«Իհարկե, զուգահեռներ կարելի է անցկացնել 1996-ի ու 2008-ի միջև։ Երկու դեպքում էլ քաղաք զորք է մտել, երկու դեպքում էլ ցուցարարների ու ոստիկանության միջև բախումներ են եղել, երկու դեպքում էլ մարդիկ բողոքում էին ընտրությունների արդյունքներից, երկու դեպքում էլ վերահաշվարկ ու նոր ընտրություններ էին պահանջում։ Սրանով, ըստ էության, ավարտվում է 1996 և 2008 թվականների նմանությունը։ Մնացած զրույցն արդեն տարբերությունների մասին է։ Իսկ տարբերություններն էական են»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց իրավապաշտպան Վարդան Հարությունյանը՝ անդրադառնալով մեղադրյալ Ռոբերտ Քոչարյանի փաստաբան Հայկ Ալումյանի օրերս արված հայտարարությանը, թե առաջին անգամ բանակը Երևան է մտել 1996-ին, երբ Տեր-Պետրոսյանի կողմից ճնշվում էին ցույցերը։ «Որոշակի տարբերություն կա 1996-ին և 2008-ին զորքերի օգտագործման միջև։ 1996-ին զորքերն անմիջականորեն բերվել են ցուցարարների հետ շփման, մինչդեռ 2008-ին զորքերը տեղակայվել են այնպիսի վայրերում, որպեսզի անմիջական շփումներ և բախումներ չլինեն զորքերի և ցուցարարների միջև»,- ասել էր Հայկ Ալումյանը։
«2008-ի հանրահավաքները խաղաղ բնույթ էին կրում մինչև 2008-ի մարտի մեկը, հարկ է նշել, որ մարտի 1-ից հետո նույնպես ընդդիմության կողմից բռնության ոչ մի կոչ չի հնչել, որևէ բռնարարք տեղի չի ունեցել։ 1996-ին, ընդհակառակը, որքան էլ ցավալի ու անցանկալի է, պետք է արձանագրվի, որ բողոքող ցուցարարներն են ջարդել Ազգային ժողովի դարպասները, նրանք են բախվել շենքը պաշտպանող ոստիկանական ուժերին, նրանք են ճեղքել ոստիկանական պատնեշը և մտել Ազգային ժողովի շենք ու հաշվեհարդար տեսել ԱԺ նախագահի ու ԱԺ նախագահի տեղակալի հետ։ Նրանք են վիրավոր նախագահին ու տեղակալին առևանգել ու պահել անհայտ վայրում։ 1996-ին քաղաք մտած բանակային ստորաբաժանումներին հրահանգվել է բորբոքված ցուցարարներին զսպելու նպատակով օդ կրակել, արդյունքում ոչ մի զոհ և ոչ մի վիրավոր չի եղել, 2008-ին, ընդհակառակը, դիմահար կրակ է բացվել ցուցարարների ուղղությամբ, և ունեցել ենք 10 զոհ և մի քանի հարյուր վիրավորներ։ Այս պարագայում արդեն դժվար է 1996-ի և 2008-ի միջև զուգահեռներ տանել։ Ոչ մի կերպ այդ զուգահեռները չեն ստացվում։ Դրանք նույն պատճառից ծնված տարբեր, իրար ոչ նման, անգամ իրար հակադիր զարգացումներ են»,-ընդգծեց իրավապաշտպանը։
Վարդան Հարությունյանի խոսքով՝ կարելի է քննարկել, թե արդյոք պե՞տք էր 1996-ին բանակը Երևան մտցնել։ Կա՞ր արդյոք դրա կարիքը։ «Կարծում եմ՝ չկար։ Ոստիկանական ուժերը հանգիստ կարող էին վերահսկել իրավիճակը։ Սա ուժի ցուցադրման պես մի բան էր, որի հեղինակները հայտնի են։ Երևի հենց 1996-ի զարգացումներն էին գլխավոր պատճառը, որ 2008-ի ընդդիմության առաջնորդները, ընդդիմադիր գործիչները չափազանց զգույշ էին, մերժում էին բռնության ցանկացած դրսևորում ու իրենց աջակիցներին անընդհատ զսպվածության ու սադրանքներից զերծ մնալու կոչեր էին անում։ Կարելի է պնդել, որ 2008-ի ընդդիմությունը 1996-ի զարգացումներից ճիշտ եզրահանգումներ էր արել, ինչը հնարավոր չէ ասել այդ շրջանի իշխանության մասին»,- եզրափակեց Վարդան Հարությունյանը։
