Եվրասիական միությանը Հայաստանի անդամակցության գործընթացի համընդհանուր վավերացումը քաղաքական դաշտում, ըստ էության Հայաստանի, այսպես կոչված, ներքաղաքական կյանքում առարկայական է դարձնում մի հարց՝ 2017-18 թվականների ընտրական փուլում Հայաստանի իշխանության ի՞նչ դասավորության է հավանություն տալու Մոսկվան, ի՞նչ ստատուս քվո է նպատակահարմար գտնելու Պուտինը, եթե իհարկե՝ Պուտինը մինչ այդ կարողանա պահպանել իր իշխանությունը:
Այստեղ, անշուշտ, կան լուրջ խնդիրներ, և անկասկած հիմքեր ունեն այն փորձագետները, որոնք կարծում են, որ Պուտինը չի կարող երկար պահել իշխանությունը Ռուսաստանում: Այնուամենայնիվ, առաջնորդվելով ներկա իրողությամբ՝ կարող ենք արձանագրել, որ ներկայումս հարցը դրված է այդ կերպ՝ ինչ իշխանություն է պատկերացնելու Պուտինը Հայաստանում:
Նրանք, ովքեր կողմ են հանդես եկել Հայաստանի անդամակցությանը ԵՏՄ-ին, ըստ էության ընդունել են խաղի այդ կանոնները, այսինքն՝ համակերպվել են Պուտինի որոշմանը սպասելուն կամ Պուտինի համակրանքին արժանանալու մրցույթին մասնակցելուն: Այս ընթացքում Հայաստանի ներքաղաքական պայքարը հանգելու է հենց դրան՝ թե ով ավելի համոզիչ կգտնվի և կկարողանա ՌԴ նախագահին համոզել, որ Ռուսաստանի համար առավել նպատակահարմար և կոմֆորտ է Հայաստանում հենց իր իշխանություն լինելը:
Այսինքն՝ պայքարն այլևս չի ընթանալու ուժի ցուցադրության տրամաբանությամբ, երբ ցույց կտրվի, որ կան մեծ զանգվածներ, ռեսուրսներ և այլն, ու ցանկացած պահի կարող են վերցնել իշխանությունը: Պուտինի հետ այդպիսի խաղեր խաղալը վտանգավոր կլինի: Պայքարն ընթանալու է առաջարկների տրամաբանությամբ, այսինքն՝ ՌԴ նախագահին կառաջարկվեն Հայաստանում Ռուսաստանի գերազդեցության ապահովագրության առավել նպաստավոր պայմաններ:
Այն արդեն իսկ այդ տրամաբանությունն է պարունակում, ինչի վկայությունն էլ հանդիսանում է ոչ իշխանական բևեռի ակտիվ հանրահավաքային շարժումից հրաժարումը: Այլ հարց է, որ հանրահավաքների կարիքն ունենա Պուտինը, եթե դժգոհ լինի Սերժ Սարգսյանի որևէ գործունեությունից: Հայաստանի ներքաղաքական կյանք կոչվածի ողջ տրամաբանությունը այսուհետ սրան է հանգում կամ այլ կերպ ասած՝ Հայաստանի ներքաղաքական կյանքն էլ դառնում է Ռուսաստանի ներքաղաքական կյանքի կցորդ, և որոշիչը լինելու են արդեն ոչ թե հայաստանյան զարգացումները, այլ զարգացումները Ռուսաստանում:
Այս ամենով հանդերձ, հասկանալի են այս միտումներին երկու ձեռքով հավանություն տված հայաստանյան հիմնական քաղաքական ուժերի դրդապատճառները: Վերջիվերջո, Հայաստանի բնակչությունը տեղափոխվում է Ռուսաստան, և տրամաբանական է, որ բնակչության հետևից պետք է Ռուսաստան տեղափոխվեն քաղաքական ուժերը՝ որտեղ ընտրողները, այնտեղ էլ նրանք:
Լուսանկարը` armtimes.com-ի
