Թերևս մեկ այլ իրավիճակում իմաստ կունենար հանգամանալից անդրադառնալ Սերժ Սարգսյանի այսօրվա ծրագրային ելույթին, առհասարակ` այն խորհրդարանական մթնոլորտին, քաղաքական խճանկարին, որտեղ տեղի ունեցավ Սերժ Սարգսյանի ընտրությունը: Բայց այսօրվա համար դա համարժեք չի լինի, որովհետև Սերժ Սարգսյանի երրորդ իշխանությունը կայանում է հակասական տրամադրությունների համատեքստում, որտեղ խոսքը կամ ծրագիրն օբյեկտիվորեն ստորադասված են ակտուալացված այլ իրողությունների:
Սերժ Սարգսյանի նախագահության երկու շրջանները թեժ էին այն իմաստով, որ իրենց մեջ պարունակում էին քաղաքական իրողությունների, հանրային տրամադրությունների հակասականության ողջ կծիկը: Սարգսյանը կարողացավ վերահսկել համակարգը, դրա մեջ դառնալ առաջինը, գուցե անփոխարինելին, բայց այդպես էլ Սերժ Սարգսյանը չստեղծեց նոր, ավելի կենսունակ համակարգ` վատնելով արդիականացված ու մրցունակ երկիր կառուցելու համար նախատեսված տասնամյակը:
Իր նախագահության տաս տարիներին Սարգսյանը «կռվում» էր տարբեր ճակատներով` Ռոբերտ Քոչարյանի ազդեցության, Լևոն Տեր-Պետրոսյանի, հետո` Րաֆֆի Հովհաննիսյանի ընդդիմության դեմ, սակայն այդ կռիվն, ըստ էության, չուներ պետական, քաղաքական բաղադրիչ, որովհետև չկային ապագայի ռազմավարական տեսլականներ, իշխանության ձևավորման և գործունեության փիլիսոփայությունը փոխելու ձգտում և ցանկություն:
Սերժ Սարգսյանը տաս տարիներին ընդամենը կարողացավ հասնել նրան, որ իշխանությունը փոխանցեց հենց Սերժ Սարգսյանին, ով, իհարկե, ղեկավարելու է ինստիտուցիոնալ այլ միջավայրում, սակայն` ըստ ամենայնի, հին փիլիսոփայությամբ, մտածողությամբ, ինչը երկիրն արդեն փակուղու առջև է կանգնեցրել` ցցուն անորակ կառավարմամբ և դրա հարուցած հանրային անվստահության և անտարբերության պատով:
Սերժ Սարգսյանի նախորդ երկու իշխանությունները ծնվել են ֆորս-մաժորային իրավիճակում` դառնալով անտագոնիզմի ծնունդ, դրա սուբյեկտ, անտագոնիզմի կրող և թիրախ:
Նույն միջավայրում է ձևավորվում նաև վարչապետ Սերժ Սարգսյանի իշխանությունը: Ինչքան էլ հանրապետականները մատնացույց անեն 2017-ի ապրիլի 2-ի ընտրություններում իրենց համոզիչ հաղթանակը, ակնհայտ է, որ նրանց ու հասարակության անցած տարվա կոնսենսուսի հիմքը բացառապես տաս հազար դրամն է ու չափազանց խախուտ է` երկարաժամկետ ռացիոնալ բաղադրիչ չունենալու հետևանքով: Այն, ինչ այսօր կատարվում է Երևանի փողոցներում, հենց ասվածի վկայությունն է. իշխանության և հասարակության անցած տարվա կոնսենսուսը լուրջ ճաքեր է տվել, որոնք քաղաքական համակարգում գուցե ուժեղ երկրաշարժ չառաջացնեն, սակայն ծնելու են ցնցումներ, որոնք բացահայտելու են գործող համակարգի բացերը, ծնելու են ֆորս-մաժորային իրավիճակներ: Խորհրդարանում Սերժ Սարգսյանի այսօր հնչեցրած ելույթները, նրան սատարողների շեշտադրումները լավատեսության հիմքեր չեն ծնում, որ ինստիտուցիոնալ նոր միջավայրում իշխանությունը գիտակցում է իրական մարտահրավերներն ու ունի դրանք չեզոքացնելու համարժեք լուծումներ:
Մյուս կողմից` խնդիրն ունի ավելի լայն համատեքստ, որովհետև անտագսնիստական միջավայրում, բարիկադների հետևում չեն կարող ձևավորվել ռացիոնալ, ինստիտուցիոնալ իշխանություն և ընդդիմություն: Ոստիկանական մահակների և հեղափոխական արկածախնդրության դիմակայության հորձանուտում կորում են ինստիտուցիոնալիզմը, ռազիոնալիզմը, առհասարակ` քաղաքականությունը:
Սերժ Սարգսյանը խորհրդարանում ունեցած իր ամփոփիչ ելույթում նշեց, թե Հայաստանում ավարտվում է նկարի, ասել է թե` անձի իշխանությունը: Արդյո՞ք սա հուշում է այն մասին, որ Սերժ Սարգսյանը մտադիր է ադապտացվել նոր ինստիտուցիոնալ իրողություններին, համաշխարհային զարգացման համատեքստին ու հրաժարվել ֆեյք քաղաքական համակարգից, թե՞ գործ ունենք հերթական խոստման, գեղեցիկ կարգսխոսի մասին, որը հենց վաղը մնալու է իներցիոն ավտորիտարիզմի ստվերում:
