Քրեակատարողական հիմնարկներում տիրող իրավիճակի թեման վերջերս բավական ակտիվորեն է քննարկվում, քանի որ կառավարության նիստի ընթացքում էլ երկար զրույց ունեցան վարչապետը, արդարադատության նախարարը:
Քրեակատարողական հիմնարկները, ինչպեսև բանակը, հաճախ դիտարկվում են որպես հասարակության խտացված պատկեր: Մեզ մոտ՝ Հայաստանում, որո՞նք են հիմնական բացթողումներն ու թերացումները, և պետությունը ի՞նչ պոզիտիվ պարտավորություններ ունի դատապարտյալների նկատմամբ, որոնք մեզանում անկատար են: «Առաջին լրատվական»-ի հարցերին ի պատասխան՝ իրավապաշտպան Զարուհի Հովհաննիսյանն ասաց, որ «եթե մենք չենք դիտարկում համակարգի փիլիսոփայության փոփոխություն, այսինքն՝ պատժողական քաղաքականությունից անցում դեպի վերականգնողական քաղաքականություն, մենք ունենում ենք նույն համակարգի վերարտադրություն, որը էլ ավելի է խտացնում դատապարտյալի արատավոր կողմերը, և ավելի է խորացնում նրա կապը քրեական աշխարհի, քրեական ենթամշակույթի հետ: Բարեբախտաբար, հեղափոխությունից հետո կառավարության ծրագրում գրված է, որ մենք անցնելու ենք վերականգնողական արդարադատության»:
«Ի՞նչ է արվում, որ քրեակատարողական հիմնարկի աշխատակիցը իր աշխատանքում չառաջնորդվի, այսպես ասած, գողական աշխարհի տրամաբանությամբ» հարցին ի պատասխան՝ Քրեակատարողական ծառայության պետի տեղակալ Հայկ Քոչինյանը նշեց, որ հեղափոխությունից հետո ամբողջովին փոխվել է փիլիսոփայությունը, եկել են նոր կադրեր, դրվել են նոր խնդիրներ, որոնք իսպառ բացառում են վարչակազմ և քրեական աշխարհի ներկայացուցիչներ սերտաճումը: Կարծիք կա, որ քրեակատարողական հիմնարկներում քրեական մշակույթի և քրեական ենթամշակույթի տարրերը ձեռնտու են եղել նախկին իշխանություններին, հիմա իշխանություն-քրեական տարրեր հարաբերակցության մեջ դաշտը լիովին ազատ է, և հիմա ինչի՞ համար է այս ազատ դաշտը: Փաստաբան Ռոբերտ Ռևազյանի կարծիքով՝ հիմա էլ այդ դաշտն ազատ չէ, և կա որոշակի համագործակցություն. եթե չկա «բունտ», եթե չկան ընդհարումներ, ուրեմն այդ համագործակցությունը կա:
Մանրամասները՝ տեսանյութում։
