Հունիսի 21-ի լույս 22-ի գիշերը ադրբեջանական հատուկջոկատայինների կողմից հակամարտ զորքերի շփման գծում ձեռնարկվել է դիվերսիոն ներթափանցման փորձ:
«Պաշտպանության բանակի մարտական հերթապահություն իրականացնող ստորաբաժանումները, շնորհիվ մարտավարական բարձր պատրաստվածության, դիրքային համակագերի կահավորվածության և տեխնիկական պատշաճ հագեցվածության, ժամանակին հավաստանշել են դիվերսիոն խմբի առաջխաղացումը և հակառակորդին պատճառելով առնվազն 4 զոհ՝ հետ շպրտել ելման դիրքեր»,- հայտնել է Ղարաբաղի ռազմական գերատեսչությունը՝ նշելով, որ ադրբեջանական կողմը հայկական մերձդիրքային հատվածում թողել է հատուկ գրոհայինների անձնական պարագաներ:
Ներթափանցման փորձը կանխելու ընթացքում Պաշտպանության բանակը կորուստներ չի ունեցել:
Բարեբախտաբար, այս անգամ հայկական կողմը զոհեր չունի: Սակայն ուշագրավ է այն հանգամանքը, որ Բաքվի ագրեսիվ քաղաքականությունը շարունակվում է նույնիսկ այն պարագայում, երբ մի քանի օրվա մեջ հրադադարի պահպանումը կարևորվել է միջազգային առնվազն մի քանի հայտարարություններում:
Շաբաթվա սկզբին հայտարարությամբ իր տարածաշրջանային այցն ամփոփեց ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահությունը, դրան հաջորդեցին ԱՄՆ Պետդեպարտամենտի, ԵՄ մամուլի խոսնակի հայտարարությունները, ՌԴ ԱԳ մամուլի խոսնակի անդրադարձը: Ճիշտ է, այդ հայտարարությունները զուրկ էին հասցեականության բաղադրիչից և ընդհանուր առմամբ պարունակում էին մեզ հայտնի ընդհանուր ձևակերպումներ, սակայն կարևոր մեսիջ էին՝ առնվազն այն կտրվածքով, որ ԼՂ հակամարտությունը գտնվում է աշխարհաքաղաքական բոլոր կենտրոնների ուշադրության կենտրոնում, և նրանք կոնսոլիդացված անթույլատրելի են համարում նոր պատերազմի սանձազերծումը:
Ահա այս ֆոնին Ադրբեջանը ոչ միայն շարունակում է խախտել հրադադարի ռեժիմը, այլ նաև տևական ընդմիջումից հետո ձեռնարկում է դիվերսիոն ներթափանցման փորձ:
Բաքվում հազիվ թե տեղյակ չլինեն այն հանգամանքից, որ հայկական կողմն ամրացրել է առաջնագիծը՝ նաև տեխնիկական հագեցվածության տեսանկյունից, և շատ քիչ է հաջողելու իրենց շանսը: Դատելով Արցախի բանակի հայտարարությունից՝ այդպես էլ կա. հակառակորդը հետ է շպրտվել՝ տալով կորուստներ:
Պարզունակ կլինի նաև տեղի ունեցածը բացատրել այն ստանդարտ հանգամանքով միայն, թե Ադրբեջանը թքած ունի միջազգային իրավունքի ու պարտավորությունների վրա: Դա ինքնին հասկանալի է, և Ադրբեջանը դա ապացուցեց նաև վերջին օրերին, երբ տարածաշրջան էին այցելել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահները:
Ըստ ամենայնի, Բաքվում կարծում են, թե աշխարհաքաղաքական իրավիճակը գլոբալ առումով նպաստավոր է ԼՂ խնդրում բեկում մտցնելու, ստատուս քվոյի փոփոխություն առաջացնելու համար:
Այդ նպատակին են այսօր ծառայեցված Ադրբեջանի ռազմական բոլոր գործողությունները, սադրանքները, իսկ նրանց դիվանագիտությունը գնում է հենց այդ սադրանքների հետքերով: Բաքուն հայ զինվորների սպանությունը դարձրել է դիվանագիտական հզոր մեխանիզմ, որով մի կողմից՝ փորձում է ազդել Հայաստանի հանրային տրամադրությունների վրա, մյուս կողմից՝ միջազգային խաղացողներին կանգնեցնել լուծումներ գտնելու երկընտրանքի առաջ:
Ադրբեջանը չունի լայնամասշտաբ պատերազմ սանձազերծելու միջազգային քարտ-բլանշ, փոխարենը հանդես է գալիս աշխարհում լարվածության նոր օջախ առաջացնելու շանտաժով: Ու նա այդ քաղաքականությունն իրականացնում է նույնիսկ իր զինվորների կյանքերի հաշվին՝ գիտակցելով, որ դիվերսիոն ներթափանցման փորձը չունի հաջողության որևէ հեռանկար:
Այս պարագայում Բաքվի համար էականը ոչ թե առաջնագծում լոկալ հաջողություն գրանցելն էր, այլ իր հասցեական մեսիջը միջազգային հանրությանը հասցնելը:
