2018 թվականին վարչապետի ով լինելու հարցը համարում եմ արհեստական օրակարգ: Նոր ընտրություններ չեն լինելու: Ում կորոշի ՀՀԿ-ն, նա էլ կդառնա վարչապետ: Այս մասին «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում նշել է ՀՀԿ մամլո խոսնակ Էդուարդ Շարմազանովը:
Նրա հետ, տվյալ դեպքում, հնարավոր չէ չհամաձայնել, որովհետև առնվազն ծիծաղելի է, երբ ընդդիմությունը «խաչակրաց պատերազմ» է հայտարարել Սերժ Սարգսյանի վարչապետական հնարավոր հեռանկարին՝ առանց խորհրդարանական արտահերթ ընտրությունների պահանջի:
Մյուս կողմից՝ նման պահանջն ինքնին արհեստական կլիներ, որովհետև ընդդիմությունը չի ձևակերպել որևէ օրակարգ, որի իրացմանն այսօրվա ներքաղաքական ստատուս քվոն ինչ-որ կերպ խանգարում է: Եթե չունես համակարգը փոխելու ռեսուրս, ապա ստիպված ես ընդունել նրա որոշումները: Եթե խորհրդարանական ընդդիմությունը չի հանդուրժում այսօրվա ստատուս քվոն և այդ հիմքով պահանջում է Սերժ Սարգսյանի հեռացումը, ապա առաջին հերթին պետք է վայր դնի իր խորհրդարանական մանդատները, որովհետև դրանք նույնպես ներքաղաքական այսօրվա ստատուս քվոյի հետևանք են:
Սակայն այլ՝ ավելի կարևոր բանի մասին ենք ուզում խոսել: Անկախ համատեքստից, մոտիվներից ու դրդապատճառներից` ամերիկացի նախկին համանախագահ Ռիչարդ Հոգլանդի «բացահայտումներն» այնքան էլ «անշառ» չեն, ինչը փորձում էր երեկվա առաջին արձագանքով մատուցել արտգործնախարար Էդվարդ Նալբանդյանը:
Այն, որ երեկ երեկոյան երկրորդ արձագանքի անհրաժեշտություն եղավ, որում Նալբանդյանն արդեն խոսում էր ամերիկացի դիվանագետի թույլ տված «անճշտությունների և բացթողումների» մասին, ասվածի պերճախոս վկայությունն է: Կարևոր չէ, թե բովանդակային առումով ինչ է ասել Հոգլանդը, և այնքան էլ կարևոր չէ, որ մեր ականջներն առնվազն տասը տարի վարժված են այդ արտահայտություններին: Ավելի էականն այն է, որ Վիեննայի և Սանկտ Պետերբուրգի օրակարգը ոչ միայն Բաքվի, այլ նաև Մոսկվայի սրտով չէր, և նախօրեին Վաշինգտոնում ԼՂ խնդիրը տեղափոխեցին բովանդակային հարթություն, ըստ էության՝ հակամարտությունը հանձնելով Մոսկվայի մենաշնորհին:
Կազանի պլանով, թե պատերազմով՝ Մոսկվան փորձելու է իր ռազմական ներկայությունն ապահովել հակամարտության գոտում: Ղարաբաղյան բանակցային կամ ռազմական առաջնագծում «թեժությունը» վերականգնվելու է՝ եթե ոչ հիմա, ապա 2018-ի ապրիլից հետո, երբ Հայաստանի նոր իշխանությունը ձևավորված կլինի:
Հոգլանդի՝ նախօրեի հարցազրույցը և նոր իրավիճակն անուղղակի մեսիջ են Հայաստանի ներքաղաքական կյանքին: Ղարաբաղի խնդիրը կրկին դառնալու է առաջնահերթություն, և այս պարագայում Սերժ Սարգսյանի կողմից վարչապետի պաշտոն չզբաղեցնելը կարող է դիտվել դասալքություն՝ մանավանդ, ինչպես Շարմազանովն է ասում՝ նոր ընտրություններ չեն լինելու:
Խնդիրն այն հարթության վրա չէ, թե ինչպիսի համակրանք կամ հակակրանք ունենք Սարգսյանի հանդեպ: Քաղաքականությունը սեր խոստովանելու կամ ատելություն դրսևորելու միջավայր չէ` հարաբերությունների և կանոնների հստակ համակարգ է: Հենց պրագմատիզմը հուշում է, որ այսօրվա իշխանության մեջ որևէ այլ գործիչ չկա, որի գործունեությունն ասոցացվի ԼՂ-ի, անվտանգության խնդիրների հետ:
Լուսանկարը՝ gettyimages-ի
