Մարի Լը Պենի «Ազգային ճակատ» կուսակցությունը, մեծ հաշվով, պարտվեց Ֆրանսիայի ընտրական վերջին փուլում, որովհետև Ելիսեյան պալատը «գրավել» չհաջողվեց, իսկ խորհրդարանական մի քանի մանդատը հաստատ չեն կարող ազդել ֆրանսիական քաղաքականության վրա:
Այնուամենայնիվ, Ֆրանսիայի ազգայնականներն ասում են, որ վերանայելու են իրենց ծրագրային դրույթները, մասնավորապես հրաժարվելու են եվրոգոտուց դուրս գալու պահանջից, որովհետև համոզվել են, որ այն պոպուլյար չէ հասարակության համար: Այսպիսին է արևմտյան քաղաքական համակարգը, որտեղ կուսակցությունները՝ անկախ հաղթանակից կամ պարտությունից, իրենց պատասխանատու են համարում հասարակության առաջ:
Հայաստանի քաղաքական համակարգը ապրում է լրիվ հակառակ տրամաբանությամբ, և քաղաքական ուժերը մունաթ են գալիս միայն այն պատճառով, որ նրանց հիշեցնում ես իրենց նախընտրական խոստումների և դրանց չկատարման մասին:
Իհարկե, ՀՀԿ-ն և «Ծառուկյան» դաշինքը կարող են համարել, որ «ապրանքի»` ընտրողի քվեի համար քյաշ վճարել են ու հիմա հաշվետու լինելու անհրաժեշտություն չունեն: Բայց հասարակությունն այլ կերպ է մտածում՝ համարելով, որ իրեն վճարել են միայն ընտրությունների ժամանակ լռելու կամ իշխանության ձևավորման գործընթացից օտարվելու համար: Կարճ ասած՝ հասարակությունը համարում է, որ գործարքն ավարտված է, ու եթե չլինեն անվտանգություն և առաջընթաց, կամ Ծառուկյանը 15 «մոգական» կետերից գոնե մեկ-երկուսը չիրականացնի, ապա ինքն այլ «ապրանք» է հանելու վաճառքի՝ հեղափոխությունը, որի համար իշխանությունն ու նրա «այլընտրանքը» գուցե չկարողանան վճարել, կամ այն չափազանց թանկ կարող է նստել նրանց վրա:
ՀՀԿ-ի արդարացումները, թե սպասենք մինչև 2018-ին իշխանությունն ամբողջական ձևավորվի, հաշիվ չեն, որովհետև հենց Սերժ Սարգսյանն է մի քանի անգամ ասել, որ կառավարման նոր համակարգում վարչապետի անձը կարևոր չէ, և հետո՝ Լուսնից մարդ չի իջնելու: Նոր իշխանություն կոչվածն այնքան էլ նոր չէ, և այն ձևավորելու են Սերժ Սարգսյանը կամ Կարեն Կարապետյանը, ովքեր բացարձակ իշխանություն ունեն նաև այսօր:
Հաշիվ չէ նաև Գագիկ Ծառուկյանի արդարացումը, թե իրենք կոալիցիայի մաս չեն, որովհետև աղքատ հասարակությունը թարսի պես տեղեկացավ Սերժ Սարգսյանի ու Գագիկ Ծառուկյանի շվեյցարական հետընտրական «մեղրամսի» մասին:
Ամբողջ ողբերգությունն այն է, որ եթե անգամ հասարակությունը ձևավորի հեղափոխության առաջարկ, ապա դրա պահանջարկը չկա քաղաքական դաշտում, որովհետև նույն «Ելք»-ում նեղանում են, երբ իրենց հիշեցվում է ԵՏՄ-ից Հայաստանի դուրսբերման նախընտրական խոստման մասին:
Ընդամենը ինը պատգամավոր ունենալու փաստարկը դարձյալ հաշիվ չի, որովհետև այդ ինը չեն կարող Հայաստանը դուրս բերել ԵՏՄ-ից, բայց հաստատ կարող են խնդիրը պաշտոնապես առաջնահերթություն դարձնել դաշինքի օրակարգում և առնվազն օրակարգային հարց՝ խորհրդարանում: «Ժամանակը կգա՝ կանենք»-ը շատ նման է մեր բոլոր ընդդիմությունների իշխանափոխության «սեզոնային» խոստմանը, երբ աշնանն ասվում էր, որ իշխանություն փոխելու ճիշտ ժամանակը գարունն է, իսկ գարնանը խոստացվում էր «ճտերը հաշվել աշնանը»:
Այդպես էլ այդ գարունն ու աշունը չտեսանք, հիմա էլ խորհրդարանում չենք տեսնի ԵՏՄ հարցի քննարկումը, եթե «Ելք»-ը պաշտոնական հայտարարությամբ չփաստի, որ ԵՏՄ-ից Հայաստանի դուրս գալու վերաբերյալ փաստաթղթի նախագիծը շրջանառության մեջ է դրել ԱԺ-ում կամ նման բան անելու է աշնանային նստաշրջանի մեկնարկին:
Բլեֆը, շուստրիությունը, ուրացումը դարձել են Հայաստանի քաղաքական համակարգի հատկանիշները, ու թերևս դա է պատճառը, որ տխուր իրականության միակ այլընտրանքը մնացել է այլընտրանք չհանդիսացող «ծռությունը»:
