Ռեալ պոլիտիկի ռեժիմում ապրիլի 2-ի ընտրությունների արդյունքներն այլընտրանք չեն թողնում, ու հենց ՀՀԿ-ն է 2018-ի ապրիլին 2-ին նշանակելու երկրի ղեկավար վարչապետին ու նոր իշխանությունը: Շատ ավելի անտրամաբանական է, որ ընտրություններից վեց ամիս անց ՀՀԿ-ն դեռ չի կողմնորոշվել վարչապետի թեկնածության հարցում` թեև խորհրդարանական ժողովրդավարությունը ենթադրում է, որ կուսակցությունները հենց ընտրությունների ժամանակ են ներկայացնում վարչապետի իրենց թեկնածուին: Այդպես է ամբողջ աշխարհում, խորհրդարանական Գերմանիայում և Իսրայելում, որովհետև ինչքան էլ կարևորվի թիմային պատասխանատվության սկզբունքը, առաջնորդի հարցը չի կարող երկրորդական, երրորդական համարվել: ՀՀԿ-ի պարագայում գործ ունեցանք կատարյալ խառնաշփոթի, քաղաքական աջաբսանդալի հետ:
Կուսակցության առաջնորդ Սերժ Սարգսյանի հրապարակային հայտնությունը խորհրդարանական քարոզարշավում սահմանափակվեց մեկնարկի ու ֆինալի արարողակարգային միջոցառումներով: ՀՀԿ ցուցակը գլխավորում էր պաշտպանության նախարար Վիգեն Սարգսյանը, սակայն քարոզարշավի բրենդը Կարեն Կարապետյանի ժպիտն էր, ինչն էլ ապրիլի 2-ին լեգիտիմացրեց «տոկոսխփոցին»:
ՀՀԿ քարոզարշավն այս իմաստով քրեաօլիգարխիկ համակարգի ներքին հակասությունների դրսևորումն էր, որն ապրիլի 2-ով ոչ թե վերջացավ, այլ նոր թափ ստացավ: Սերժ Սարգսյան-Կարեն Կարապետյան երկընտրանքը բացարձակապես աղերս չունի քաղաքականության հետ, որովհետև հետևանք չէ ՀՀԿ ներսում առկա ֆրակցիոնիզմի կամ Սարգսյանի ու Կարապետյանի քաղաքական դիրքորոշումների ու տեսլականների բախման:
Սերժ Սարգսյան-Կարեն Կարապետյան երկընտրանքը չունի բովանդակություն, իր մեջ չի պարունակում երկրի զարգացման որևէ ռեսուրս: Բոլոր այն մարդիկ, ովքեր Սերժ Սարգսյանի վարչապետությունն անընդունելի են համարում, որովհետև ժողովրդավարությանը հակասում է երկու անգամից ավելի չառաջադրվեու սկզբունքը, իրականում զբաղված են դեմագոգիայով, որովհետև երբ երկրում, ըստ էության, չեն գործում քաղաքական և ընտրական ինստիտուտներն, անիմաստ է խոսել ժողովրդավարության առանձին վերցրած մի բաղադրիչի մասին: Էժան շահարկումներ են նաև խոսակցություններն այն թեմայով, թե իբր միայն Սերժ Սարգսյանի անունն է ասոցացվում անվտանգության, պաշտպանության խնդիրների հետ:
Եթե այդ տրամաբանությունը ճիշտ է, ապա ՀՀԿ-ն, կադրային ամլության հետևանքով, պետք է խորհրդարանական արտահերթ ընտրություններ նախաձեռնի, որովհետև դրա այլընտրանքը Սերժ Սարգսյանի ցմահ առաջնորդությունը սահմանադրորեն ամրագրելն է: Կեղծ է նաև Սերժ Սարգսյանի անունը քրեաօլիգարխիայի հետ կապելը, իսկ Կարեն Կարապետյանին այդ համակարգի դեմ դուրս եկած «Ռոբին Հուդ» ներկայացնելը, որովհետև եթե Սարգսյանը համակարգը «նայողն» է, ապա Կարապետյանն էլ` դրա ներկայցուցիչներից մեկն է, որի կառավարությունը հիմա գոյատևում է բացառապես քրեաօլիգարխիայի աջակցության, նրա նախաձեռնած գնաճի, ասել է թե` հասարակության թալանի հետևանքով:
Անշուշտ, ճիշտ է, որ Կարեն Կարապետյանը ընդամենը մեկ տարվա ընթացքում տապալել է իր ներդրումային խոստումները, մյուս կողմից` դա չի նշանակում, որ Սերժ Սարգսյանի վարչապետությունը «ներդրումային անձրև» է խոստանում, մանավանդ, որ նրա իշխանության տաս տարիներին Հայաստանից հեռացել է ոչ միայն մոտ մեկ միլիոն մարդ, այլ նաև` կապիտալ:
Երկրին սպասվում է «սոված» Ամանոր, որովհետև այս տարի գնաճն ավելի շուտ է սկսվել, իսկ տոներին ընդառաջ նոր դրսևորում է ունենալու: Սերժ Սարգսյան-Կարեն Կարապետյան երկընտրանքը հանգուցալուծվելու է «սոված» Հայաստանում` ակամայից բացահայտելով դրա քաղաքական սնանկությունը:
Սերժ Սարգսյան-Կարեն Կարապետյան պալատական գզվռտոցը կամ դրա պատրանքը քաղաքական այլընտրանքի բացակայության դրսևորում է և ընդամենը «կենսունակություն» է հաղորդում քրեաօլիգարխիային:
