Հայաստանի հասարակական-քաղաքական, փորձագիտական շրջանակները հիմնականում կարծում են, որ Ադրբեջանի ղեկավարությունը ռազմատենչ հայտարարություններն անում է առավելապես կամ նույնիսկ բացառապես ներքին սպառման համար: Խնդիրը նրանում է, որ հրապարակային հայտարարություններում կոշտացնելով իր դիրքորոշումը, Ադրբեջանը իր համար, թերևս, պարարտ հող է ստեղծում բանակցային գործընթացի շրջանակում նահանջի տեղի համար:
Այսինքն` ասելով առավելագույնը, Ադրբեջանը տեղ է թողնում հնարավորին հասնելու համար: Վտանգավորն այստեղ այն է, որ դա անընդհատ կրկնելով և չարժանանալով որևէ համարժեք արձագանքի միջնորդների շրջանում, Ադրբեջանն աստիճանաբար կարող է հենց այդ առավելագույնը դարձնել հնարավոր: Այս դիրքորոշումը կարծես թե տրամագծորեն տարբերվում է Հայաստանի կեցվածքից:
Օրինակ` հիշարժան է, որ նախկին արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանը մի քանի անգամ հայտարարել է, թե Հայաստանն իր զիջումն արդեն արել է և այլևս զիջելու բան չունի: Սա առնվազն տարօրինակ էր, և տարօրինակ էր նաև այն, որ հանրային կարծիքը չէր տալիս արտգործնախարարի այդ հայտարարություններին համարժեք արձագանք: Մինչդեռ առնվազն զարմանալի է և աբսուրդ, որ բանակցությունը դեռ չի հասել անգամ եզրափակիչ հանգրվանին, իսկ կողմերից մեկը հայտարարում է, որ իր զիջելիքը զիջել է: Հայաստանի դիրքորոշումը փաստացի փոփոխության միտումներ չի ցուցաբերում նաև այժմ, երբ կա նոր նախագահ և նոր արտգործնախարար:
Ավելին` հակամարտության կարգավորման գործընթացում բացարձակապես չի զգացվում նաև Ղարաբաղի նոր նախագահի հանգամանքը, եթե չհաշվենք այն, որ ստեղծվեց նախադեպ, երբ միջազգային կառույցների ներկայացուցիչները Ղարաբաղի նախագահի հետ հանդիպում են հյուրանոցում: Առաջ հանդիպում էին եթե ոչ Ստեփանակերտում, ապա գոնե Երևանի Ղարաբաղի ներկայացուցչությունում: Ի՞նչ է դա, եթե ոչ միջնորդ առաքելությունների անխոս ընդունումն այն փաստի, որ Ղարաբաղն, այդուամենայնիվ, ոչ թե անկախ սուբյեկտ է, այլ վիճելի տարածք, և այդ իսկ պատճառով միջազգային առաքելություններն ավելի ու ավելի են ձեռնպահ մնում Ղարաբաղ այցելելուց: Համարել, որ ադրբեջանական ռազմատենչ կոշտությունն այստեղ ազդեցություն չունի` նշանակում է վարել ջայլամի քաղաքականություն, մտածելով, որ միջազգային հանրությունը պարզապես չի ցանկանում Ադրբեջանի ձայնը լսել և դրա համար էլ Ղարաբաղի ներկայացուցիչներին հանդիպում է Ղարաբաղի տարածքից դուրս:
Ինչ պետք է անի, սակայն, Հայաստանը, հայկական կողմը, որ չի անում: Իսկապես բավական հեշտ է հայկական կողմին մեղադրել բանակցային իներտության, ոչ նախաձեռնողականության, անփոփոխության և կանխատեսելիության համար: Սակայն դժվար է առաջարկել այլընտրանքային քայլեր: Բայց այդ դժվարությունն առավելապես պայմանավորված է տեղեկատվության բացակայությամբ: Քայլերը պատկերացնելու համար անհրաժեշտ է հստակ պատկերացնել իրավիճակը բանակցային գործընթացում, իսկ դա պատկերացնելու համար էլ անհրաժեշտ է տիրապետել բավարար տեղեկատվության այդ գործընթացի մասին: Դրան ներկայում երևի թե տիրապետում է մարդկանց խիստ սահմանափակ շրջանակ, եթե իհարկե բանակցային գործընթացում առկա է ավելին, քան հայտնի է դառնում հանրությանը դրա մասնակիցների հրապարակային հայտարարություններից: Ի վերջո, պետք է նաև հավանական համարել, որ բանակցության մասնակիցներն ասում են իրականում այն, ինչ կա, պարզապես հասարակության թերահավատությունն է, որ ստիպում է մտածել, թե իրականում բանակցությունը շատ ավելի հարուստ է նյութով, քան բանակցության մասին հայտարարությունները:
Սակայն, եթե մի պահ ենթադրենք, որ իրապես բանակցությունը հարուստ է ավելի, քան դրա մասին հնչող արտահայտությունները, որ անում են կողմերն ու միջնորդները, և նաև ենթադրենք, որ հայկական կողմը ելնելով այդ իրական նյութից` անում է այն, ինչ հնարավոր է, և անհնար է անել ավելին, ապա այդ դեպքում առավել ևս իրավիճակը տխուր է, քանի որ ոչ մի ուրախ բան չկա` թե բանակցային գործընթացն այնպիսի հանգրվանում է, որ Հայաստանը չի կարողանում անել ավելին, քան այժմ: Բանն այն է, որ Հայաստանն այժմ գրեթե ոչինչ չի անում: