Արաբագետ Արայիկ Հարությունյանը, լրագրողների հետ հանդիպան ժամանակ անդրադառնալով Սիրիայի դեպքերին, տեղեկացրեց, որ Սիրիայից ստացվող տեղեկատվության սղության պատճառով դժվար է միանշանակ կարծիք հայտնել իրավիճակի և ապստամբողների մասին՝ հաշվի առնելով նաև այն, որ Սիրիայում ընդդիմություն երբեք գոյություն չի ունեցել իշխանության ճնշումների պատճառով։
«Այս ֆոնի վրա հետաքրքիր է հետևել Սիրիայի արտաքին քաղաքականության՝ մասնավորապես Թուրքիայի հետ հարաբերություններում զարգացումներին»,- ասում է Արայիկ Հարությունյանը։
Թուրքագետ Արտակ Շաքարյանի դիտարկմամբ՝ Սիրիայի և Թուրքիայի միջև հարաբերությունները գնալով ամրապնդվեցին 2009 թ. վիզայի ռեժիմը չեղյալ համարելու մասին պայմանագրի ստորագրումից հետո։ Թուրքագետը հարկ է համարում հիշեցել նաև, որ սիրիա-թուրքական հարաբերություները եղել են Դավութօղլուի հաղթաթուղթը, և դա էր ամենափայլուն օրինակը Թուրքիայի զրո պրոբլեմներ հարևանների հետ քաղաքականության։
Ինչպես հեղափոխությունների միջով անցած այլ երկրների դեպքում՝ Սիրիայի պարագայում ևս Թուրքիան այժմ կանգնած է ժողովրդին կամ իշխանություններին սատարելու հարցի առաջ։
«Եգիպտոսի և Լիբիայի դեպքում Թուրքիան մի քիչ ուշացած, բայց սատարեց ժողովրդին։ Թուրքիան Սիրիայի վարչակարգի մասին մեղմ դիքորոշում է արտահայտում՝ քաջ գիտակցելով, որ ՆԱՏՕ-ն չի մտնի Սիրիա, ինչպես արեց Լիբիայի դեպքում»,- ասում է Արտակ Շաքարյանը։ Իսկ դիվանագիտական հարաբերությունների միջոցով իրավիճակը կարգավորելու համար կարևոր կարող է լինել Թուրքիայի՝ որպես միջնորդի դերը։
«Թուրքիան հարևանների հետ լրջագույն խնդիրներ է ստեղծում այն ժամանակ, երբ ներքին խնդիրներ է ունենում։ Դա եղել է 50-ական թվականների վերջին, 1998-ին։ Թուրք-սիրիական հարաբերություններում զարգացումները ուղիղ համեմատական են լինելու Սիրիայի ներսում ընթացող զարգացումներին»,- ասում է արաբագետ Արայիկ Հարությունյանը։ Ըստ նրա՝ Հայաստանը պետք է օգտվի թուրք-սիրիական հարաբերությունների ներկա լարված վիճակից՝ Սիրիայի հետ հարաբերույթունները վերականգնելու համար։ Արաբագետը հիշեցնում է, որ հայ-սիրիական երբեմնի լավ հարաբերությունների վրա բացասական ազդեցություն է ունեցել հենց Սիրիա-Թուրքիա հարաբերությունների խորացումը։
