Այս տարվա հուլիսի 14-17-ը Երևանում տեղի կունենա մինչև 19 տարեկանների ֆուտբոլի Եվրոպայի առաջնության եզրափակիչ փուլը: Բացի կազմակերպիչ երկրի՝ Հայաստանի ընտրանուց, մրցաշարին կմասնակցեն նաև Իռլանդիայի, Չեխիայի, Նորվեգիայի, Իսպանիայի, Ֆրանսիայի, Պորտուգալիայի և Իտալիայի հավաքականները: Սա իսկապես մեծ իրադարձություն է հայկական ֆուտբոլի համար:
Նախօրեին հայտնի դարձավ, որ ընթացիկ մրցաշրջանում Վազգեն Սարգսյանի անվան «Հանրապետական» մարզադաշտում ապրիլի 7-ին տեղի կունենա ընթացիկ մրցաշրջանի վերջին հանդիպումը: Ինչպես նշած է ՀՖՖ պաշտոնական կայքում, եղանակային անբարենպաստ պայմանների պատճառով Վաղարշապատի ֆուտբոլի ակադեմիայի մարզադաշտը պատրաստ չէ ընդունելու Հայաստանի Բարձրագույն խմբի առաջնության հանդիպումները, 25-րդ տուրի «Փյունիկ»-«Լոռի» հանդիպումը բացառության կարգով կկայանա Վազգեն Սարգսյանի անվան «Հանրապետական» մարզադաշտում: Այս մրցավեճից հետո «Հանրապետական»-ում այլևս հանդիպումներ չեն անցկացվի, քանզի սկսվելու են խոտածածկի բարեկարգման աշխատանքներ:
Դժվար չէ ենթադրել, որ բարեկարգման աշխատանքները կապված են հենց Եվրոպայի առաջնության հետ: Կարևոր այս մրցաշարը անցկացվելու է Երևանի երեք՝ «Հանրապետական», «Բանանցի» և Ավանի ֆուտբոլի ակադեմիայի մարզադաշտերում: Բնական է, որ Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիան ջանքեր չի խնայում Եվրոպայի առաջնությունը բարձր մակարդակով անցկացնելու համար: Չենք կասկածում, որ կազմակերպչական առումով ամեն ինչ կլինի իր բարձրության վրա, և մասնակից հավաքականները դրական լիցքերով կհեռանան մեր երկրից:
ՀՖՖ-ն ջանքեր չի խնայում նաև, որ մեր հավաքականը ևս պատշաճ կերպով ներկայանա Եվրոպայի առաջնությանը: Մեր հավաքականը մեկը մյուսի հետևից հավաքներ և ընկերական հանդիպումներ է անցկացնում: Արդյունքների մասին խոսելը, կարծում ենք, ավելորդ է: Եթե մեր հավաքականին հաջողվում է գրավել, ասենք, Լատվիայի դարպասը, դա արդեն մեծ հաջողություն է: Ակնկալիքների մասին խոսելը ևս ավելորդ ենք համարում: Նույնիսկ դժվար է ասել, թե ինչ արդյունք կարելի է ակնկալել մեր հավաքականից, և որ արդյունքը կարելի կլինի բավարար, ոչ խայտառակ համարել:
Ներկայիս վիճակի համար, ինչ խոսք, մեղավոր է ՀՖՖ նախկին համակարգը, որին այդպես էլ չհաջողվեց գեթ մեկ բարձրակարգ ֆուտբոլիստ պատրաստել Հայաստանի հավաքականների համար: Այնուամենայնիվ գոյություն ունի մի խնդիր, որին չանդրադառնալ ուղղակի չի չենք կարող: Ո՞ւմ գլխավորությամբ է մեր հավաքականը մասնակցելու մեզ համար գուցե պատմական այս մրցաշարին: 2018 թվականի հոկտեմբերի 7-ին Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիան ազգային հավաքականի գլխավոր մարզիչ նշանակեց Արմեն Գյուլբուդաղյանցին: ՀՖՖ տարածած պաշտոնական հաղորդագրության մեջ նշված էր նաև, որ Մ-19 հավաքականի գլխավոր մարզչի ժամանակավոր պաշտոնակատար է նշանակվել Արթուր Ոսկանյանը, իսկ Մ-17 հավաքականի գլխավոր մարզչի ժամանակավոր պաշտոնակատար՝ Կարեն Բարսեղյանը: Ժամանակավորը՝ ժամանակավոր, բայց Հայաստանի Մ-19 հավաքականը Եվրոպայի առաջնությանը կմասնակցի հենց Ոսկանյանի գլխավորությամբ: Այստեղ հարց է ծագում՝ իսկ ո՞ր արդյունքի և մարզչական ո՞ր արժանիքների համար է ՀՖՖ-ն պատմական մրցաշարում մեր հավաքականը վստահում Արթուր Ոսկանյանին: Հնարավոր է, որ մենք տեղյակ չենք կամ ֆուտբոլից չենք հասկանում, բայց այդպես էլ չենք կարող հիշել Ոսկանյանի գլխավորած թիմերի կողմից գրանցված լուրջ հաջողություն: Նշանակումից հետո մեր հավաքականը Ոսկանյանի գլխավորությամբ արդեն իսկ անցկացրել է 8 ընկերական հանդիպում, որից 7-ում պարտություն են կրել և մեկ հանդիպում ավարտել ոչ-ոքի: Այդ 8 հանդիպումներում մեր հավաքականը խփել է 4 և բաց թողել 28 գնդակ: Նշենք, որ միակ ոչ-ոքին (1:1) խաղացել ենք Լատվիայի ընտրանու հետ:
Առանց այն էլ ֆուտբոլիստներ չունենք, և այս սերնդի հետ շատերն արդեն հույսեր չեն կապում: Չէ՞ր կարելի արդյոք կարևոր այս մրցաշարից առաջ մեր հավաքականը վստահել բարձրակարգ մասնագետի՝ գոնե ինչ-որ դրական նոտաներ ստանալու համար: Կարևոր մրցաշարից հետո ազգային թիմը սարքելով փորձադաշտ՝ վստահվեց Գյուլբուդաղյանցին, և ահա տեսնում ենք արդյունքը: Եվրոպայի առաջնությունից առաջ էլ Մ-19 հավաքականը վստահվեց Ոսկանյանին:
Իրավիճակը իսկապես մեկնաբանելն ու ընկալելը դժվար է: Եթե ինչ-որ մեկը համակրանք ունի որևէ մասնագետի նկատմամբ, ապա դա չի նշանակում, որ պետության ներկայացուցչին պետք է վստահել հենց այդ մարզչին: Ո՞վ է նշանակում հավաքականի մարզիչներին: Այս հարցի պատասխանը, կարծում ենք, շատերը գիտեն: Եթե այս սկզբունքով է աշխատում Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիան, ապա առաջիկայում դրական արդյունքների մասին խոսելն ավելորդ է: Չենք ցանկանում հավատալ, որ ՀՖՖ-ում մտածում են՝ ո՞ւմ էլ դնենք, մեկ է՝ արդյունք չի լինելու, քանզի կադրեր չկան:
