Ռուսաստանի անվտանգության խորհրդի փորձագետները ուսումնասիրում են Հայաստանում ստեղծված վիճակը, տեղեկություն է տարածել այդ երկրի ԱԽ-ն: Իհարկե, տեղեկությունը լղոզելու համար նաև տարածվել է, որ ուսումնասիրվում են ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաև Թուրքիայի, Ղազախստանի դեպքերը, Ֆրանսիայում ու Գերմանիայում տեղի ունեցած իրադարձությունները: Բայց խնդիրն այն է, որ դեպքերը շարունակում են ծավալվել Հայաստանում: Եվ քննարկումների մասին էլ հայտարարվում է հենց դրանց զուգահեռ:
Այս ամենին գուցե կարելի էր նաև շատ մեծ ուշադրություն չդարձնել, եթե Հայաստանի դեպքերին Ռուսաստանի ուշադրությունը չունենար նաև այլ մտահոգիչ դրսևորումներ:
Արդեն հայտնի է, որ Ռուսաստանը պաշտոնապես դժգոհություն էր հայտնել Եվրամիության դիրքորոշումից, որն այլ բան չէր, քան ընդամենը արյունալի հանգուցալուծում՝ թույլ չտալու կոչ Հայաստանի իշխանություններին, ինչը բխում է միմիայն Հայաստանի Հանրապետության անվտանգությունից և շահերից:
Սրան զուգահեռ, նախօրեին բավականին իրարամերժ տեղեկություններ եղան, որ Գյումրիի ռուսական ռազմակայանի ուղղաթիռներ են պտտվում Երևանի վրա՝ Էրեբունի համայնքի տարածքում: Իհարկե, Էրեբունիում է ՌԴ ավիացիան՝ Էրեբունի օդանավակայանը, ըստ էության այժմ ունի ռուսական ռազմակայանի կարգավիճակ, սակայն հետաքրքրական է այն, որ մամուլում հայտնված տեղեկությունները Հայաստանի կամ ՌԴ ռազմակայանի պաշտոնական աղբյուրները չեն շտապել հերքել: Եվ այս ամենի ֆոնին էլ հետաքրքիր էին տեղեկություններն այն մասին, որ Հայաստանում Ռուսաստանի դեսպան Վոլինկինը հանդիպել է Սյունիքի մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանի հետ:
Ահա այս ամենի ֆոնին, երբ ՌԴ անվտանգության խորհուրդը քննարկում է Հայաստանում ստեղծված իրավիճակը, և առավել ևս երբ արդեն մի քանի տարի ՀԱՊԿ մակարդակում «գունավոր հեղափոխությունները», ասել է թե՝ իշխանափոխության հեռանկարները դիտվում են «ՀԱՊԿ սպառնալիք», և երբ ՀԱՊԿ-ն ունի դրանց չեզոքացմանը միջամտելու իրավունք, իսկապես առաջանում են բավականին լուրջ ռիսկեր: Առավել ևս այն պարագայում, երբ Ռուսաստանը այսօր լուրջ ջանքեր է գործադրում ղարաբաղյան իր ծրագրերը կյանքի կոչելու համար, որոնց կապակցությամբ այդքան գոհ և ոգևորված է Ադրբեջանը:
Ադրբեջանցիները Բաքվում ընդունելով Լավրովին՝ բավականին բաց տեքստով հայտարարեցին, որ նա իրենց ուրախացնող և գոհացնող լուրեր է հայտնում: Դե, իհարկե, իսկ ո՞վ կկասկածեր, առավել ևս՝ ապրիլյան պատերազմից հետո. միայն քաղաքականապես անմեղսունակները:
Ահա այս ամենի հանրագումարում առնվազն ուրվագծվում է ռուսական միջամտության վտանգ, ինչն իսկապես պահանջում է հասարակական զգոնություն:
Միաժամանակ, այդ վտանգը կանխարգելելու համար Հայաստանի հասարակությունը պարտավոր է ցույց տալ, որ այդ միջամտությունը կլինի Հայաստանում Ռուսաստանի «կարապի երգը»: Հայաստանի հասարակությունը պետք է հստակ ցույց տա, որ փոքր-ինչ միջամտության պարագայում՝ լինի դա պաշտոնապես թե այնպես, ինչպես 2008 թվականի մարտի 1-ին, երբ ընդդիմադիր մամուլում հայտնվեցին ռուսաստանցի ինստրուկտորների լուսանկարներ, Ռուսաստանը ստիպված կլինի մեկընդմիշտ դիտվել որպես Հայաստանի ներքին գործերին միջամտող ագրեսոր:
Հուլիսի 17-ից հետո ստեղծված իրավիճակը բացառապես Հայաստանի ներքին գործն է, և դրա հանգուցալուծումը պետք է տեղի ունենա բացառապես Հայաստանի Հանրապետության իրավա-քաղաքական շրջանակում գտնվող սուբյեկտների մասնակցությամբ: Դա են պահանջում Հայաստանի շահն ու անվտանգությունը:
