Հայ ազգային կոնգրեսը դեռևս չի հրապարակել իր պաշտոնական դիրքորոշումն իշխանության ձևավորած պատվիրակության կապակցությամբ, ու չի բացառվում, որ մինչև վերջնական «այո» կամ «ոչ» ասելը, Կոնգրեսը լրացուցիչ պարզաբանումներ ակնկալի իշխանությունից:
Բայց, մինչ Կոնգրեսը կորոշի՝ ինչ անել, հասարակությունն արդեն ակտիվորեն քննարկում է երկխոսության կամ այսպես ասած պատվիրակություններով բանակցության հնարավոր զարգացման տարբերակները: Բայց, պետք է թերևս արձանագրել մի իրողություն, որ հանրության զգալի մասի մոտ կա որոշակի թերահավատություն, որ իշխանությունը կարող է որևէ հարցում գնալ իրական զիջումների, երբ խոսքը վերաբերի համակարգային այնպիսի խնդիրների, որտեղ իշխանությունը իսկապես դիրքային փոխզիջում պետք է կատարի: Քարոզչական մակարդակի փոխզիջումների մասով ակնհայտ է, որ իշխանությունը կարող է բավական հեռուն գնալ, և նույնիսկ կարող է անգամ սկսել Կոնգրեսի հետ խոսել արքունական բառապաշարով:
Բայց, ամբողջ խնդիրը այն է, թե իրական, համակարգային ինչ զիջման է պատրաստ իշխանությունը, և պատրաստ է արդյոք ընդհանրապես: Սա է գլխավոր հարցը, որ հուզում է հանրության մեծամասնությանը, և որի առումով, պետք է անկեղծ լինել՝ կա հանրային զգալի թերահավատություն:
Եթե իշխանությունը պատրաստ է համակարգային փոխզիջումների, էլ ի՞նչ բանակցություն, էլ ի՞նչ պատվիրակություններ: Չէ որ կարելի է այդ համակարգային փոփոխություններն անել առանց այդ ամենի, առանց հասարակության համբերության աստիճանը փորձելու: Ուրեմն, եթե իշխանությունը գնում է բանակցության, ուրեմն նա ավելի շատ ոչ թե անելու, այլ հենց կոնկրետ անելիքից քարոզչական հնարքներով խուսափելու ուղիներ է որոնում: Ընդդիմությունն անշուշտ չի կարող այդ ամենը չհասկանալ, ու հանրային շրջանակներում էլ չհասկանալու հարց կարծես թե չի էլ քննարկվում: Ընդամենը քննարկվում է այն, թե ինչ հաշվարկ է անում ընդդիմությունը, գնալով այդ գործընթացին:
Այստեղ է ահա, որ բաժանվում են կարծիքները, որոնց մի մասի կրողները համարում են, որ ընդդիմությունը շատ խորը հաշվարկով իշխանությանը քշում է ավելի ու ավելի սուր անկյուն, իսկ մյուս մասի կրողները համարում են, որ ընդդիմությունը, պարզապես ինքը հայտնվելով անկյունում, փոխզիջումային պայմանավորվածությունների է փորձում հանգել իշխանության հետ բանակցությամբ: Կան իհարկե առավել ծայրահեղ և սուր գնահատականներ: Թե որն է դրանցից արդարացված, խոշոր հաշվով դժվար է ասել, քանի որ իրադարձությունները Հայաստանում արտաքին կանխատեսելիությամբ հանդերձ, այդուհանդերձ ներքին մեծ անկանխատեսելիություն ունեն: Բայց որ իրավիճակն աստիճանաբար մոտենում է մի սահմանագծի, որից այն կողմ ոչ առաջ գնալն է հնարավոր լինելու, ոչ հետ շրջվելը, թերևս նկատելի է: Ու դա առաջին հերթին անշուշտ պետք է անհանգստացնի ընդդիմությանը, որովհետև տեղում մնալը հենց այն է, ինչ պետք է իշխանությանը: Թեև, իրավիճակի նրբությունը հենց այն է, որ արդեն հանրության ավելի ու ավելի լայն զանգվածներ են սկսել չհասկանալ, թե ինչ է պետք ընդդիմությանը:
Այդ առումով, երկխոսության գործընթացը, որ տրամաբանորեն պետք է Հայաստանում քանդի չհասկացվածության պատը, կարող է ընդամենը հանդիսանալ այդ պատի վերապրոֆիլավորման կամ երեսպատման գործընթաց, բարեկարգման անվան կամ թեկուզ անկեղծ մղումների տակ իրականում աղճատելով քաղաքական միջավայրը, ինչպես հիմա կատարվում է մեր պատմամշակութային շատ միջավայրերի հետ: