«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Գյումրիի Ժուռնալիստների «Ասպարեզ» ակումբի նախագահ, Գյումրիի ավագանու անդամ Լևոն Բարսեղյանը։
–Պարոն Բարսեղյան, օրերս մամուլն անդրադարձավ, որ Գյումրիում «Ասպարեզ» ակումբի ղեկավար Լևոն Բարսեղյանը և ԳԱԼԱ հեռուստաընկերության նախագահ Վահան Խաչատրյանը հնարավոր է նոր կուսակցություն ստեղծեն։ Վահան Խաչատրյանը հերքել է տեղեկատվությունը։
-Յոթ տարիների ընթացքում ԳԱԼԱ հեռուստաընկերության նախագահին տեսել եմ չորս անգամ։ Վերջին անգամ տեսել եմ երեք ամիս առաջ, և չենք ունեցել և չունենք որևէ նման պայմանավորվածություն, որևէ անգամ չենք խոսել այդ մասին, բայց գաղափարը լավն է, և եթե Սերժ Սարգսյանը խելքի չեկավ, ես կսկսեմ լրջորեն մտածել կուսակցություն հիմնելու մասին, պարզապես հույս ունեմ, որ այս ընթացքում նորաստեղծ և հին կուսակցությունները, բացառությամբ սերժիկացվածների, կսկսեն ի վերջո որակյալ գործողություններ անել, և կարիք չի լինելու, որ ես կուսակցություն հիմնեմ։
-Այսօր, սակայն, կուսակցությունները արդյունավետ պայքար չեն կարողանում իրականացնել, առհասարակ կուսակցությունների նկատմամբ չկա որևէ վստահություն։
-Քաղաքական կյանքը կամ պետության զարգացման համար պետք է լինի կուսակցություն, գաղափարախոսություններ պետք է լինեն, պետք է բախվեն, մրցեն իրար հետ։ Իհարկե, երկրում կարգ ու կանոն հաստատելու ուրիշ ճանապարհներ էլ կան, բայց օրինականա եղանակը մնում է քաղաքական պայքարը կուսակցությունների միջոցով, գումարած քաղաքացիական հասարակության մյուս հաստատությունների մասնակցությունը հսկողական, վերահսկողական ձևերով, ինչով զբաղվել եմ 15-16 տարի՝ որպես ՀԿ հիմնադիր։ Որոշ երկրներ, օրինակ՝ քաղաքացիական պայքարը չնայած ներդրվող բոլոր ջանքերի, շոշափելի արդյունք չի տալիս և քաղաքացիական հաստատությունները, կազմակերպությունները կամ վերափոխվում են, կամ կուսակցություններ են հիմնում և փորձում են այդ ճանապարհով իշխանության բերել իշխանություններին։ Եթե կուզեք, Վրաստանի օրինակը դրանցից մեկն է։ Դրա մինի օրինակը մեր «Քաղաքը մերն է» քաղաքացիական նախաձեռնությունն էր, երբ անհատները, որոնք քաղաքային կյանքի բարեփոխման համար արել էին այն ամենը, ինչ օրենքով հնարավոր էր, ու շոշափելի արդյունքի չէին հասել, միավորվեցին, որպեսզի տեղական իշխանության մեջ տեղ ունենան և որպես ավագանի կարողանան ինչ-որ փոփոխություններ բերել։ Սրանք ճանապարհներ են, որովհետև ՀԿ-ների կամ ակտիվ քաղաքացիների գործողություններն ինքնանպատակ չեն, դրանք գաղափարին, բարեկեցության հասնելու ճանապարհ են։ Մարդը պիտի նորմալ ապրի ու եթե դա չի ստացվում, մարդիկ պետք է միավորվեն, կուսակցություններ հիմնեն։ Շատ լավ միտք է։
-Դուք խոսում եք գաղափարների շուրջ միավորվելու մասին, սակայն մենք տեսնում ենք, որ քաղաքական ուժերը շատ արագ կարողանում են կոալիցիաներ կազմել, որոնց հիմքում կարծես բոլորովին էլ գաղափարները չեն։
-Շատ հարաբերական ու պայմանական է ասել գաղափարական կուսակցություն։ Ես իմ հասկացածով եմ ասում գաղափարական։ Մեկի մոտ գաղափարը պաշտոնն է, մեկի մոտ պորտֆելն է, մյուսի մոտ առևտուրն է, չորրորդի մոտ կնոջը լավ գործի տեղավորելն է։ Դա էլ իրենց գաղափարն է։ Իմ ասածը երկրի բարեկեցությանն իրատեսական ու գործնական քայլերով գնացող գաղափարախոսությունն է։ Սա եմ ես հասկանում գաղափարական պայքար ասելով։ Ոչ թե հանցագործի ձեռքը գնանք սեղմենք, հետո կոալիցվենք, սեղան նստենք, ջան ասենք, ջան լսենք, Մարտի 1-ից հետո դեռ քառասունքը չլրացած թղթեր ստորագրենք։
-Պարոն Բարսեղյան, կարևորը ոչ այնքան կուսակցություն ստեղծելն է, որքան արդյունք գրանցելը։ Գործող համակարգի պայմաններում Դուք տեսնո՞ւմ եք կուսակցություն ստեղծելու ճանապարհով արդյունքի հասնելու հնարավորություն, թե՞ դա ավելի հեռահար նպատակ է։
-Անշուշտ, Սերժ Սարգսյանը կեղծված հանրաքվեով ու Սահմանադրությամբ բարդացրեց այդ գործընթացները, բայց ինձ թվում է, որ այս իրավիճակում հնարավոր է ինչ-որ բան փոխել։
Ճիշտ է, ընտրական օրենսգիրքն էլ պարզ չէ, բայց իրենց գրած Սահմանադրությունից մոտավորապես պարզ է, թե ինչ են ուզում քանդակել։ Ուրիշ հարց է, թե որքան են հասարակության ռեսուրսներն ու կենսունակությունը և, հասարակության վրա հենված կուսակցության կենսունակությունն ինչքան կլինի։ Գուցե շատ-շատերը, ինչպես ժամանակն ու պատմությունն են ցույց տվել, գնան հանձնվելու, կոնֆետ ստանալու, հաճույք ստանալու ճանապարհով։ Դա արդյունք ու նշան է հասարակության թուլացած լինելու, իսկ այդ թուլացման մեջ իշխանությունն ունի դիտավորություն։ Պատահական չէ, որ մեր հասարակությունն այդպես հյուծված է։ Դա իշխանությունների չարագործությունների, հանցագործությունների դիտավոր հետևանքն է, ուրիշ բացատրություն չունեմ։ Անհնարին չեմ համարում այդ ճանապարհը։ Ես երբեք չեմ մտածում, որ այլևս իմաստ չունի ջանքեր գործադրել իշխանության փոխելու կամ կարգի հրավիրելու ուղղությամբ։ Ես անձամբ հանձնվողներից չեմ, բայց իսկապես շատ դժվար է։ Իշխանությունն ահռելի ռեսուրսների է տիրապետում։
-Շիրակը նոր դաշնակցական մարզպետ ունի։ Ինչպիսի՞ն են ակնկալիքները նրանից, հաշվի առնելով, որ նախորդ մարզպետից մեծ դժգոհություններ, կարծես, չկային։
-Անձամբ ես որևէ ակնկալիք չունեմ, բայց ցանկություն ունեմ։ Չեմ ակնկալում, որ նա շոշափելի փոփոխություններ է բերելու մարզպետարանում կամ վարչարարության մեջ, բայց իրական հնարավորություն ունի։ Բոլոր այն հանցագործներն ու ձրիակերները, որոնք բուն են դրել մարզպետարանում և ամեն ընտրության ժամանակ վարչական ռեսուրս են չարաշահել ընդդեմ մեր ունեցվածքի, մեր ներդրումների, մեր հանրապետության, նրանք պետք է ինչ-որ կերպ հեռացվեն այդտեղից։ Նրանք պիտի պատժվեն։ Հիմա այս մարզպետը կարող է ասել՝ դե պատժելու գործառույթներ չունեմ, բայց գոնե կարող է ձրիակերներից ազատվել։ Ի վերջո, կարող է վարչական ռեսուրսը չչարաշահել իրենց օգտին։ Հույսեր չունեմ, եթե տեսնեմ փոփոխություն, կասեմ՝ այս մարդը կարողացավ անել այն, ինչ մյուսները չուզեցին անել կամ չկարողացան անել։ Անձամբ ծանոթ ենք, համեստ մարդ է, կիրթ մարդ է։ Եթե կուզենա, մեր խորհրդի կարիքը կունենա, երբ էլ դիմի, օգտակար կլինենք։ Ես կմոռանամ, թե ինքը որ կուսակցությունից է, ես իրեն կդիտեմ որպես մարզպետ։ Ու եթե մեր օգնության կարիքն ունենա կյանքն ավելի լավը դարձնելու, ձրիակերներին հեռացնելու, վարչարարությունը բարելավելու հարցերում, կհուշենք, կօգնենք։ Նախորդներին էլ եմ ասել՝ չեն արել։
