Փորձենք ինքներս մեզ հարց տալ, թե ո՞րն է կյանքի որակի փոփոխության չափանիշը: Այսինքն, ի՞նչ պետք է փոխվի մեր կյանքում, որ մենք համարենք, որ կյանքի որակը սկսել է փոխվել: Թվում է, թե այդ հարցի պատասխանը շատ պարզ է` մենք պետք է սկսենք լավ ապրել, առանց գերլարվելու ստանանք այնքան եկամուտ, որ կարողանանք ըստ պահանջի սնվել, հագնվել պատշաճ, պատշաճ կրթություն ստանալ, չդառնալ այս կամ այն անձի անպօրինի քայլերի զոհը, ընտրությունների ժամանակ ազատ ընտրենք ում ուզում ենք, ու մեզ այլ արդյունք չպարտադրեն, ազատորեն զբաղվենք բիզնեսով, և այդ կարգի տասնյակ ու գուցե հարյուրավոր չափանիշներ, որոնց դրսևորումը կվկայի մեր կյանքի որակի փոփոխության մասին:
Հիմա փորձենք տեսնել, թե այդ ամենից ինչն է, որ տեղի է ունեցել կամ տեղի է ունենում մեր կյանքում: Գրեթե ոչինչ: Մեր հասարակությունը կամ զրկված է աշխատանքի հնարավորությունից, կամ աշխատում է գերլարված, բայց չի կարողանում հասցնել նվազագույն պահանջների հետևից: Մենք և մեր երեխաները զրկված ենք որակյալ կրթություն ստանալու հնարավորությունից, քանի որ բուհական համակարգում գերշիխող խավարամտություն և գավառամտություն է, որը օծված է բյուրեղացած կոռուպցիայով: Մենք կարող ենք մեր կյանքի յուրաքանչյուր դրվագում խանգարել պաշտոնավոր, փողատեր կամ պագոնավոր որևէ մեկին, ու օրենքը մեր տերը չէ, եթե իհարկե արտառոց ոչինչ չլինի և մեր «վիճակախաղի տոմսը» դրա շնորհիվ չշահի: Մենք այսօր ոչ միայն չենք կարողանում ազատորեն ընտրություն կատարել և իշխանություն ձևավորել, այլ չենք կարողանում նույնիսկ ազատորեն մեր դժգոհությունը արտահայտել տարիներ առաջ մեր կատարած ընտրությունները կեղծելու կապակցությամբ` մենք պիտի դժգոհենք այնտեղ, որտեղ ոչ թե մենք, այլ իշխանությունը կկամենա, մենք պետք է դժգոհենք այն աստիճանով ու ձևով, ինչը ոչ թե Սահմանադրությունն ու օրենքները, այլ իշխանության կամքն են որոշում:
Հակառակ դեպքում մենք կհայտնվենք բանտում կամ անընդհատ հետապնդումների թիրախ կլինենք: Մենք այսօր չենք կարող զբաղվել մեր ուզած բիզնեսով, որովհետև եթե դրա շնորքն էլ ունենանք, չունենք օլիգարխիայի ճանապարհին հայտնվելու իրավունք: Ինչ կա, որ մեր կյանքում այսօր փոխվել է շոշափելիորեն, կամ սկսվել է փոփոխության շոշափելի գործընթաց: Ոչինչ: Միայն խոսքեր, հայտարարություններ, հավաստիացումներ, խոստումներ: Այսինքն, միայն քարոզչություն: Ու մարտի 1-ի բացահայտման նոր ալիքի մասին Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը երկրում սկսված ինչ որ փոփոխությունների վկայություն ներկայացնելու փորձը առնվազն մոլորություն է: Բանն այն է, որ այդ փորձի ձևն ինքնին վկայում է, որ երկրում ոչինչ էլ չի փոխվել: Որովհետև, իրավապահ մարմիններն ու դատական համակարգն իրենց գործը պետք է անեն ոչ թե նախագահի ցուցադրական կարգադրության, այլ անձնական նախաձեռնությունների միջոցով: Այլապես այսօր նա հորդորում է նորից սկսել գործընթացը, վաղը նույն կերպ կհայտարարի այն նորից դադարեցնելու մասին: Ակնհայտ է, որ հայտարարությունը թելադրված է քաղաքական կոնյուկտուրայով:
Եթե դա լիներ Սերժ Սարգսյանի անձնական շահագրգռությունը, եթե դա նրան իսկապես հուզեր որպես մարդ, որպես պետության և հասարակության համար հոգ տանող գործիչ, ապա նա անցյալ երեք տարիների ընթացքում եթե նույնիսկ չկարողանար բացահայտելուն ուղղված քայլեր կատարել, ապա գոնե պետք է որ կարողանար ցույց տված լինել այդ հարցում իր շահագրգռությունը: Իսկ եթե քայլը պայմանավորված է քաղաքական կոնյուտուրայով, ապա մեծ հաշվով արդեն դրա հնարավոր արդյունքը դառնում է շատ հարաբերական` այսօր մի արդյունք կլինի, վաղը` մեկ այլ: Առավել ևս, որ արդյունքից խոսելը դեռ վաղ է: Վաղ է նաև խոսել փոփոխություններից, որովհետև Հայաստանի իշխանությունը հենց միայն վերջին ամիսների ընթացքում շատ անգամ է այդ հարցում չարաշահել հասարակության եթե ոչ վստահությունը, ապա գոնե ինչ որ մի տեղ ամփոփված ակնկալիքը: Երբ իշխանությունը որևէ փոփոխության գնում է միայն երբ այլևս սպառված են չգնալու բոլոր անվտանգ ճանապարհները, ապա դա չի կարող որակի փոփոխության նախանշան լինել: Որոկի փոփոխությունը գալիս է փոփոխողի որակից: Իսկ իր որակի փոփոխություն իշխանությունը չի դրսևորում, այլ նույնիսկ դրսևորում է հակառակը: