Սահմանադրական փոփոխությունների անցկացման հարցում երևի միակ շահագրգիռը այդ հանձնաժողովի անդամներն են, ավելի ճիշտ՝ նրանց մի մասը, այն մասը, որը ներկայացնում է հանձնաժողովի նախագահ, Սահմանադրական դատարանի նախագահ Գագիկ Հարությունյանը և նրա թիմի ներկայացուցիչներ Հրայր Թովմասյանը և ինչ-որ չափով Վարդան Պողոսյանը: Հենց նրանք են, որ հայտարարում են, թե իրենց ստեղծած Սահմանադրությունը լավագույնն է աշխարհում, որ այն ժողովրդավարության խորհրդանիշ է:
Ինչո՞ւ են նրանք այդչափ շահագրգռված Սահմանադրության գովազդմամբ, արդյո՞ք միայն այն պատճառով, որ Սահմանադրության նախագիծը իրենց երկամյա քրտնաջան գործունեության արդյունքն է: Բայց այդ դեպքում ինչո՞ւ նույն այդ հանձնաժողովի այլ անդամներ բացարձակ անտարբերություն են դրսևորում հանրային քննարկումների մակարդակում, իսկ մասնավոր զրույցների ժամանակ պնդում, որ այս Սահմանադրության ընդունման դեպքում Հայաստանում կարող է տեղի ունենալ ամեն ինչ՝ բացի կայունությունից և ժողովրդավարության զարգացումից:
Խնդիրն այն է, որ Սահմանադրության նախագծի ընդունման դեպքում նախատեսվում է, որ նախագահ Սերժ Սարգսյանը կպաշտոնավարի մինչև 2018թ. ապրիլի 9-ը: Սերժ Սարգսյանի ինագուրացիան տեղի է ունեցել ապրիլի 9-ին, և նա, ըստ գործող Սահմանադրության, պետք է պաշտոնավարի 5 տարի: Դրանից հետո միայն Հայաստանի խորհրդարանի պատգամավորները և նրանց թվին հավասար ընտրիչները պետք է համատեղ ընտրեն Հայաստանի նոր նախագահին, ով լինելով պետության գլուխը՝ պետք է միաժամանակ մարմնավորի ազգային միասնությունը: Իսկ ով կարող է լինել այդ մարդը, ով կարող է հավակնել նախագահի պաշտոնին Սերժ Սարգսյանի կողմից նախագահի պաշտոնը թողնելուց հետո:
Պարզվում է, որ ամենամեծ հավակնություններն ունի հենց Սահմանադրական դատարանի նախագահ, սահմանադրական բարեփոխումների նախագահական հանձնաժողովի նախագահ Գագիկ Հարությունյանը: 2018թ. մարտի 23-ին Գագիկ Հարությունյանը կդառնա 70 տարեկան, իսկ ՀՀ Սահմանադրական դատարանի մասին օրենքի 11-րդ հոդվածի համաձայն՝ Սահմանադրական դատարանի անդամն անփոխարինելի է և պաշտոնավարում է մինչև 70 տարին լրանալը, թեև գործող Սահմանադրության 96-րդ հոդվածն ասում է, որ «Դատավորը և Սահմանադրական դատարանի անդամն անփոխարինելի են: Դատավորը և Սահմանադրական դատարանի անդամը պաշտոնավարում են մինչև 65 տարին լրանալը»:
Բայց քանի որ Գագիկ Հարությունյանն առաջնորդվում է ոչ թե Սահմանադրությամբ, այլ Սահմանադրական դատարանի մասին օրենքով և շարունակում է պաշտոնավարել 65 տարին լրանալուց հետո ևս, նա Սահմանադրական դատարանի նախագահի իր լիազորությունները ստիպված կլինի վայր դնել 2018թ. մարտի 23-ին: Հարությունյանն ամենևին դեմ չէր լինի 15-օրյա կարճատև հանգստից հետո շարունակել նախագահել, բայց ոչ թե Սահմանադրական դատարանի նախագահի, այլ Հայաստանի Հանրապետության նախագահի պաշտոնում: Գագիկ Հարությունյանը չի կարող անգործ մնալ և ուղղակի գնալ թոշակի, քանի որ նա համարում է, որ պետք է մինչև վերջ ծառայի իր ազգին և հայրենիքին:
Այս սցենարը, սակայն, հնարավոր է միայն մի դեպքում, եթե գործող Սահմանադրությունը փոխարինվի նոր Սահմանադրությամբ, և նախագահը ընտրվի ոչ թե համաժողովրդական քվեարկությամբ, այլ 262 մարդու կողմից: Հարությունյանը հասկանում է, որ համաժողովրդական քվեարկության դեպքում նա նույնիսկ 262 ձայն չի ստանա, իսկ ահա այս դեպքում իշխանությունը կարող է հրահանգել, որ բոլոր 262-ն էլ՝ բացառությամբ մի քանի ընդդիմադիր պատգամավորների, քվեարկեն հօգուտ Հարությունյանի: Չնայած Հարությունյանը կպնդի, որ բոլորը քվեարկեն իր օգտին, որպեսզի ինքը կարողանա մարմնավորել ազգային միասնությունը:
Այսպիսով, կարող ենք արձանագրել, որ Սահմանադրության նոր նախագծի ընդունման հարցում շահագրգիռ է միայն Գագիկ Հարությունյանը և էլի մի քանի նրա համախոհներ, իսկ դեմ՝ գրեթե ողջ հայ ժողովուրդը:
