, ինչ հանդիսատեսը զգում է թատրոնում, չի զգա որևէ այլ տեղ»:
«Պետությունը պետք է հովանավորի արվեստը: Խոսքս ԿԳՄՍ նախարարության մասին է: Բայց արդյո՞ք այն ամենը, ինչ տեսնում ենք, կարելի է արվեստ համարել, նախքան որևէ բան արվեստ կամ թատրոն անվանելը, պետք է պարզել՝ որն է արվեստը: Իհարկե, արվեստը ցենզուրա չպետք է ունենա: Ամեն հիմարություն կարող է ներկայացվել որպես արվեստ, որը չունի ցենզուրա: Վառ օրինակ է «ՀուԶանք և Զանգ»-ը»: Ես խղճում եմ այդ աղջիկներին… Բայց ամենաքիչ մեղավորը նրանք են: Նաև ֆինանսավորվել է այդ երևույթը, որը շատերն անվանում են արվեստ և ստեղծագործություն: Մի՛ նսեմացրեք այդ հասկացությունները… Այն, ինչ որոշել է և ֆինանսավորել է ԿԳՄՍ հանձնաժողովը, դեգեներատիզմ է»,- ընդգծեց մեր զրուցակիցը:
Մանրամասն՝ տեսանյութում:
