Հոկտեմբերի 6-ին Երևանի Հանրապետության հրապարակում տեղի ունեցած համերգը, որով փաստացի մեկնարկեց Հայաստանում անցկացվող Տեղեկատվական տեխնոլոգիաների համաշխարհային կոնգրեսը, մեծ տպավորություն էր թողել բոլոր ականատեսների վրա: Թերևս, ավելորդ չի լինի օգտագործել նաև «ցնցել» բնորոշումը՝ համերգն իսկապես ցնցել էր ականատեսներից շատերին: Այս հանգամանքը, սակայն, ոգևորիչ լինելուց զատ, պետք է առիթ լինի խորհելու համար՝ այն մասին, որ Հայաստանում տեղի ունեցող համաշխարհային այդ բացառիկ իրադարձությունը ոչ միայն չհիշվի լոկ այդ ցնցող համերգային մեկնարկով, այլ նաև գործնականում դառնա տեղեկատվական տեխնոլոգիաների համաշխարհային ոլորտում Հայաստանի ներգրավվածության նոր մեկնակետ, կամ նոր խթան, այդ կարևոր նպատակին ընդառաջ գնալու նոր ալիք:
Հայաստանը դիմավորեց իր հյուրերին ցնցող համերգով, բայց իր հյուրերին պետք է ճանապարհի այնպիսի աշխատանքով, որը Հայաստանն ու հյուրերին կբաժանի միայն ֆիզիկապես, իսկ զուտ աշխատանքային առումով մենք այլևս կլինեն մեր հյուրերից՝ համաշխարհային ՏՏ ոլորտի հռչակավոր սուբյեկտներից, անհատներից, կազմակերպություններից անբաժան: Ի վերջո, մեր խնդիրը, մեծ հաշվով, հյուր ընդունելն ու պատվով ճանապարհելը չէ, այլ հասնելը մի աստիճանի, մի իրողության, երբ աշխարհի հետ մեր հարաբերությունն այլևս չենք կառուցի հյուր ընդունելու կամ հյուր գնալու տրամաբանությամբ, այլ աշխարհը կդիտարկենք որպես տուն, որտեղ ապրում ենք մենք բոլորս, այդ աշխարհը բոլորով ավելի լավ ու անվտանգ դարձնելու, մեր բոլորի կամքն ու միտքը մարդկությանը ծառայեցնելու համար: Իհարկե, այդ հանգամանքը հնչում է ավելի շատ պաթետիկ, իսկ իրականությունը դիտվում է շատ ավելի կոշտ ու նույնիսկ դաժան՝ աշխարհաքաղաքական մրցակցություն, պատերազմներ, ռիսկեր, մարտահրավերներ: Դա այդպես է, բայց, միևնույն ժամանակ, այդ իրողություններն էլ ավելի անհրաժեշտ են դարձնում համաշխարհային արդիական կյանքի մասնակցայնությունը, այդ թվում՝ պետությունների և հանրությունների համար՝ որպես քաղաքական և անվտանգային ռեսուրս:
Թե՛ աշխարհը չպետք է հյուր լինի Հայաստանում, թե՛ Հայաստանը, հայաստանցին, հայը չպետք է հյուր լինի աշխարհում, այլ զգա ինչպես իր տանը, տանտիրոջ պատասխանատվությամբ վերաբերի աշխարհին, և ըստ այդմ, մեր խնդիրների հանդեպ էլ համարժեք պատասխանատվություն կստանանք աշխարհից: Այդ առումով է, որ ՏՏ համաշխարհային կոնգրեսը Հայաստանի համար լոկ ոլորտային իրադարձություն չէ, որովհետև տեղեկատվական տեխնոլոգիաներն էլ աշխարհում վաղուց արդեն զուտ ոլորտ չեն, այլ շարժիչ ուժ՝ համաշխարհային շարժիչ, և այդ բառի ամենևին ոչ տեխնիկական իմաստով, տեխնոլոգիական իմաստով: Ի վերջո, ոլորտում թռիչքաձև զարգացումը, որը գործնականում վերածվել է թռիչքաձև առօրյայի, պայմանավորված է եղել նաև հոգեբանությամբ, մտածողությամբ և արժեհամակարգային, գաղափարական պատկերացումներով, աշխարհի հանդեպ սեփական պատասխանատվության, նաև տանտիրոջ զգացումով, այդ բառի բոլոր իմաստներով:
Այստեղ է, որ շատ կարևոր է, թե համերգով ներկայանալով աշխարհին, մենք ինչ բովանդակությամբ կերկխոսենք աշխարհի հետ ընդհանրապես, ոչ միայն անցնելիք երեք օրերի ընթացքում: Որպեսզի ՏՏ համաշխարհային կոնգրեսը Հայաստանում ավարտի իր աշխատանքը, սակայն Հայաստանն ու ՏՏ համաշխարհային հանրությունը ոչ միայն հրաժեշտ չտան միմյանց, այլ դուրս գան հարաբերության նոր մակարդակ, որտեղ զուտ նորարար մասնագիտական մոտեցումներից զատ, առանցքային երկխոսություն կլինի հենց համաշխարհային առաքելության բազմաշերտ համատեքստում:
Հակառակ դեպքում, մենք կարող ենք դիտարկվել իբրև ՏՏ համաշխարհային համայնքի մասնագիտական և նորարական լուրջ համալրում, սակայն մենք չենք կարող ներգրավվածություն ունենալ տեխնոլոգիական հեղափոխության «քաղաքակրթական համատեքստում»: Իսկ դա նշանակում է օգտվել համաշխարհային հեղափոխության արդյունքից, սակայն չլինել դրա բաժնետեր, այդ բառի արդեն քաղաքական, անվտանգային իմաստով: Մինչդեռ այդ տիրույթում մեր ներուժն ու հնարավորությունը, մեր, այսպես ասած, «բազան» ոչ միայն պակաս չէ, քան գիտատեխնիկական և մասնագիտական ռեսուրսը, այլ, թերևս, բացառիկ է համաշխարհային մասշտաբով:
