Իրաքի հյուսիսում կրոնական փոքրամասնություն հանդիսացող եզդիների՝ ճգնաժամային իրավիճակում հայտնվելը գրավել է արևմտյան մարդասերների ուշադրությունը: Եզդիների անձնազոհությունը հալածող «Իսլամական պետության» ուժերի առջև, որոնք եզդիներին համարում են բազմաստված, նշանակում է ֆիզիկական կործանում: Փախչելու համար դարերով Նինվե տարածաշրջանում բնակություն հաստատած հազարավոր մարդիկ տեղակայվել են Սիջար լեռան ամայի գագաթին:
Զարմանալիորեն համանման պատմություն է պատմվել մոտ 80 տարի առաջ՝ գերմանախոս հրեա գրող Ֆրանս Վերֆելի կողմից «Մուսա լեռան 40 օրը» 900 էջանոց վեպում: 1915-ի հունիսին, ստանալով զանգվածային արտաքսումների և սպանությունների մասին լուրը, Միջերկրականի ափի 6 հայկական քրիստոնեական գյուղերի բնակիչները հավաքում են իրենց ունեցվածքն ու զենքերը և ուղևորվում Մուսա լեռան գագաթ՝ պաշտպանվելու մոտեցող թուրքերից: Պայքարն ավարտվում է ֆրանսիական ռազմանավի կողմից նրանց փրկությամբ: Այս մասին The Huffington Post-ում գրում է Ջես Օլսենը, որը Նյու Յորքում Յեշիվա համալսարանի հրեական պատմության պրոֆեսոր է:
Չնայած Մուսա լեռան վրա 4200 հայերի ապստամբությանը մամուլի ուշադրությանը, դա առավել մեծ հաամարտության փոքր դեպքն էր: Վերֆելի վեպն էր, որ հումանիզացրել է ճգնաժամը:
Ինչպես ցույց է տալիս եզդիների սագան, Վերֆելի աշխատանքի արդիականությունը շարունակվում է: «Մուսա լեռան 40 օրը» բարձրացնում է ժամանակակից մարդու բարոյական պարտքի հիմնարար հարցերը: